Ο γνήσιος Ηλιάδης και τα μετάλλια της ήττας!

Ο Παναγιώτης Περπερίδης σχολιάζει τη δήλωση αστείρευτου αθλητικού μεγαλείου του Ηλία Ηλιάδη, μετά την ήττα του στον προημιτελικό.

Θα ήθελα να ξεκινήσω με μία παραδοχή. Το τζούντο δεν με συγκινεί. Πιθανότατα γιατί δεν αντιλαμβάνομαι τη φιλοσοφία του. Επομένως στο ξεκίνημα της ημέρας η προοπτική του μεταλλίου από τον Ηλία Ηλιάδη με άφηνε συναισθηματικά αδιάφορο και με απασχολούσε για καθαρά επαγγελματικούς λόγους.

Όταν όμως μπήκα στο στούντιο του Real Fm (που πρώτος απ’ όλους, ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ, μετέδωσε απευθείας την είδηση και τις δηλώσεις του Ηλία Ηλιάδη) ομολογώ ότι τα συναισθήματά μου άλλαξαν. Ειδικά την ώρα που ο Γιάννης Γιαγκίνης έδινε το τηλέφωνο στον Ολυμπιονίκη της Ελλάδας, ανατρίχιασα. Με καρδιά μικρού παιδιού και λόγο τόσο αυθόρμητο ο Ηλίας αφιέρωνε το μετάλλιο στην Ελλάδα, στο Θεό και στην οικογένειά του. Ήταν ακριβώς την ώρα που είχε τελειώσει ο αγώνας του. Μπορεί τα ελληνικά του να είναι σπαστά, μπορεί να μην μπορεί να εκφραστεί ακριβώς όπως και ο ίδιος θα ήθελε, όμως τόσο γνήσιο λόγο σπανιότατα ακούς. Το φτωχό του λεξιλόγιο περιέγραψε με τον πιο δυνατό τρόπο την ψυχούλα του. Το γέλιο του, η χαρά του, η ευγνωμοσύνη του σε Θεό και ανθρώπους. Η αγκαλιά της κόρης του κι η αθωότητα στα μάτια αυτού του αγαθού γίγαντα. Πόσο όμορφες στιγμές...!

Το πρώτο μετάλλιο της Ελλάδας στο Λονδίνο προφανέστατα και δε λύνει κανένα από τα προβλήματα αυτής της χώρας. Είναι όμως κάτι. Προσωπικά θεωρώ ότι άξια μεταλλίου είναι η υπερπροσπάθεια όλων των παιδιών. Για όλους πρέπει να είμαστε εξίσου υπερήφανοι!

Με συγκλόνισε περισσότερο το μεγαλείο της παραδοχής της ήττας του στον προημιτελικό. Δήλωση αστείρευτου αθλητικού μεγαλείου.

Όπως και η ατυχία της Βουγιούκα, της οδοντιάτρου που έσπασε το δόντι της στη φάση των «16» και η ήττα της στην οχτάδα ομολογώ. Αν είχε και η ξιφασκία ρεπεσάζ, ίσως πανηγυρίζαμε κι άλλο μετάλλιο τώρα. Ο αποκλεισμός πάντως δε μειώνει το μέγεθος και την αξία της κορυφαίας αθλήτριας στον κόσμο στο αγώνισμά της.

Βίωσα εξίσου δυνατή συγκίνηση βλέποντας τον 18χρονο Ανδρέα Βαζαίο να πέφτει για πρώτη φορά σε πισίνα Ολυμπιακών Αγώνων, νικώντας τον εαυτό του, πετυχαίνοντας πανελλήνιο ρεκόρ εφήβων.

Χαμογέλασα με τον ίδιο τρόπο, όταν είδα τον Βύρωνα Κοκκαλάνη να τερματίζει στο «νήμα» δεύτερος στην τέταρτη ιστιοδρομία των RSX.

Αποθεώνω -την ώρα που γράφω- και τον Μάρκο Παγδατή που κοντράρει στα ίσια τον Μάρεϊ για τους «16» του Ολυμπιακού τουρνουά τέννις. Ακόμα κι αν χάσει, στα μάτια μου είναι μεγάλος νικητής και τεράστιος μάγκας!

Παθιάζομαι περισσότερο με την προσπάθεια της εθνικής ομάδας πόλο που συνεχίζει αύριο τη μεγάλη μάχη για να μπει στην οχτάδα και να διεκδικήσει την υπέρβαση.

Έζησα μέχρι την τελευταία μπάλα της προσπάθειας της Τσιαρτσιάνη και της Αρβανίτη να περάσουν στους 16 του μπητς βόλεϊ και αντιλαμβάνομαι την απογοήτευσή τους.

Όπως βίωσα με τον πιο έντονο τρόπο την πτώση του Μάρα.

Ολυμπιακοί Αγώνες δεν είναι μόνο τα μετάλλια. Θα το γράφω καθημερινά, μέχρι να το εμπεδώσουμε κι εσείς κι εμείς. Ειδικά οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2012!

Πηγή: pamesports.gr

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις