Η χρονιά θα είναι δύσκολη, τόσο για την ΑΕΚ, όσο και για τον Άρη. Ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους οι οπαδοί τους. Γράφει ο Μιχάλης Τσόχος.
Και ας ρίξουν αρκετά τις απαιτήσεις τους. Διότι το εγχείρημα που ανέλαβαν, υποχρεωτικά, λόγω οικονομικών δυνατοτήτων, είναι πάρα πολύ δύσκολο.
Η ΑΕΚ είχε ορμή, είχε διάθεση, και με την συμπαράσταση σε ένα ακόμη παιχνίδι από τον κόσμο της, φάνηκε καλύτερη από τον αντίπαλο της. Με αγωνιστικό σχεδιασμό (με ανεβάσματα των μπακ και κίνηση από τα άκρα), που αρχίζουν να εξυπηρετούν οι παίκτες του Δικεφάλου σιγά-σιγά. Με περισσότερες τελικές προσπάθειες και νεανικά τρεξίματα και πρεσάρισμα, από τους Θεσσαλονικείς, που δεν μπορούσαν ουσιαστικά να περάσουν το κέντρο. Το γκολ ήρθε βέβαια από ένα στημένο, και όχι από τις δυο-τρεις οργανωμένες προσπάθειες, αλλά δεν μπορεί να είναι αρκετό, με βάση τις δυνατότητες του εφετινού ρόστερ. Διότι όπως απουσιάζουν οι παραστάσεις για καλύτερη απόδοση, η έλλειψη αυτή εμπειρίας, στοιχίζει ακόμη περισσότερο, όταν προσπαθείς να διατηρήσεις το εύθραυστο 1-0. Ένα ατομικό λάθος, είναι αρκετό για να το πληρώσεις. Συνέβη τις προηγούμενες δύο αγωνιστικές, επαναλήφθηκε και στο ΟΑΚΑ.
Από την άλλη ο Άρης δεν μπορεί να χαίρεται για τίποτε άλλο, παρά για τον βαθμό της ισοπαλίας. Κόντρα σε μια ομάδα με παρόμοιο αγωνιστικό σχεδιασμό, έβγαλε ελάχιστα στο δημιουργικό κομμάτι, εκτός της καταπληκτικής μπαλλιάς του Καπετάνου στο γκολ. Με μία ουσιαστικά κανονική τελική προσπάθεια σε 90 λεπτά αγώνα, δεν μπορείς να ελπίζεις σε πολύ περισσότερα κόντρα σε πιο ψημένες ομάδες (και υπάρχουν τέτοιες στο πρωτάθλημα μας), που επίσης θα παλεύουν για την παραμονή. Ο Κατσαβάκης είναι καλός τεχνικός και έχει μπροστά του δουλειά, διότι μόνο παίζοντας κλειστά αμυντικα, δεν μπορείς να έχεις την απαραίτητη συγκομιδή βαθμών, δίχως να έχεις παρουσία και στην άλλη, αντίπαλη, πλευρά του γηπέδου.
Έχω ξαναπεί, ότι για τους δύο «κίτρινους», το μεγάλο στοίχημα είναι η ανοχή και η αντοχή του κόσμου. Εάν δεν αλλάξουν δραματικά τα δεδομένα στο ιδιοκτησιακό τους, η αγάπη των φιλάθλων τους και το ζεστό χειροκρότημα, όσο θα συνεχίζονται τα ανεπιτυχή αποτελέσματα, θα κρίνει και την επιτυχία του εγχειρήματος. Που δεν μπορεί να είναι κανένα άλλο, από το να μείνουν στην κατηγορία. Ξέρω ότι ακούγεται σκληρό, όταν οι δύο ιστορικοί σύλλογοι έχουν κατακτήσει τίτλους και τρόπαια, και ακόμη και τα τελευταία χρόνια, που ήταν μακριά από διακρίσεις, τουλάχιστον είχαν ευρωπαϊκή προοπτική. Όμως η προσαρμογή στα δεδομένα των καιρών, με τα νέα παιδιά, δεν είναι ομαλή, αλλά βίαιη. Και συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, έχει και αρνητικές (εκτός από τις μακροπρόθεσμες θετικές) συνέπειες.
ΥΓ 1 Να σημειώσω κάτι και για τον φίλο μου τον Βαγγέλη τον Βλάχο. Που όπως και ο Κατσαβάκης, έχει τεράστιο βάρος στις πλάτες του. Όμως θα έπρεπε, μέσα από την εμπειρία του, να αντιληφθεί, ότι η ομάδα του, για να έχει πιθανότητες να κερδίσει, έστω με τις αδυναμίες της, με το φτωχό 1-0, δεν ανεβάζεις την άμυνα σου στην σέντρα. Με δύο μάλιστα στόπερ, που δεν έχουν ταχύτητα. Διότι μια κάθετη πάσα, θα σε εκθέσει.
ΥΓ 2 Εξαιρετικός ο παλμός στην κερκίδα της ΑΕΚ. Έσπρωξαν και βοήθησαν την ομάδα τους, όπως οφείλουν να κάνουν οι οπαδοί. Και αξίζουν τα συγχαρητήρια, σε μια χώρα, που το αυτονόητο, δυστυχώς πρέπει να τονίζεται.
Πηγή: pamesports.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις