Ο Δημοσθένης Καρμοίρης αναλύει το παιχνίδι του Ολυμπιακού με τη Σάλκε και εξηγεί γιατί ο Γερμανοί πανηγύριζαν σαν να νίκησαν τη Ρεάλ ή την Μπάρτσα!
Τα βλέμματα των παικτών του Ολυμπιακού στον ουρανό, αυτό το «γιατί Θεέ μου» που ψέλλιζαν οδεύοντας για τα αποδυτήρια της “Veltins Arena”, ο εκνευρισμός του Ρόι Κάρολ απευθυνόμενος στους διαιτητές του αγώνα σε έντονο ύφος, τα σφιγμένα πρόσωπα του Ζαρντίμ και των ανθρώπων του «ερυθρόλευκου» πάγκου, όλο αυτό το γενικό κλίμα κατήφειας μετά την (τζάμπα με το «φτηνό» γκολ που δέχτηκε) ήττα από την Σάλκε, απάδει ως προς την επιτυχία της ομάδας.
Ναι, την «ερυθρόλευκη» επιτυχία της εξασφάλισης συνέχισης της ευρωπαϊκής πορείας στο Europa League.
Ο Ολυμπιακός είχε δύο αποστολές. Η μία εξ’ αυτών εκτελέσθηκε στο ακέραιο. Στη Γερμανία – και σε συνάρτηση με την ήττα της Μονπελιέ στο Λονδίνο –διασφαλίστηκε η ευρωπαϊκή προοπτική, «αγκαλιά» με το όνειρο μιας πορείας στο δεύτερο τη τάξη κορυφαίο θεσμό της UEFA, με τον πήχη έστω και μια… πιθαμή πιο πάνω από πέρυσι. Και ότι ήθελε προκύψει…
Ο Θρύλος είναι για δεύτερη σερί χρονιά στους μεγάλους του ευρωπαϊκού χάρτη κι όμως… λυπάται! Αναθεματίζει την τύχη του για το πώς… απασφάλισε το δόκανο η «αλεπού» (σ.σ. αυτό σημαίνει Φουκς στα αυστριακά) σε μια φευγαλέα στιγμή, σε κλάσματα του δευτερολέπτου, που ο σκόρερ της Σάλκε βρήκε ανοιχτό πεδίο και εξαπέλυσε (μάλλον ένα) σουτ της απελπισίας, γεμίζοντας έκπληξη ακόμα και το δικό του πρόσωπο, βλέποντας την μπάλα να περνάει από το μάτι της βελόνας και να του κάνει το χατίρι καταλήγοντας στο βάθος της εστίας του Κάρολ.
Αυτή η γλυκόπικρη γεύση που αφήνει η διαδρομή τους στο γκρουπ του φετινού Champions League, σε συνδυασμό με τις πανηγυρικές εκδηλώσεις των Γερμανών στο τέλος της αναμέτρησης, λες και δεν είχαν νικήσει τον Ολυμπιακό αλλά… τη Ρεάλ Μαδρίτης ή την Μπάρτσα, αποτελούν και την απόλυτη πιστοποίηση για την άξια εκπροσώπηση του ελληνικού ποδοσφαίρου από τους Πειραιώτες.
Οι «ερυθρόλευκοι» - μέσα από μια ακόμη παθιασμένη βραδιά ευρωπαϊκών διαστάσεων στο «άντρο» της κατόχου της Bundesliga – και με «λάφυρο» την παρουσία τους στο Europa League από τον Φεβρουάριο, απέδειξαν ότι έχουν κλειδώσει ερμητικά στο ντουλάπι της λησμονιάς τα «πέτρινα χρόνια» στις εξόδους τους εκτός συνόρων, αναδεικνυόμενοι σε άξιους πρέσβεις του ποδοσφαίρου μας.
Ο Ολυμπιακός δεν είναι μόνο ο απλός συνδαιτυμόνας, αλλά ένας επίλεκτος εταίρος της παρέας των μεγάλων συλλόγων του Champions League.
Ο Θρύλος ανήκει στην Ευρώπη. Εκεί είναι η θέση του, είτε με το «έναστρο» περίβλημα, είτε με την αμέσως επόμενη επιλογή θεσμού. Κι αυτό αποτελεί κατάκτηση του Ευρώ-Θρύλου.
Για τους νταμπλούχους Ελλάδας απομένει η υπέρβαση, ο ερχομός της οποίας είναι (και μαθηματικά και στατιστικά για μια ποιοτική, αξιόπιστη και έμπειρη ευρωπαϊκά ομάδα) θέμα χρόνου…
Υ.Γ.: Μεγάλο ματς έκαναν τα δύο «Μι». Συγκλονιστική εμφάνιση από τους Μανωλά και Μοντέστο.
Υ.Γ.1: Ανεξάρτητα από τις τετραπλάσιες τελικές των γηπεδούχων, αν δεν έβρισκε τον τρόπο να «ξεκλειδώσει» την αμυντική διάταξη του Ολυμπιακού ο Φουκς, η παλίρροια είχε παραδώσει ήδη τη θέση της στην άμπωτη. Στο προηγούμενο λεπτό η ελληνική ομάδα είχε χάσει διπλή ευκαιρία για να ανοίξει το σκορ και ήταν φανερό ότι έπαιρνε «τα πάνω» της - ιδίως επιθετικά, με τους «φρέσκους» Τζεμπούρ, Φουστέρ – για να… έκλεβε το ματς.
Υ.Γ.2: Θα ήθελα ένα ακόμα ριπλέι για να σιγουρευτώ ότι απομακρύνοντας την μπάλα ο Γερμανός στόπερ δεν πήρε και τα πόδια του Αμπντούν στη φάση που ο Ολυμπιακός ζήτησε πέναλτι (στο 0-0).
Υ.Γ.3: Για άλλη μια φορά σ’ αυτό τον όμιλο το «ζουμί» του αγώνα ήταν στο τελευταίο 15άλεπτο.
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις