-Κύριε Καλάθη, ο Νικ και ο Πατ βρέθηκαν ξανά μαζί. Στην Ελλάδα και στον Παναθηναϊκό. Τι σημαίνει αυτό για εσάς και για ολόκληρη την οικογένειά σας;
«Όλη η οικογένειά μας και εγώ προσωπικά είμαστε υπερήφανοι που τα δυο παιδιά μας είναι παίκτες μιας ελληνικής ομάδας. Της κορυφαίας ομάδας στην Ευρώπη. Είναι φοβερό να βλέπεις και τους δυο γιους σου να αγωνίζονται σε μια ομάδα με την ιστορία, αλλά και το παρόν και το μέλλον του Παναθηναϊκού. Για τον Νικ είναι ό,τι καλύτερο να προπονείται δύο χρόνια τώρα στην ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Και τώρα ήρθε και η σειρά του Πατ. Αυτό που συμβαίνει τώρα στις ζωές των παιδιών μου δεν μπορούσα ούτε να το ονειρευτώ όταν ήταν πολύ μικροί και άρχισαν να ασχολούνται με το μπάσκετ. Τότε που τους προπονούσα εγώ. Πόσο φανταστικό είναι να είσαι στο γήπεδο του Παναθηναϊκού και να βλέπεις αυτήν την ομάδα να καταστρέφει την Μπαρτσελόνα. Να τη διαλύει μέσα σε μια ατμόσφαιρα που δεν έχω ξαναδεί σε κανένα γήπεδο στον κόσμο. Και η αλήθεια είναι ότι έχω πάει σε πολλά γήπεδα. Αυτή η αγάπη που έχουν αυτοί οι άνθρωποι για την ομάδα τους δεν έχει προηγούμενο. Δεν νομίζω ότι κάποιος μπορεί να βρει κάτι ανάλογο. Έγινα κι εγώ κομμάτι αυτού του κόσμου και έζησα αυτά που σας περιγράφω».
-Όταν τα δύο παιδιά σας ξεκινούσαν το μπάσκετ είχατε φανταστεί ποτέ ότι θα έφευγαν από την Αμερική για να επιστρέψουν στον τόπο καταγωγής τους και να παίξουν μπάσκετ σε τόσο υψηλό επίπεδο;
«Μέσα σε λίγα μόλις χρόνια κάναμε τα όνειρά μας πραγματικότητα. Νιώθουμε ευτυχία και υπερηφάνεια που είμαστε μέλη της κορυφαίας ομάδας της Ευρώπης. Πόσο τέλειο είναι αυτό για μία οικογένεια; Να βλέπει τα παιδιά της όχι απλά να επιστρέφουν στις ρίζες τους αλλά να είναι στην κορυφή. Με τον κορυφαίο προπονητή. Αν με ρωτούσατε πώς φαντάζομαι την πορεία αυτών των δύο παιδιών όταν ξεκινούσαν το μπάσκετ, δεν θα μπορούσα ούτε να το φανταστώ αυτό που τους συμβαίνει τώρα».
-Ποιά ήταν η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό σας όταν ο Νικ σας είπε ότι ετοιμάζει βαλίτσες για την Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό;
«Όταν μου είπε ο Νικ ότι αποφάσισε να φύγει από την Αμερική και να έρθει στην Ελλάδα για να παίξει στον Παναθηναϊκό τότε ένιωσα μια απίστευτη χαρά μέσα μου. Κατάλαβα αμέσως ότι πρόκειται για την ευκαιρία της ζωής του. Και για να σου το σχολιάσω και από την οπτική της οικογένειάς μου είναι φοβερό να βλέπω το παιδί μου να επιστρέφει στις ρίζες του. Να αντιπροσωπεύει την οικογένειά μας στην Ελλάδα. Και στον Παναθηναϊκό και στην Εθνική. Ξέρεις, υπάρχει το ρητό που λέει: Οι ευκαιρίες στη ζωή μπορεί να σου παρουσιαστούν μόνο μία φορά. Και ο Νικ απέδειξε ότι έπιασε την ευκαιρία από τα μαλλιά και έδωσε και συνεχίζει να δίνει όλο του τον εαυτό για να πετύχει. Η αλήθεια είναι ότι τον βοήθησαν όλοι στον Παναθηναϊκό. Ταίριαξε στη χημεία της ομάδας και τη φιλοσοφία του Ομπράντοβιτς. Μακάρι να συνεχίσει έτσι».
-Και δύο χρόνια αργότερα ήρθε και η σειρά του Πατ να ακολουθήσει τα χνάρια του αδελφού του.
«Τώρα ήρθε η σειρά του Πατ να δει τι σημαίνει Παναθηναϊκός. Να ζήσει ο ίδιος αυτά που του λέει δύο χρόνια ο αδελφός του. Ο Πατ είχε μία πάρα πολύ καλή σεζόν στον Κολοσσό και μπόρεσε να δείξει αρκετά πράγματα από το ταλέντο του. Ακόμα πιο πριν, στο Μαρούσι, είχε την ευκαιρία να καταλάβει το ευρωπαϊκό παιχνίδι. Το μπάσκετ εκεί είναι πιο «έξυπνο» από εδώ. Και από ό,τι φαίνεται τα κατάφερε καλά. Ειλικρινά πιστεύω ότι τα παιδιά μου και σε συνάρτηση και εμείς, η οικογένεια, είμαστε ευλογημένοι που ζούμε αυτές τις καταστάσεις».
-Μιλάτε συνεχώς και με πολύ κολακευτικά λόγια για τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Θα θέλαμε την γνώμη σας για τον προπονητή του Παναθηναϊκού. Τι ξέρετε για τον κύριο Ομπράντοβιτς και τι σας έχει πει ο Νικ έπειτα από δύο χρόνια συνεργασίας;
«Ο Ομπράντοβιτς είναι φανταστικός προπονητής. Παθιάζεται κάθε στιγμή που ασχολείται με το μπάσκετ. Ζει κάθε στιγμή του αθλήματος. Είτε είναι αγώνας είτε είναι προπόνηση. Λατρεύει την τακτική. Γνωρίζει τα πάντα γύρω από το μπάσκετ και θέλει να επεκτείνει τις γνώσεις του. Είναι 100% μέσα στο παιχνίδι. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος προπονητής για τα παιδιά μου από τον Ομπράντοβιτς. Θα τους κάνει καλύτερους. Και παίκτες και ανθρώπους».
-Ποια είναι η συμβουλή που έχετε δώσει στα παιδιά σας και χαίρεστε πραγματικά που βλέπετε να την ακολουθούν μέχρι και σήμερα;
«Η συμβουλή που έχω δώσει και στα δύο παιδιά μου είναι να παραμένουν ταπεινοί. Σεμνοί σε κάθε μέρα της ζωής τους. Είναι πολύ σημαντικό να σέβεσαι πρόσωπα και καταστάσεις. Αυτό νομίζω ότι είναι ένα μάθημα ζωής. Ίσως το πιο σημαντικό. Στη ζωή κάθε μέρα μαθαίνεις και κάτι καινούριο. Είναι πολύ σημαντικό να εκτιμάς και να σέβεσαι. Και είμαι πολύ χαρούμενος που τα παιδιά μου έγιναν καλοί άνθρωποι και πιστεύουν στον Θεό».
-Πότε καταλάβατε ότι τα παιδιά σας μπορούν να «ζήσουν» από το μπάσκετ; Πότε καταλάβατε ότι το ταλέντο...περισσεύει;
«Όταν ο Πατ ήταν 10 χρονών, το καλοκαίρι είχε πάρει μέρος στο καμπ του Άντονι Μπούι. Ενός πραγματικά εξαιρετικού παίκτη. Μια φορά, λοιπόν, τον είχα πάει στην προπόνηση και είχα αποφασίσει να κάτσω να τη δω ολόκληρη. Η προπόνηση διαρκούσε 8 ώρες την ημέρα. Όταν γυρίσαμε σπίτι εγώ ήμουν εξουθενωμένος. Είχα κουραστεί μόνο που είχα δει την προπόνηση. Ενώ είχε πάρα πολύ ζέστη κάτι που μας είχε επηρεάσει όλους. Εκτός από τον Πατ. Με το που γυρίσαμε, λοιπόν, σπίτι ο Πατ πήρε την μπάλα και βγήκε στην μπασκέτα που έχουμε στην πίσω αυλή. Ύστερα από μισή ώρα μπήκε μέσα και κόκκινος στο πρόσωπο και έσταζε από ιδρώτα. «Μπαμπά, έκανα 123 στα 123 αριστερά λέι απ». Εγώ έμεινα άφωνος. Όχι που δεν έχασε λέι απ, αλλά από την αντοχή του. Εκεί κατάλαβα ότι το λέει η καρδιά του και ότι το μπάσκετ είναι γι αυτόν!».
-Για τον Νικ θυμάστε κάποια ανάλογη ιστορία που να σας έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό σας;
«Για τον Νικ θυμάμαι δύο χαρακτηριστικές ιστορίες που «σημάδεψαν» το τι θα κάνει αυτό το παιδί όταν μεγαλώσει. Η παιδική ομάδα της Φλόριντα έπαιρνε μέρος σε ένα τουρνουά και σε ένα σημαντικό παιχνίδι ο Νικ στην ηλικία των 9 χρόνων μου έδωσε να καταλάβω πως...θα παίξει μπάσκετ. Η ομάδα μας έχανε 5 πόντους και ήθελε κάτι λιγότερο από ένα λεπτό για να τελειώσει το παιχνίδι. Ο Νικ κατεβάζει την μπάλα και σταματάει στα 8 μέτρα και ετοιμάζεται να σουτάρει. Του φωνάζω όχι, γιατί ήταν λάθος επιλογή, αλλά ο μικρός σουτάρει και το βάζει. Στη συνέχεια παίρνει την άμυνα και έχουμε την τελευταία επίθεση. Στην αντίπαλη ομάδα ήταν ο Χακίμ που ήταν ένας από τους καλύτερους παίκτες και από τα μεγαλύτερα ταλέντα. Ο Νικ, λοιπόν, παίρνει την μπάλα σουτάρει και πάλι για τρεις πόντους μπροστά του το βάζει και λήγει το παιχνίδι. Την ώρα που γυρνούσαμε σπίτι, στο αμάξι, ο Νικ μου λέει «Μπαμπά, θέλω να σου πω κάτι αλλά υποσχέσου πως δεν θα θυμώσεις». Του λέω «πες μου...». «Μόλις έβαλα το τρίποντο μπροστά στον Χακίμ του είπα φίλα μου τον κ.... εγώ θα πάρω το παιχνίδι». Απλά γέλασα και χάρηκα για τον τσαμπουκά του και το πάθος του.
Επίσης, μια ιστορία που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ είναι όταν ο Νικ ήταν 5 χρονών. Σε μια προπόνηση πήγε να δώσει μία πάσα, αλλά δεν την έδωσε εκεί που ήταν ο συμπαίκτης του, αλλά εκεί που θα έπρεπε να είναι. Ο προπονητής του τότε του εξήγησε γιατί έχει κάνει λάθος, ενώ στην πραγματικότητα δεν είχε κάνει. Σε εμένα είχε πει πως είναι φοβερός ο τρόπος που «βλέπει» το παιχνίδι σε αυτήν την ηλικία. Δώδεκα χρόνια αργότερα σε ένα τουρνουά της NIKE, το «Peach Jam» όπου παίρνουν μέρος οι 24 κορυφαίες ομάδες, με το Σικάγο μάλιστα έπαιζε και ο Ντέρικ Ρόουζ, ο Νικ το ξαναέκανε. Πραγματοποίησε μια φοβερή πάσα, ουσιαστικά, στο ανοιχτό γήπεδο και ανάγκασε τον συμπαίκτη του να πάει εκεί που έπρεπε να είναι. Και μετά το τέλος του αγώνα ο προπονητής του μου είπε. «Ο Νικ δεν κάνει καλές πάσες. Κάνει σωστές πάσες. Σε αυτόν τον τομέα έχει μεγάλο ταλέντο. Είναι χαρισματικός».