Υπάρχει μια αφρικανική παροιμία που είναι ευρέως διαδεδομένη ανάμεσα στους ιθαγενείς της ζούγκλας. "Μη στριμώχνεις ποτέ ένα πληγωμένο λιοντάρι στη γωνία.Είναι σίγουρο ότι θα τρέξει πάνω σου για να φύγει".
Γράφει Δημήτρης Δραγώγιας.
Εξηγεί ουσιαστικά ότι ακόμη και στα δύσκολα ο δυνατός, όταν νιώθει ότι δεν έχει τη δυνατότητα ανάνηψης, διαθέτει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
Λένε, ότι η εικόνα μιας ομάδας στο γήπεδο αποκαλύπτει την ταυτότητά της. Από το πώς διοικείται, πώς οργανώνεται, μέχρι το πώς συμπεριφέρεται ως σύλλογος απέναντι σε συνθήκες υψηλής πίεσης. Ο Παναθηναϊκός φάνηκε ότι στερείται μιας δυνατότητας αυτοΐασης. Γιατί φαινόταν από την προετοιμασία του ότι χωρίς Σισέ θα ήταν αδύνατη η γρήγορη προσαρμογή του για να αντιμετωπίσει δυο παιχνίδια προκριματικής φάσης που θα του συντηρούσαν το ευρωπαϊκό γόητρο στη διάρκεια μισής τουλάχιστον χρονιάς.
Ακόμη κι αν στις κληρώσεις ήταν στους ισχυρούς. Πολλοί συγκρίνουν τον φετινό Παναθηναϊκό και τον διαφαινόμενο αποκλεισμό του (βάσει εικόνας κι όχι δυνατοτήτων) από τους ομίλους του Europa League με τον περσινό Ολυμπιακό που αποκλείστηκε πάλι από ισραηλινή ομάδα. Δεν είναι το ίδιο. Ο Ολυμπιακός προερχόταν από μια καταστροφική χρονιά για εκείνον και άλλαξε σχεδόν όλο το ρόστερ έχοντας έναν διψασμένο πρόεδρο που δεν δίστασε να βάλει με το «καλημέρα» 30 εκατ. ευρώ για να οικοδομήσει μια νέα ομάδα.
Η συγκυρία ήταν τέτοια που ο ένας με τον άλλον ποδοσφαιριστή δεν πρόλαβαν ούτε να συστηθούν. Κατακαλόκαιρο ο Ολυμπιακός αγωνιζόταν πρώτη φορά σε μια διοργάνωση πρωτόγνωρη γι' αυτόν σε πρώιμη φάση και απέναντι σε μια ομάδα με ισχυρό κίνητρο και καυτή έδρα. Ο Ολυμπιακός ακόμη και στον αποκλεισμό του πέρυσι δεν έδινε εικόνα διαλυμένης ομάδας. Ο Παναθηναϊκός δείχνει παραδομένος στη μοίρα του.
Αν θεωρήσουμε όμως ότι η μοίρα καθορίζεται, επί της ουσίας, ο Παναθηναϊκός παίρνει αυτό που αξίζει στην παρούσα στιγμή. Μια ομάδα χωρίς κανέναν προσανατολογισμό διοικητικά, χωρίς σχέδιο, χωρίς έμπνευση και, κυρίως, χωρίς τη διάθεση από τους παίκτες να αντιμετωπίσουν τη νέα τάξη πραγμάτων. Μαθημένοι χρόνια στην οικονομική ασφάλεια, σε ένα ποδοσφαιρικό περιβάλλον όπου δύσκολα εκκολάπτονταν ποπολάροι, παρά μόνο εντός αποδυτηρίων και για αγωνιστικά κυρίως θέματα, στη δύσκολη στιγμή οι ποδοσφαιριστές δεν είχαν τα αντανακλαστικά για να αντιδράσουν στην καταστροφή που μαθηματικά έβλεπαν ότι έρχεται.
Πέρυσι, μετά τον αποκλεισμό, ο Μαρινάκης έσπευσε να πάρει μέτρα. Εδιωξε τον Λίνεν, διαολόστειλε τον Ντιόγο και τον Οσκαρ δανεικούς κι αγύριστους και ο Μαρέσκα έλυσε το συμβόλαιό του. Αντέδρασε. Δεν γνώριζε τότε αν θα του έβγαινε η κέντα στο πρωτάθλημα, αλλά το πάλεψε, πήγε στα σίγουρα με τον Βαλβέρδε και εκ του αποτελέσματος δικαιώθηκε κατακτώντας διά περιπάτου το πρωτάθλημα. Πριν ακριβώς από έναν χρόνο, όμως, ο Ολυμπιακός έδινε αίσθηση έτοιμης ομάδας να ανακάμψει μέσω του πρωταθλήματος.
Εφέτος, μια εβδομάδα πριν από τη σέντρα, στον Παναθηναϊκό κανείς δεν γνωρίζει αν θέλει να αντιδράσει. Για να πούμε απλά, ο Μαρινάκης ανέλαβε το κόστος του αποκλεισμού εμπράκτως. Πλήρωσε από την τσέπη του τον αποκλεισμό, τον πόνεσε αλλά δικαιώθηκε. Στον Παναθηναϊκό λεφτά δεν υπάρχουν.
Επομένως, ο κλήρος πέφτει στους παίκτες. Να διαχειριστούν δηλαδή μια κρίση που όμοιά της δεν έζησε κανείς στο παρελθόν, άρα δεν είναι προετοιμασμένοι γι' αυτήν. Ο Κατσουράνης θύμιζε τον 50άρη Κωνσταντάρα στα «κουρασμένα παλικάρια» χωρίς καν διάθεση για… χούφτωμα.
Ο Λέτο ήθελε μια μπάλα μόνος του. Ο Τοτσέ έχασε τα αυγά και τα πασχάλια, ο Καντέ χρεώθηκε με πέναλτι που κάνουν συνήθως σε σχολικό πρωτάθλημα, ο Μπουμσόνγκ ήταν θεατής και ο Βύντρα πάλευε μόνος εναντίον όλων. Εναν παίκτη είχε ικανό να αλλάξει τη ροή του αγώνα, τον Νίνη, και ο Φερέιρα τον αντικατέστησε.
Υπό διαφορετικές συνθήκες, η συντριβή από τη Μακάμπι θα μπορούσε να αποδειχτεί και ευεργετική. Θα συνέβαινε αν διακρινόταν έστω ψήγματα διάθεσης από τους παλιούς πάνω στους οποίους θα μπορούσε ο προπονητής (αυτός ή ο επόμενος) να βασιστεί. Δεν υπάρχουν. Θα μπορούσε ακόμη κι αν ο διοικητικός ηγέτης αναλάμβανε δράση, να κατέβαινε στα αποδυτήρια, να έβγαζε το πορτοφόλι του και να έθετε τους παίκτες προ του ευθυνών τους.
Δεν το έκανε. Οσο ο Τζίγκερ παραμένει μέτοχος-αμέτοχος, ο προπονητής είναι χαμένος στη μετάφραση και οι ποδοσφαιριστές κουρασμένοι και κορεσμένοι από την πρωτόγνωρη για το περιβάλλον που ζούσαν μιζέρια, τόσο περισσότερο θα αναδεικνύεται η ανυπαρξία του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης. Κι όσο θα απουσιάζει το ένστικτο, ο Παναθηναϊκός θα λιώνει και θα παραδίδεται σαν το στριμωγμένο αλλά παραταϊσμένο λιοντάρι που δεν μπορεί πια να κινηθεί.
Πηγή: Εξέδρα
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις