Εδώ και περίπου έναν χρόνο έφυγα από το πολυαγαπημένο Περιστέρι. Πάντα μου άρεσε η θάλασσα, άλλωστε, τα νότια. Γράφει ο Γιάννης Σερέτης.
Από πιτσιρικάδες, η παρέα γούσταρε περισσότερο να φεύγουμε με λεωφορείο για Πλατεία Αττικής και από κει με ηλεκτρικό για Φάληρο και Πειραιά, παρά να πηγαίνουμε προς Μαρούσι, Κεφαλάρι και Κηφισιά.
Είναι ωραία στη Βάρη, αν και πολύ πιο μοναχικά. Ησυχη η γειτονιά, αν και η έννοια της «γειτονιάς» έτσι όπως την είχαμε μάθει, χάνεται πλέον. Ανετο το πάρκινγκ, όλα κοντά, χωρίς κίνηση και βαβούρα. Αγορά «Χαλανδρίου» ή «Περιστερίου» ή «Νέου Ηρακλείου» δεν έχει, αλλά η Γλυφάδα είναι σε απόσταση δέκα λεπτών με το αυτοκίνητο. Μπόλικο – για τα δεδομένα της εποχής – πράσινο, τις ηλιόλουστες Κυριακές βλέπω παιδιά να κάνουν ποδήλατο και να παίζουν μπάλα στο δρόμο και θυμάμαι τα νιάτα μου.
Από την άνοιξη και μετά είναι σούπερ. Κοντά η Βάρκιζα και όλες οι μετά την Βάρκιζα παραλίες, υπάρχουν ημέρες και μέρη (ειδικά τις καθημερινές) που νιώθεις ότι κάνεις διακοπές, ότι βρίσκεσαι σε νησί. Στα ίδια μέρη μένουν αρκετοί (ξένοι κυρίως) παίκτες του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού (παρότι έφυγε ο «σήμα κατατεθέν» Τζιμπρίλ Σισέ!). Είναι πολλές οι βίλες και οι ωραίες μονοκατοικίες εδώ γύρω. Και στην Βάρη, όπου τις προάλλες έσπασαν τα τζάμια στο σπίτι του Μιραλάς και στην Βουλιαγμένη. Λιγότερο στη Γλυφάδα, της οποίας το μεγαλύτερο μέρος είναι πλέον πολύ πυκνοκατοικημένο.
Κινούμαι πλέον στα ίδια μέρη με πολλούς εξ αυτών. Προφανώς και με τον Ζεσουάλδο και με τη Ζουλμίρα Φερέιρα που μένουν στη Βουλιαγμένη. Η (πρώην) tv-star σύζυγος του Ζεσουάλδο βρίσκεται από την αρχή της σεζόν πολύ πιο συχνά κοντά στον προπονητή του Παναθηναϊκού συγκριτικά με την προηγούμενη σεζόν. Περνά σχεδόν τα 2/3 του μήνα στην Ελλάδα και το 1/3 αυτού στην Πορτογαλία. Επαιξε ρόλο σ΄ αυτό και η πνευμονία από την οποία ταλαιπωρήθηκε ο κόουτς και η οποία (όπως μπορείτε να διαβάσετε στο κείμενο του Σταμάτη Γαρρή) άλλαξε σε μεγάλο βαθμό τη ζωή του, καθώς υποχρεώθηκε στα 66 του να κόψει για πρώτη φορά «μαχαίρι» τα αγαπημένα του 60 τσιγάρα σε καθημερινή βάση.
Εν αντιθέσει με την παρουσία της στην πατρίδα της, όπου είναι πασίγνωστη (όχι μόνο λόγω του συζύγου της, αλλά με φωτογραφήσεις σε περιοδικά, λόγω της τηλεοπτικής εκπομπής της τα προηγούμενα χρόνια), εδώ στην Ελλάδα η Ζουλμίρα είναι εξαιρετικά διακριτική. Πολλές φορές έχει πάει στα VIP του ΟΑΚΑ και οι δημοσιογράφοι δεν την έχουν καν πάρει χαμπάρι. Άλλες πηγαίνει μαζί με μέλη από το… Φεϊρερέικο στα μπουθ. Ουδεμία συνέντευξη, ουδεμία φωτογράφηση!
Κάπως έτσι είναι συνολικά στην εν Ελλάδι ζωή της. Ούτε ταξίδια στα νησιά όπως ο Βαλβέρδε (για να ξεσκάει, όπως είχα διαβάσει σε παλαιότερο κείμενο του Μιχάλη Τσώχου), ούτε πολλά πολλά έξω από τα πέριξ: Βουλιαγμένη – Γλυφάδα – Φάληρο από τη μία πλευρά και προς Σούνιο από την άλλη: αυτή είναι η καθημερινότητά της στην Ελλάδα και όποτε μπορεί επιστρέφει στην Πορτογαλία, όπου την περιμένει ο γιος της και οι δυο κόρες του Ζεσουάλδο, στον οποίο λείπουν πολύ τα εγγόνια του (ο γάμος ήταν ο δεύτερος και για τους δύο, τα παιδιά από τους πρώτους γάμους τους).
Και κάπως έτσι μπορώ να καταλάβω όσα είπε σε μίνι συνέντευξή της στην Πορτογαλία. Όχι το «είμαστε πολύ καλά στην Ελλάδα, περνάμε πολύ όμορφα, αλλά ένα κομμάτι μου είναι ακόμη στην Πορτογαλία». Αυτό συμβαίνει σε όλους τους ξένους που έρχονται να εργαστούν για το ποδόσφαιρο στις τρεις μεγαλύτερες ομάδες του λεκανοπεδίου. Αλλά για το «Οι Έλληνες δεν θέλουν το ευρώ, όμως στην καθημερινότητα όλα είναι φυσιολογικά». Για το «Οι Πορτογάλοι είναι πιο απαισιόδοξοι, οι Έλληνες δεν πηγαίνουν σπίτι τους μετά τη δουλειά τους, τα μαγαζιά και τα εστιατόρια είναι γεμάτα. Είναι προφανές πως ζουν καλύτερα από ό,τι μπορούν, ζουν την κάθε μέρα ξεχωριστά».
Δεν την αδικώ. Είναι κι αυτή προφανώς μέλος αυτής της κοινότητας, αυτής της πολύ κλειστής κάστας 30-40 ανθρώπων των «μεγάλων» ομάδων στον μπασκετικό και τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, οι οποίοι ζουν σε μια εικονική πραγματικότητα και διαμορφώνουν άποψη κυρίως από την τηλεόραση και 3-4 φίλους τους. Ειδικά, μάλιστα εκείνοι οι οποίοι δεν μένουν περισσότερο από έναν χρόνο στην Ελλάδα, αδυνατούν να αντιληφθούν 100% τοις συνθήκες για την πλειονότητα και όχι για τη μειοψηφία.
Δεν την αδικώ ούτε για τη σύγκριση Ελλάδας –Πορτογαλίας: ο Γιάσμινκο Βέλιτς μου έχει εξηγήσει στο παρελθόν πολύ αναλυτικά γιατί η κρίση δεν έπεσε τόσο «βαριά» στους Πορτογάλους, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων ήταν συνηθισμένη στα «λίγα και καλά» σε μια χώρα που έμαθε να στηρίζεται στα πόδια της, στην οικονομία της, στην παραγωγή της. Δεν την αδικώ ούτε για την εικόνα που έχει σχηματίσει. Στη Γλυφάδα (κοιτούσα για πολύ καιρό) μόλις πριν από 15 ημέρες παρατήρησα δύο ανοίκιαστα καταστήματα στην κεντρική αγορά – μην περιμένει να δει κάποιος άστεγους ή ζητιάνους στην περιοχή. Στη Βάρης – Κορωπίου θα δει πολλά κάποιος προσεκτικός, αλλά στη Βουλιαγμένη όχι μόνο όλα είναι ανοικτά (αν και μισοάδεια), αλλά προκύπτουν και ανακαινίσεις και καινούριες ομορφιές!
Συνεπώς, στο «τι μας λες τώρα ρε Ζουλμίρα», υπάρχει και αντίλογος. Αυτός μιας άλλης καθημερινότητας που βιώνουν ορισμένοι προνομιούχοι αλλοδαποί σε ένα «ιδιαίτερο» είτε στα βόρεια είτε στα νότια, ένα εντελώς ξεχωριστό κομμάτι του λεκανοπεδίου…
Πηγή: theinsiders.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις