Αν εξαιρέσει κανείς τον Κριστιάν Καρεμπέ, δεν θυμάμαι στον Ολυμπιακό άλλον ξένο αμυντικό χαφ που να συγκρίνεται με τον Ισπανό. Γράφει ο Βασίλης Παπανικολάου.
Η συνεισφορά του στα φετινά ευρωπαϊκά κατορθώματα των Ερυθρολεύκων, με μια λέξη, είναι τεράστια. Λείπει ο Ιμπαγάσα και είναι σαν να μη συμβαίνει τίποτε. Λείπει ο Φουστέρ, το ίδιο.
Λείπουν ο Αβραάμ, ο Μέλμπεργκ, ο Τοροσίδης, ο Χολέβας και ο Ολυμπιακός δεν «τρώει» ούτε φάση. Και φτάνει ο οποιοσδήποτε παρατηρητής ή και ειδικός του ποδοσφαίρου να αναρωτιέται: τελικά, τι συμβαίνει με τον Ολυμπιακό; Πώς είναι δυνατόν να απορροφά τους κραδασμούς που λογικά θα έπρεπε να επιφέρουν οι τόσο σημαντικές απουσίες, που άλλες είναι αναγκαστικές κι άλλες για λόγους ξεκούρασης;
Η προφανής (και απολύτως ρεαλιστική) απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα είναι ότι τα πάντα οφείλονται στη δουλειά του Ερνέστο Βαλβέρδε. Εχει δημιουργήσει μια ομάδα όπου κανείς δεν είναι αναντικατάστατος και πίσω από τον κάθε «ενδεκαδάτο» υπάρχει κάποιος ισότιμος αντικαταστάτης. Το αξίωμα αυτό προσυπογράφεται απ’ όλους χωρίς ουδεμία αμφισβήτηση. Υπάρχει όμως μια υποσημείωση, ένας αστερίσκος, που δεν μπορεί να διαγραφεί εύκολα: η ανελλιπής παρουσία δύο παικτών και συγκεκριμένα του Γιάννη Μανιάτη και του Πάμπλο Ορμπάιθ.
Αυτοί οι δύο δεν έχουν λείψει από κανένα κρίσιμο παιχνίδι του Ολυμπιακού κι αυτό δεν μπορεί να είναι συμπτωματικό. Κι αν ο Μανιάτης έχει αναδειχθεί σε κορυφαία «εσωτερική» μεταγραφή και έχει αποθεωθεί απ’ όλους, νομίζω ότι ο Ορμπάιθ δεν έχει εισπράξει από την κοινή γνώμη ούτε καν τα μισά από τα εύσημα που του αναλογούν.
Ετσι πιστεύω, τουλάχιστον, ακούγοντας και διαβάζοντας τα σχόλια που γίνονται μετά τους αγώνες των Ερυθρολεύκων. Τη μία «ήρωας» ο Ρόι Κάρολ, την άλλη ο Μανιάτης, την επόμενη ο Φετφατζίδης, ο Μιραλάς, ο Τζιμπούρ και πάει λέγοντας. Σωστά είναι αυτά, ποτέ όμως δεν είδα να γίνεται πρωτοσέλιδο ο Ορμπάιθ, ο οποίος (για μένα) είναι σε κάθε φετινό ευρωπαϊκό παιχνίδι η κολόνα της ομάδας. Το υπογραμμίζω: όχι σε ελληνικό ματς, όπου ο Ολυμπιακός δέχεται ελάχιστες επιθέσεις από τους αντιπάλους, αλλά στην Ευρώπη, όπου η επιθετική πίεση είναι δέκα φορές μεγαλύτερη.
Τέτοιου τύπου ποδοσφαιριστής είναι ο Ισπανός. Δεν θα φανεί με τον Εργοτέλη στο Καραϊσκάκη αλλά στην έδρα της Ντόρτμουντ, της Αρσεναλ, της Μαρσέιγ και της Ρούμπιν. Είναι κορυφαίο ανάχωμα πριν η μπάλα φτάσει στην περιοχή των Ερυθρολεύκων κι αυτό βοηθάει καταλυτικά το «μηδέν» στην άμυνα. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Αυτός ο τεράστιος χαφ (αλλά συγχρόνως και ελαφρώς υποτιμημένος στη συνείδηση των οπαδών) έχει βοηθήσει πολύ και τον Μανιάτη.
Ο Ελληνας διεθνής είναι έξυπνος παίκτης και μαθαίνει πολλά πράγματα από τον έμπειρο Ισπανό που έχει δίπλα του, όπως πολλά έμαθε και ο Αβραάμ από τον Μέλμπεργκ. Κι αυτές οι βοήθειες αποτελούν παρακαταθήκη για τους δύο Ελληνες παίκτες.
Δεν ξέρω τι θα γίνει το καλοκαίρι με το συμβόλαιο ή τι θα γράψει η ιστορία για το πέρασμα του Ορμπάιθ από τον Ολυμπιακό.
Για μένα όμως, αν δεν υπήρχε ο Καρεμπέ, ίσως τον ψήφιζα ως το κορυφαίο ξένο αμυντικό χαφ που έχει περάσει από τον Πειραιά. Νομίζω ότι πρέπει να αναγνωριστεί η πραγματική προσφορά του πριν επιστρέψει στην Ισπανία, επειδή η παρουσία του στα φετινά κατορθώματα των Ερυθρολεύκων είναι γιγαντιαία. Και την υπόκλιση για τη δουλειά που κάνει στο γήπεδο, μέχρι τώρα, δυστυχώς, την παίρνει μόνο από τον Βαλβέρδε.
Πηγή: Εξέδρα
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις