Το 2004, η οικοδέσποινα Πορτογαλία έπαθε το ίδιο στην εκκίνηση, από την Ελλάδα και το φινάλε του τουρνουά τη βρήκε στον τελικό (ασχέτως αν της... γλίστρησε το τρόπαιο). Συνεπώς, στο φαντασιακό μας δεν υπάρχει μία εικόνα δυστοπίας στο στρατόπεδο των «οράνιε». Ή, τουλάχιστον, δεν θα πρέπει να επικρατεί μία κατάσταση απόλυτης δυστυχίας στην ομάδα του Φαν Μάαρβαϊκ επειδή ηττήθηκε στο εναρκτήριο παιχνίδι της.
 
Ομως, στο μυαλό μας υπάρχει παράλληλα και η σύγκριση με την ελληνική Εθνική ομάδα. Οι Ολλανδοί δεν έπαιξαν ούτε με παίκτη λιγότερο, ούτε εναντίον των διοργανωτών, ούτε προσκόμματα τους έβαλε η διαιτησία. Μολαταύτα, δεν κατάφεραν να «γυρίσουν» το ματς. Και ας είχαν στο α' ημίχρονο τις φάσεις για να το πετύχουν. Στο β' ημίχρονο, ο προπονητής τους έριξε στο τερέν και τους παραπονούμενους Χούντελαρ, Φαν ντερ Φάαρτ, ωστόσο το αγωνιστικό πρόσωπο χειροτέρεψε. Γενικότερα, είδαμε μία Ολλανδία «φλύαρη». Πριν από δύο χρόνια, στο Γιοχάνεσμπουργκ, με τις μισές τελικές σε σχέση με χθες νίκησαν 2-0. Κι έτσι όπως ξεκίνησαν οι «οράνιε», το προσεχές παιχνίδι, με τους «αιώνιους» αντιπάλους, τους Γερμανούς, προσλαμβάνει χαρακτήρα πρόωρου τελικού.
 
Στην άλλη μεριά του λόφου, οι Δανοί δεν πρέπει να επαναπαυθούν. Οπως η ήττα στην πρεμιέρα δεν οδηγεί αξιωματικά σε αποκλεισμό έτσι και η νίκη δεν διασφαλίζει την πρόκριση. Γι' αυτούς, το ζητούμενο στο επόμενο ματς, με τους Πορτογάλους, είναι τουλάχιστον το «Χ». Πρόκειται για έναν όμιλο που με το «καλησπέρα» πήρε φωτιά. Και οι Ολλανδοί και οι Σκανδιναβοί δεν έχουν την μουντιαλική πολυτέλεια μίας Β. Κορέας, μίας Ν. Ζηλανδίας ή μίας Σαουδικής Αραβίας, ώστε ν' αντλούν ελπίδες προτού βγουν από τ' αποδυτήρια και ιδρώσουν. Τα ματς στο Euro είναι ένα κι ένα και οι αποστάσεις μεταξύ των διαγωνιζομένων δεν επιτρέπουν καμία χαλαρότητα.

Πηγή: Sportday

Euro 2012