Αλλοτε «ξεχειλώνει» τον αριθμό ή την προέλευση των ομάδων, άλλοτε το πρόγραμμά τους, άλλοτε τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους. Μέχρι και οι σύλλογοι χάνουν, ενίοτε, τον «μπούσουλα».

Από την άλλη, το καλό της υπόθεσης: η διαρκής ανησυχία στα μυαλά όσων θέλουν την κορυφαία διοργάνωση του μπάσκετ να γίνει και πιο λαμπερή και πιο ουσιαστική. Το «παιδί» τους, μην ξεχνάτε, δεν έχει παρά μόνο 12 χρόνια ζωής, άρα βρίσκεται ακόμα στο αρχικό στάδιο εκπαίδευσης. Για να σταθεί στα δικά του πόδια, ενδεχομένως να του χρειάζονται άλλα τόσα. Εξ ου και μόνο «τριετές» (2012-15) το νέο μοντέλο που σχεδιάστηκε.

* Οι πειραματισμοί, λοιπόν, όχι μόνο δεν ενοχλούν, αλλά πρέπει να τους επιδιώκουμε κι από πάνω. Αρκεί να τους συνδέει κάτι, να υπάρχει συνέχεια. Οχι να περνάμε από το ένα θέμα στ' άλλο, μετά πίσω πάλι στο αρχικό, και στην πορεία... ό,τι νέο προκύψει! Αυτή η σύγχυση ούτε αντέχεται ούτε συγχωρείται. Προκαλεί απώλειες σε όλα τα επίπεδα. Αγωνιστικά και οικονομικά.

Επιπλέον, πρέπει να είναι απολύτως ξεκάθαροι οι στόχοι κάθε εναλλακτικού προγράμματος. Για παράδειγμα, η διεξαγωγή πολλών αγώνων της επόμενης περιόδου τις... Παρασκευές (!) άλλοι το παρουσίασαν ως απεμπλοκή από τα δύο σκέλη του ποδοσφαιρικού «γίγαντα» (Τσάμπιονς Λιγκ και Γιουρόπα Λιγκ) κι άλλοι είδαν, πίσω από τις λέξεις, πως η Ευρωλίγκα οδεύει να γίνει, ντε και καλά, ένα «κλειστό» πρωτάθλημα, εις βάρος όλων των εθνικών.

* Πάνω στη λογική του «πριβέ» λειτούργησε πρώτο το περιβόητο «G-14» του ποδοσφαίρου (Μπαρτσελόνα, Ρεάλ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Λίβερπουλ, Μπάγερν, Μίλαν, Ιντερ, Γιουβέντους, Αγιαξ κ.ά.), από το 2000 έως το 2008. Το αντιμετώπισε μέχρι που το... διέλυσε, το 2008, ο Μισέλ Πλατινί με το μόνο τρόπο που πείθονται οι απανταχού «ισχυροί». Τα λεφτά. Πιο πολλά και πιο πειστικά από ποτέ!

Εκτοτε ρέει άφθονο το ρευστό στο Τσάμπιονς Λιγκ και δεν ακούγεται «κιχ» από κανέναν. Εάν, λοιπόν, το μπάσκετ «φοβάται» το ποδόσφαιρο και την όποια σύγκριση μαζί του, απαγορεύεται να ξεκινήσει από τα... λάθη του! Ολοι οι σχεδιασμοί, «κλειστού» τύπου, πρέπει να εγκαταλειφθούν πάραυτα, και στη θέση τους να «δουλευτούν» προγράμματα ενίσχυσης της διασύνδεσης που (πρέπει να) υπάρχει με τα εθνικά πρωταθλήματα.

* «Θέλουμε συλλόγους με ισχυρές διοικήσεις και υψηλό μπάτζετ», είναι η δικαιολογημένη απαίτηση του Μπερτομέου. Λείπει από το «τσιτάτο» ο ρόλος του. Είναι αυτός... Πλατινί, ώστε να ισχυροποιήσει, με δικές του ιδέες, τις διοικήσεις και τους προϋπολογισμούς τους; Μήπως το μόνο που τον ενδιαφέρει να «κλειδώσει» είναι η καρέκλα του; Εάν ήταν εκλεγμένος δεν θα μου περνούσε καν από το μυαλό. Αλλά δεν είναι...

Πηγή: Ελευθεροτυπία

Ευρωλίγκα