Το βουβαλόπαιδο της ΑΕΚ και ο παικταράς που κόντεψε να στείλει τον Μαρίνο στον ψυχίατρο!

Μιλάμε για σκυλοκαυγά, όχι μαλακίες! Με δαγκωματιές, με νυχιές, με γρατζουνιές, με γαυγίσματα, όλα κομπλέ. Κι από τεχνική μηδέν ή μάλλον ένα-ένα όσο και το σκορ του ματς.

Ένα το αριστοτεχνικό φάουλ αυτού του φυματικού του Χίλιεμαρκ και μία η μαγική πάσα του βουβαλόπαιδου του Αϊντάρεβιτς, Άντε, πάει στο διάολο, να βάλουμε και δυο τρεις επελάσεις του Χριστοδουλόπουλου και άλλες τόσες τρίπλες του Βιγιαφάνιες. Από εκεί και πέρα, δαγκωματιές, νυχιές, γρατζουνιές, γαυγίσματα, τα γνωστά. Και πάλι καλά να λέμε που δεν τσίμπησε ο ρέφερι και το κράτησε μια χαρά το παιχνίδι. Στη μέση το έκοψε το καρπουζάκι και τα σπόρια τα κράτησε για την πάρτη του. Ουδείς δικαιούται να διαμαρτυρηθεί για τη διαιτησία, όπως ουδείς δικαιούται να διαμαρτύρεται για το σκορ. Αυτό που έπρεπε ήταν, με δεδομένες τις αποδόσεις και των δύο ομάδων.

Πάρτε για παράδειγμα την ΑΕΚ. Κομμένη στη μέση ήταν από τις απουσίες τόσο του Μάνταλου όσο και του Γιόχανσον. Ο Σιμόες μπορεί να δώσει πάσα μόνο στα τρία μέτρα κι ο Γαλανόπουλος ούτε ως εκεί. Κι άντε πες ότι έφτανε η μπάλα με κάποιο μαγικό τρόπο στον Κλωναρίδη ή στον Μπακασέτα. Ο πρώτος την έχανε στο πρώτο τζαρτζάρισμα (Κλωναρίδης, η μεγαλύτερη μπλόφα του πρωταθλήματος…) κι ο δεύτερος κοίταζε τη στρογγυλή θεά λες και την έβλεπε για πρώτη φορά: «Γειά σας, Μπακασέτας λέγομαι, εσείς κυρία μου ποια είστε;»

Οπότε έμενε μόνος του ο Λιβάγια να παίζει μπουνίδια (το αγαπημένο του άθλημα!) με Μολέντο και Κολοβέτσιο, δίχως καμία στήριξη, αποκομμένος εντελώς από την υπόλοιπη ομάδα.

Πλακώθηκε μία, πλακώθηκε δύο, πλακώθηκε τρεις (τσίμπησε κιόλας απ’ το δούλεμα του Κουτρουμπή και εισέπραξε κάρτα) κι έφτασε από το εξήντα και μετά να είναι τα πόδια του βαριά σαν μολύβια. Ευτυχώς για την ΑΕΚ όμως, ο χαρακτήρας του ανδρός είναι ατσάλινος. Δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να παλεύει, δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να κοπανιέται και η μπάλα τον αντάμειψε έστω με ένα τυχερό γκολ. Ενώ πιο πριν είχε χάσει πολύ μεγαλύτερη ευκαιρία…

Κι ο Παναθηναϊκός; Αλήθειες να λέμε παιδιά, χάνοντας το Μολέντο ο Παναθηναϊκός απορρυθμίστηκε. Ούτε ο παίκτης έφταιγε, ούτε ο Ουζουνίδης, απλώς είναι τόσο μεγάλη η προσωπικότητα του Βραζιλιάνου σέντερ μπακ και τόσο ουσιαστική η συνεισφορά του στο παιχνίδι της ομάδας του, που δίχως αυτόν σαλαγάνε κουτουρού οι υπόλοιποι. Με πρώτο και καλύτερο τον Βιγιαφάνιες, που μπορεί να στήριξε τον ΠΑΟ σε σημεία που χρειαζότανε ανάσες οι συμπαίκτες, αλλά έγραφε τόσο πολύ στα παπάρια του τις οδηγίες του προπονητή του που κόντεψε να στείλει τον Μαρίνο στο ψυχιατρείο. Συμβαίνουν αυτά όταν μαθαίνει ο άλλος πως απασχολεί ευρωπαϊκές ομάδες. Για την πάρτη του θα παίξει, δεν θα παίξει για το σύνολο.

Είχαν σθένος πάντως τα παιδιά του Παναθηναϊκού, είχαν διάθεση, είχαν τσαγανό, είχαν και καλυμμένα τα νώτα τους με τον γίγαντα Κουλιμπαλί και τον τσάκαλο Χουλτ. Οπότε τα κατάφερναν να ξεμπερδεύουν μάλλον εύκολα με τις φιλότιμες αλλά ανοργάνωτες επιθέσεις της ΑΕΚ. Τσούκου τσούκου το πήγαιναν το ματς να το κλέψουν και θα κατάφερναν αν δεν τους γύριζε τελευταία στιγμή την πλάτη η θεά τύχη.

Δεν πειράζει, κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει ούτε για έλλειψη διάθεσης ούτε για έλλειψη προσπάθειας. Συμβαίνουν αυτά όμως, όπως δεν μπήκε το πίβοτ του Εμενίκε με τον Ολυμπιακό, έτσι μπήκε το μύτο του Λιβάγια. Κι έκλεισε η συνάντηση με ένα μίζερο, αλλά ολωσδιόλου δίκαιο αποτέλεσμα…