Έχουν ανάγκη για «στεναχώρια» - Αυτό είναι το πρόβλημα του Κουρμπέλη - Σταματήστε με Μαυρομάτη

Εκεί να ρίξει το βάρος του. Tο κλάμα του Χατζηγιοβάνη δεν είναι...

Παναθηναϊκός - Ξάνθη: Θέαμα και απόλαυση είχαμε ξανά στο ΟΑΚΑ σε παιχνίδι του Παναθηναϊκού, αυτή τη φορά με την Ξάνθη.

Εκείνο που δεν είχαμε ήταν το αποτέλεσμα.

Κι εκεί είναι που πρέπει να ρίξει τα βάρος του ο Παναθηναϊκός.

Το να μην… συνηθίσει δηλαδή να αρκείται μόνο στην «απόλαυση» και στην ικανοποίηση για τη γενικότερη μέχρι τώρα πορεία του και τις ανάλογες εμφανίσεις.

Πρέπει να το παλέψει αρκετά αυτό.

Να περάσει και να μπολιάσει το μεδούλι της ομάδας, τον τρόπο σκέψης και αντίδρασής της συνολικά αλλά και σαν άτομα ο καθένας ξεχωριστά.

Γιατί αν δεν συμβεί αυτό, αν δεν μάθει δηλαδή η ομάδα να «πονάει» και να «στεναχωριέται» όταν δεν παίρνει το αποτέλεσμα που θέλει και μάθει να είναι ικανοποιημένη απλά με το «μπράβο» για την προσπάθειά της, τότε είναι θέμα χρόνου να χάσει τελικά και αυτό το ατού που με τόσο κόπο και προσπάθεια κατάφερε μέχρι τώρα.

Το να βγάζει δηλαδή καλό ποδόσφαιρο -τηρουμένων πάντα των αναλογιών- μέσα στο γήπεδο και γενικότερα να συμπεριφέρεται κανονικά και σωστά σαν ομάδα.

Είναι πολύ επικίνδυνη αυτή η συνήθεια.

Την πάτησαν απ’ αυτό, όλες σχεδόν οι προηγούμενες ομάδες και ειδικά τα τελευταία χρόνια.

Τότε που η μια σφαλιάρα ερχόταν πίσω από την άλλη, αλλά τα «όλε-όλε» στην εξέδρα και η… ικανοποίηση στα όρια της αποθέωσης για «την προσπάθεια των παιδιών», έκαναν τελικά την ήττα και την αποτυχία «δεύτερη φύση» της ομάδας και από κάποιο σημείο και μετά έπαψαν να την απασχολούν, να την «αγγίζουν» και να της δημιουργούν την απαίτηση να μην ξανασυμβεί.

Προφανώς και αυτή η ομάδα που βλέπουμε φέτος, προς το παρόν δεν έχει δείξει να… αφήνεται σε τέτοιου είδους… μικρο-ικανοποιήσεις.

Και δεν είναι μόνο το «κλάμα του Χατζηγιοβάνη» μετά τη λήξη του αγώνα με την Ξάνθη που το αποδεικνύει αυτό.

Είναι πάνω απ’ όλα η συνολικά μετρημένη παρουσία της ομάδας εντός κι εκτός γηπέδου και φυσικά πρώτα και κύρια οι αντιδράσεις και οι δηλώσεις του Γιώργου Δώνη, που μοιάζουν να κρατάνε ακόμα το ίσο σε αυτή την ομάδα.

Απλά επειδή όποιος καεί στο χυλό φυσάει και το γιαούρτι, καλό είναι να τα έχουμε στο νου μας και κυρίως να τα έχει η ομάδα και οι άνθρωποί της στο νου τους όλα τα παραπάνω, για να μην… μπατάρει η κατάσταση.

Ο Παναθηναϊκός δηλαδή, θα πρέπει σιγά-σιγά να αρχίζει να είναι πιο αυστηρός με τον εαυτό του και να δέχεται πιο αυστηρά από το περιβάλλον του την κριτική, όταν το αποτέλεσμα δεν είναι αυτό που πρέπει.

Είναι πολύ σημαντικό και καθοριστικό αυτό για την ψυχολογία και την νοοτροπία του, από δω και πέρα.

Κατά τα άλλα, υπήρχαν πολλά καθαρά ποδοσφαιρικά πράγματα, που φάνηκαν στο παιχνίδι με την Ξάνθη.

Με πρώτο και καλύτερο, τη δυνατότητα που δίνει στην ομάδα να ξεδιπλώνεται πιο σωστά, πιο αποτελεσματικά και πιο γρήγορα μέσα στο γήπεδο, η διάταξη με τέσσερις πίσω στην άμυνα.

Ταυτόχρονα μια παρατήρηση ακόμα, που έχει να κάνει με τον Κουρμπέλη.

Όταν ο Κουρμπέλης δεν είναι 100% ετοιμοπόλεμος και κυρίως από πλευράς φυσικής κατάστασης, το κέντρο του Παναθηναϊκού λειτουργεί πολύ πιο γρήγορα χωρίς αυτόν και καλύπτει και περισσότερους χώρους μέσα στο γήπεδο και με πιο σωστό και αποτελεσματικό τρόπο και ανασταλτικά και δημιουργικά.

Και εδώ δεν γίνεται λόγος φυσικά για τα προσόντα του Κουρμπέλη.

Προφανώς και είναι ο πιο ποιοτικός ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού στο χώρο του κέντρου, αν και τελευταία ο Κάτσε με τις εμφανίσεις που κάνει μπαίνει δυνατά στο… πλασάρισμα, αν όχι δίπλα του, τουλάχιστον πολύ κοντά σε ποιότητα.

Απλά απ’ ότι φαίνεται, ο αρχηγός του Παναθηναϊκού αντιμετωπίζει κάποιο χρόνιο πρόβλημα, που δεν του επιτρέπει να είναι σε ψηλό και έντονο τέμπο για συνεχόμενα παιχνίδια και ειδικά αν αυτά είναι σε διάστημα τριών και τεσσάρων ημερών.

Από κει και πέρα.

Επειδή πολλά είδα και άκουσα από την Κυριακή το βραδάκι, για την… απειρία του Μαυρομάτη που κόστισε το πέναλτι, με το οποίο η Ξάνθη ισοφάρισε στο τελευταίο λεπτό.

Δεν είναι θέμα απειρίας.

Και γενικότερα μόνο σαν… άπειρος δεν συμπεριφέρεται ο Μαυρομάτης στις μέχρι τώρα εμφανίσεις του σαν βασικός στον Παναθηναϊκό.

Απλά στη συγκεκριμένη φάση… είχε γκίνια.

Είχε γκίνια, γιατί έτυχε να είναι… πολύ και φανερά μόνος του στην φάση κι έτσι… φάνηκε πεντακάθαρα αυτό που έκανε.

Θέλω να πω δηλαδή, πως τέτοια μαρκαρίσματα βλέπουμε εκατό σε κάθε παιχνίδι και στο ελληνικό πρωτάθλημα και στα ξένα και από παίκτες πολύ πιο έμπειρους και «κλασάτους» από τον Μαυρομάτη.

Κι εκεί άλλοτε δίνεται και άλλοτε δεν δίνεται πέναλτι η συγκεκριμένη φάση.

Απλά εκείνη τη στιγμή που η μπάλα ήρθε στον επιθετικό της Ξάνθης και στον Μαυρομάτη, από μια διαβολική σύμπτωση, οι δυο τους δεν βρέθηκαν μέσα σε ένα μπούγιο και μια αναμπουμπούλα, αλλά εντελώς και πολύ καθαρά μόνοι τους και έτσι… φάνηκε ξεκάθαρα τι έγινε.

Ήταν λες και η τύχη αποφάσισε ξαφνικά να δώσει ένα… σεμινάριο για το τι είναι πέναλτι και για να το κάνει πιο σαφές, με ένα μαγικό τρόπο από ένα σύνολο δεκαπέντε περίπου παικτών μέσα στην περιοχή… απομόνωσε το συγκεκριμένο ζευγάρι ποδοσφαιριστών και τις αντιδράσεις του.

Μη λέμε λοιπόν αδίκως ότι «το λάθος και η απειρία του Μαυρομάτη» κόστισαν την ισοπαλία στον Παναθηναϊκό.

Είναι και άδικο και πάνω απ’ όλα λάθος να προσεγγίζουμε και ερμηνεύουμε με αυτόν τον τρόπο ένα παιχνίδι, καθώς το μόνο σίγουρο είναι ότι θα βγάλουμε λάθος και άνευ ουσίας και χρησιμότητας συμπεράσματα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Είναι ο ηγέτης του ΠΑΟ - «Παραμιλάει» η Ευρώπη - «Ματ» Νταμπίζα - Μεταγραφή που θα γράψει ιστορία

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις