Σοκαριστικό με Μαρτίνς - Ξεπέρασε Βαλβέρδε, Μπάγεβιτς - Έχει τα... καρύδια

Ολυμπιακός - Πέδρο Μαρτίνς: Οι προπονητές δεν υπήρξαν ποτέ στο ποδόσφαιρο τα πλέον λαοπρόβλητα πρόσωπα. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά είναι και σχεδόν πάντα οι αδικημένοι, αφού ούτε τους καρπούς της δόξας σε μια επιτυχία απολαμβάνουν όσο οι παίκτες, ενώ στη «στραβή» εκείνοι είναι οι πρώτοι που την χρεώνονται, καθώς προβάλλουν ως εξιλαστήρια θύματα ανεξαρτήτως μεριδίου ευθύνης. Και κάπου αυτός ο παραλογισμός, αυτή η «ανθρωποφαγία» των πάγκων, έχει το ρεαλισμό της, υπογράφεται ως εύκολη λύση, καθόσον το αυτονόητο είναι ότι «φαγώνεται» ο ένας, γιατί προφανώς δεν γίνεται να πάρουν πόδι οι πολλοί!

Για όλα αυτά λοιπόν, όταν συνειδητοποιεί κανείς το πόσο κοινής αποδοχής των ικανοτήτων και της συμβολής του στην επιστροφή του Ολυμπιακού στους τίτλους, μα και της αποθεωτικής εκτίμησης που τυγχάνει αυτή την εποχή στους ευρείς, λαϊκούς κόλπους της ερυθρόλευκης μάζας ο Πέδρο Μαρτίνς.

Ειδικά μάλιστα σε έναν σύλλογο που χαρακτηρίζεται από άκρατη απαιτητικότητα και με… παράδοση δεκαετιών στις… fast track αλλαγές τεχνικής ηγεσίας.

Υπό αυτές τις συνθήκες και τα δεδομένα, τα συνθήματα μόνο γι’ αυτόν, η παραζάλη, τα φρενήρη πανηγύρια του κόσμου, το ερυθρόλευκο παραλήρημα, ξημερώματα σχεδόν Δευτέρας, στο αθλητικό κέντρο του Ρέντη, με την υποδοχή των πρωταθλητών από το ΟΑΚΑ, να έχει σημείο αναφοράς τον Πορτογάλο προπονητή, είναι κατά τη γνώμη μου… ευχάριστα σοκαριστικό!

Δεν θυμάμαι κανέναν άλλο συνάδελφο του Μαρτίνς να τον κάνει «σημαία» ο κόσμος, να τον σηκώνει στα χέρια, να πίνει νερό στο όνομα του. Λες και είναι… είδωλο, σαν τον “killer” Ελ Αραμπί, τον Mr. Asist Ματιέ Βαλμπουενά, τον φινετσάτο Γκιγιέρμε, τον «κέρβερο» Σα, τον ηγέτη της άμυνας, Ρούμπεν Σεμέδο ή τον πολυαγαπημένο αρχηγό, Κώστα Φορτούνη!

Ο Ερνέστο Βαλβέρδε εκτιμήθηκε πολύ ψηλά πέραν πάσης αμφιβολίας. Ακουγόταν στις εξέδρες ρυθμικά το όνομα του. Και όταν έφευγε επί Κόκκαλη και στη δεύτερη θητεία του με πρόεδρο Βαγγέλη Μαρινάκη.

Η δουλειά του Μάρκο Σίλβα και ο επιθετικός τόνος στο παιχνίδι της ομάδας, αναγνωρίστηκε από την κερκίδα, παλιότερα το έργο του Μπάγεβιτς ήταν αδιαμφισβήτητο, μόνο που αυτός ο δόλιος ο Ντούσκο παρέμεινε ξένο σώμα στο λιμάνι, λόγω του συναισθηματικού δεσίματος του με την ΑΕΚ.

Ο Τάκης Λεμονής επίσης, αγαπιέται ακόμα από τον κόσμο του Ολυμπιακού, γιατί είναι «δικό μας παιδί» και… έβαλε δύο 4άρες στον Παναθηναϊκό, συνδέοντας όμως παράλληλα το όνομα του και με τα δύο «ιστορικά διπλά» στο Champions League. Ενώ και για το Νικόλα τον Αλέφαντο, που κάθισε τρεις φορές στον πάγκο της ομάδας έκλαψε η ερυθρόλευκη κοινωνία.

Πέραν τούτων όμως ουδέν και κανένας. Δεν μου έρχεται στο μυαλό κανείς άλλος. Κι ας πήραν πολλοί τίτλους με την ομάδα. Αλλά ούτε και οι παραπάνω, κανείς τους, δεν απήλαυσε την εκτίμηση της οποίας τυγχάνει τώρα ο επαρχιώτης Πορτογάλος.

Δεν ήρθε από τη Λισαβόνα στον Ολυμπιακό, δεν προπόνησε Μπενφίκα και Σπόρτινγκ, ούτε και την Πόρτο.

Στον… Ατρόμητο και τον Αστέρα της Πορτογαλίας, σε δευτεροκλασάτες ομάδες της πατρίδας του εργάστηκε. Δεν πήρε τίτλους, δεν είχε προλάβει να μεθύσει από διακρίσεις.

Εφαλτήριο του ήταν η Ελλάδα και ο Ολυμπιακός για το μεγάλο άλμα καριέρας. Για την καταξίωση, για να κάνει γύρους ανά τον ποδοσφαιρικό κόσμο το όνομα του, ξενιτεύτηκε στον Πειραιά.

Και μέσα σε δύο χρόνια κατάφερε να γίνει ο… λαϊκός του ήρωας. Να γίνει στίχος και τραγούδι στα χείλη του κόσμου.

Να ξανακάνει τον Ολυμπιακό πρωταθλητή ύστερα από μια διετία ανομβρίας και, μάλιστα, κόντρα σε όλα και όλους όπως δικαίως τώρα υπερηφανεύονται στο λιμάνι. Λογικό, αφού οι ερυθρόλευκοι επέστρεψαν στο θρόνο τους μέσα σε ένα σύστημα εχθρικό. Σε ένα περιβάλλον τοξικό γι’ αυτούς και εναντίον τους.

Για τον Πέδρο Μαρτίνς στην πλατεία Αλεξάνδρας γνώριζαν ότι είναι πολύ εργατικός, μεθοδικός, φιλόδοξος αλλά όχι «ψωνισμένος», χαμηλών τόνων προσωπικότητα με στόχους ανέλκυσης στη σταδιοδρομία του, επίμονος και πεισματάρης. Ως εκεί.

Το μεγάλο ερωτηματικό ήταν αν ο Μαρτίνς θα κατάφερνε να βάλει γρήγορα στον οργανισμό του, το… «τσιπάκι» του πρωταθλητισμού. Αν θα άντεχε και θα ανταποκρινόταν στην (παροιμιώδη ερυθρόλευκη) πίεση για άμεση επαναφορά στη λεωφόρο των θριάμβων.

Αν διέθετε τα κότσια, κυρίως των ηθικών αποθεμάτων, να βγάλει τον Ολυμπιακό φουλ επίθεση στο ξέφωτο και να σπριντάρει προς ανάκτηση των χαμένων εδαφών.

Το έκανε! Και πέρα από τον τίτλο του πρωταθλητή (ποιος ξέρει και του νταμπλ; Ή και του τρελού ευρωπαϊκού ονείρου, από την Γουλβς και… παραπέρα!..) χάρισε ανεπανάληπτες προκρίσεις στην ομάδα (Άρσεναλ, Μίλαν) και αξέχαστες στιγμές δόξας!

Το έκανε και ο Βαγγέλης Μαρινάκης όμως. Που τον Απρίλιο του ’18 που η ομάδα παρέπαιε, προειδοποίησε τους παίκτες σε μια ομιλία του: «Θα σας διώξω όλους».

Και το έκανε κι αυτός. Τους άλλαξε σχεδόν όλους, έφερε τον Μαρτίνς του έδωσε εντελώς φρέσκα πρόσωπα, τα κλειδιά του προπονητηρίου στο Ρέντη, και το πηλοφόρι για να χτίσει το νέο Ολυμπιακό.

Και στήριξε, επέμεινε, υποστήριξε, πίστεψε στον Πορτογάλο ο ιδιοκτήτης του συλλόγου. Τάχθηκε μαζί του σε κάθε περίσταση. Μέχρι και στη χειρότερη, σε μια από τις πιο ντροπιαστικές στιγμές στην ερυθρόλευκη ιστορία: τον αποκλεισμό από τη Λαμία βεβαίως.

Και να, τώρα, η ώρα της απόλυτης δικαίωσης των δύο ανδρών: Βαγγέλη και Πέδρο!