Ποιος Γκαρσία... Τίποτα δεν έκανε! - Αυτόν τι τον έβαλε; - Τραγικές οι αλλαγές

ΠΑΟΚ - Πάμπλο Γκαρσία: Κανονικά τώρα το ντεμπούτο του Γκαρσία στην πρώτη ομάδα του ΠΑΟΚ, δεν έπρεπε να γίνει στο Αγρίνιο έπρεπε να γίνει στη Σαλονίκη. Με τίγκα την Τούμπα, με σημαίες, με κασκολάρες, με καπνογόνα (μη σου πω και φλογοβόλα!), με πανό «Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς» όλα κομπλέ. Αλλά έκατσε έτσι το πρόγραμμα και ο Πάμπλο ξεκίνησε σε λάθος γήπεδο την καριέρα του την προπονητική. Και παραλίγο να δει τα ραδίκια ανάποδα…

Έτσι είναι παιδιά, αλήθειες να λέμε και να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Ως την ώρα που ο άγιος Νίκα ο Πορθητής κάρφωσε αυτό το αδιανόητο φάουλ στα δίχτυα του Κνετ, δεν θα μπορούσαμε, νομίζω, να μιλήσουμε για ρεσιτάλ προπονητικής από πλευράς Γκαρσία. Ούτε καμιά πρωτότυπη ιδέα είδαμε, ούτε καμιά πονηριά, ούτε καμιά γατιά κι όσο για το πνεύμα του μαχητή που υποτίθεται ότι θα πέρναγε στους παίκτες του, συγγνώμη αλλά μοιάζανε όλοι τους να είχανε μείνει στη Γρανάδα μαζί με το τιμητικό μηδέν-μηδέν…

Να τα δούμε όμως από την αρχή να μη μας βγάζουνε και κακούς οι φίλαθλοι. Πρώτον, υποτίθεται ότι το 3-4-3 του Φερέιρα ήταν αμυντικογενές και εμπόδιζε την ομάδα να ρίχνει πεντάρες. Πάρε λοιπόν ένα 4-3-3, δίχως καν αμυντικό χαφ, δίχως τον Αουγκούστο που δίδαξε μπάλα στην Ισπανία, φουλ επίθεση και τι μας προέκυψε; Ένα-ένα στο ογδόντα οκτώ και η ομάδα να παρακαλάει να χαλάσει το λεωφορείο της επιστροφής για να μείνει Αγρίνιο μπας και κουλάρουν στο μεταξύ οι ΠΑΟΚτζήδες.

Αλλά πες ότι έκανε τελικές ένα σωρό ο ΠΑΟΚ και δεν του βγήκαν. Εκείνο εκεί το τρελοκομείο ο Ουαγκέ, πως του προέκυψε του Γκαρσία να ξεκινήσει τον αγώνα; Δεν τον έβλεπε τόσες μέρες στις προπονήσεις ότι είναι πιο τσίου κι απ’ την ταινία του Παπαδημητράτου και τον εμπιστεύτηκε με κλειστά μάτια; Και μάλιστα απέναντι στον πιο επικίνδυνο παίκτη του Παναιτωλικού τον Αριγίμπι; Ο οποίος Αριγίμπι, μόλις έδωσε εντολή ο Λουτσιάνο να περνάνε όλες οι επιθέσεις του Παναιτωλικού από τα πόδια του, τον έστειλε στο περίπτερο για τσιγάρα τον Ουαγκέ. Κέρδισε και το πέναλτι, κάρφωσε τον Ζίφκοβιτς, διαρκής πηγή κινδύνου ήταν, λίγο ήθελε να κεράσει πλερέζες τον Πάμπλο…

Όσο για τις αλλαγές του Γκαρσία, όταν είσαι ισόπαλος και ψάχνεσαι αγωνιωδώς να σφυρίξεις κάνα γκολάκι δεν βάζεις στο παιχνίδι τον Εσίτι. Για να κόβει μια χαρά είναι το παιδί, για κεφαλοκλείδωμα και κλωτσομπουνίδι πρώτος και καλύτερος. Να προωθήσει τη μπάλα, τι να κάνουμε, δεν το έχει μέσα του. Ίσως σε μια άλλη ζωή, αλλά ως τότε, το έχω ξαναγράψει, είναι για να μπαίνει μόνο στο τελευταίο δεκάλεπτο όταν καίγεσαι να κρατήσεις σκορ.

Για να μην πω για τον Μπίσεσβαρ, αυτό τον άλλοτε σπουδαίο μπαλαδόρο που τώρα δεν μπορεί να τριπλάρει ούτε τη θεία μου τη Μαρίτσα. Απόδειξη η φάση του εβδομηκοστού έκτου λεπτού, όταν προσπάθησε να ξεφύγει απ’ τον Κωνσταντόπουλο και ο παίκτης του Παναιτωλικού του πήρε τη μπάλα με μοναδική ευκολία. Λες και είχε να κάνει με παλαίμαχο που βρέθηκε κατά λάθος να παίζει επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην πρώτη ομάδα…

Βάλε και τον Ζίφκοβιτς που μόνο με τον καμεραμάν δεν μανούριασε, βάλε και τον Γιαννούλη που είναι πιο ψόφιος κι από πελάτη του Μπούκουρα, βάλε και τον Σφιντέρσκι που ένα βάνει και πέντε χάνει, πώς να προκόψει ύστερα ο ΠΑΟΚ;

Εκεί, ωστόσο, ήταν που αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά ότι εκτός από τέχνη η μπάλα θέλει και άστρο. Κάπως φωτίσθηκε ο Γκαρσία, κάπως πέρασε τον Νινούα καμικάζι στο παιχνίδι, κάπως τον έπιασε τον Γεωργιανό το εγωιστικό και δεν άφησε το φάουλ στον Μπίσεσβαρ και νάτος ο ΠΑΟΚ θριαμβευτής. Μια νίκη απολύτως απαραίτητη, τόσο για την βαθμολογική του πορεία όσο και για την καλή αρχή του νέου κόουτς. Αλλιώς ξεκινάς με ένα τρίμπαλο, όσο φυματικό κι αν προέκυψε, κι αλλιώς με ισοπαλία της κακιάς ώρας…