Ανέκδοτο προπονητής ο Μπόλονι - Ό,τι του κατέβει - Xύμα ομάδα - Αστεία πράγματα - Ούτε η ΝΑΣΑ!

Τα ανέκδοτα και ειδικά αν είναι και πετυχημένα, είναι χρήσιμα γενικότερα, προκαλούν ευεξία και καλή διάθεση και βοηθούν στην ψυχική ισορροπία του ανθρώπινου οργανισμού.

Μόνο που όπως όλα τα πράγματα στον κόσμο, θέλουν και αυτά το... μέτρο τους. 

Ένα ανέκδοτο, όσο καλό κι αν είναι, αν το λες συνέχεια και το επαναλαμβάνεις μια, δυο, τρεις, τέσσερις φορές, αρχίζει και γίνεται κουραστικό αρχικά και μετατρέπεται σε... τραγωδία στη συνέχεια.

Έτσι έγινε και με τον Μπόλονι στον Παναθηναϊκό.

Αυτό το ανέκδοτο της άλλα αντί άλλων διαχείρισης της ομάδας και κυρίως εκείνο το με απίστευτη "συνέπεια" επαναλαμβανόμενο εδώ και τέσσερα τουλάχιστον παιχνίδια των ακατανόητων... επεμβάσεων στο παιχνίδι της ομάδας μέσω των αλλοπρόσαλλων αλλαγών του Ρουμάνου τεχνικού, μπορεί να μην κόστισε σε βαθμούς και αποτέλεσμα μέχρι τώρα, αλλά αυτό δεν θα μπορούσε να επαναλαμβάνεται επ΄ αόριστον και χωρίς συνέπειες.

Το λέγαμε και την προηγούμενη φορά με αφορμή ανάλογες κινήσεις από τον πάγκο, πως η στάμνα θα πάει μια δυο, τρεις φορές στη βρύση, αλλά όταν την κρατάς στα... δάχτυλα και χωρίς στήριξη και δύναμη, αντικειμενικά κάποια στιγμή θα σπάσει.

Η στάμνα έσπασε λοιπόν στην Τούμπα.

Κι έσπασε σε ένα παιχνίδι, που μπορεί στα χαρτιά να ήταν δύσκολο, κρίσιμο και όλα τα σχετικά, αλλά στην πράξη και με βάση την εικόνα του ΠΑΟΚ και την επίσης αλλοπρόσαλλη διαχείρισή του από τον "Ουρουγουανό Αγγελάρα" στον πάγκο του, ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να διατηρήσει το σερί του ο Παναθηναϊκός και να κάνει ένα πραγματικό άλμα, τόσο βαθμολογικά όσο και από μια σειρά άλλες απόψεις.

Και τι είδαμε τελικά στην Τούμπα;

Τους δύστυχους ποδοσφαιριστές δύο ομάδων, να είναι εντελώς χύμα ριγμένοι μέσα στο γήπεδο, χωρίς κανένα πλάνο και τακτική και από τους δύο πάγκους, αφημένοι στην τύχη τους και στο... μπείτε παιδιά παίξτε και όσα έρθουν κι όσα πάνε.

Είχαμε χρόνια να δούμε δύο τόσο χύμα ομάδες από πλευράς λογικής και τακτικής να μονομαχούν σε ένα παιχνίδι, το οποίο από ένα σημείο και μετά είχε αφεθεί εντελώς στις προσωπικές ικανότητες και εμπνεύσεις ατομικά του κάθε ποδοσφαιριστή.

Είχαμε πολύ καιρό να δούμε -και μιλάω ειδικά για τον ΠΑOΚ- παίκτες μιας ομάδας υψηλού υποτίθεται επιπέδου, να είναι τόσο απείθαρχοι μέσα στο γήπεδο, να κάνουν ό,τι του κατέβαινε του καθενός και να φτάνουν σε σημείο τρεις παίκτες του σε διάστημα δέκα λεπτών να τραβάνε από τη φανέλα όποιον αντίπαλο περνούσε από μπροστά τους σαν να επρόκειτο για παιχνίδι αλάνας και για πλάκα και όχι για κρίσιμο παιχνίδι επαγγελματικών ομάδων.

Κι απέναντι σ' αυτόν τον ΠΑΟΚ που σε ένα ακόμα παιχνίδι με τον Γκαρσία στον πάγκο του κατέβηκε στο γήπεδο χωρίς πλάνο και τακτική και στο "ό,τι κάτσει έκατσε και βλέπουμε", ο Μπόλονι έκανε πράξη ότι απίστευτη έμπνευση ή... βίτσιο είχε στο μυαλό του όλο αυτό το διάστημα που είναι στον Παναθηναϊκό.

Ειλικρινά, από κάποιο σημείο και μετά και ειδικά βλέποντας εκείνο το απίστευτο της αλλαγής του... δεξιού μπακ στα τελευταία λεπτά του αγώνα για να μπει ένας ακόμα μεσοεπιθετικός χύμα στο κύμα ο Μπουζούκης, με την ταυτόχρονη μετάθεση σε θέση δεξιου μπακ του... Χατζηγιοβάνη, άρχισα πραγματικά να αναρωτιέμαι αν ο συμπαθέστατος κατά τα άλλα κύριος Μπόλονι έχει μπει στον κόπο τόσο καιρό να μάθει, αν μη τι άλλο, σε τι θέση παίζει ο κάθε ένας από τους παίκτες που έχει στην διάθεσή του.

Αλλιώτικα και αν πάρουμε σαν δεδομένα, ότι όλα είναι νορμάλ και ο Μπόλονι και ξέρει και έχει μάθει τα χαρακτηριστικά και τις ικανότητες του κάθε παίκτη του και ότι διαβάζει και τον αντίπαλο, και ότι παρακολουθεί και το παιχνίδι στην εξέλιξή του και παρεμβαίνει ανάλογα και ότι είναι σε καλή κατάσταση συνολικά, νόημα απ' όσα βλέπουμε δεν βγαίνει.

Δεν ξέρω, μπορεί να είμαι εγώ, να είμαστε όλοι όσοι απορούμε, λάθος και ο Μπόλονι να έχει κάποια σπουδαία και τρομερά πράγματα στο μυαλό του και να τα εφαρμόζει σε κάθε παιχνίδι. αλλά μερικά πράγματα με την απλή λογική και κυρίως με βάση αυτά που βλέπουν τα ματάκια μας, δεν εξηγούνται.

Πώς να εξηγηθεί δηλαδή το γεγονός, ότι στο θεωρητικά πιο δύσκολο παιχνίδι σου μέχρι τώρα, αποφασίζεις ξαφνικά και με δεδομένη την απουσία του Κουρμπέλη, να ξεκινήσεις ουσιαστικά με ένα μόνο παίκτη με ανασταλτικές ικανότητες στο κέντρο τον Μαουρίσιο, αφήνοντας τον κατά τεκμήριο πιο φορμαρισμένο παίκτη σου στον χώρο αυτό τον Αλεξανδρόπουλο στον πάγκο;

Και μην ακούσω αυτά τα όμορφα που βγήκαν μετά σαν δικαιολογία, ότι δηλαδή ήταν... τραυματίας.

Γιατί αν ήταν έτσι, τι πρέπει να σκεφτώ εγώ;

Πως έχω ένα προπονητή, που στο πιο κρίσιμο σημείο του αγώνα, εκεί που θέλει να γυρίσει την κατάσταση, βάζει μέσα ένα... τραυματία παίκτη για να... ηγηθεί αυτής της προσπάθειας, αγνοώντας εντελώς και το ότι αντικειμενικά αφού ήταν τραυματίας δεν θα μπορούσε να βοηθήσει, αλλά και τους κινδύνους για τη σωματική ακεραιότητα και τη συνέχεια της καριέρας του ίδιου του ποδοσφαιριστή;

Αστεία πράγματα.

Όπως αστεία ήταν και η επιλογή στο... γνωστό και αναμενόμενο πια καταραμένο χρονικό σημείο εκεί γύρω στο 65' με 70', ο πάγκος του Παναθηναϊκού να αποφασίζει ΚΑΙ ΠΑΛΙ να κάνει άνω κάτω μια ομάδα, που μέχρι εκείνο το σημείο ακόμα και αν συγκυριακά είχε δεχθεί ένα δεύτερο γκολ, φαινόταν ολοκάθαρα μέσα στο γήπεδο πως και δεν πιεζόταν ιδιαίτερα από τον ΠΑOΚ και δημιουργούσε καταστάσεις για ευκαιρίες και γκολ στην περιοχή του αντιπάλου της.

Έτσι είδαμε τα δύο βασικότερα μέχρι εκείνη την στιγμή εργαλεία του Παναθηναϊκου μέσα στο γήπεδο, τον Βιγιαφάνες και τον Μακέντα δηλαδή, να αποχωρούν και να μπαίνουν στο γήπεδο ο παρατεταμένα ντεφορμέ Καρλίτος και μάλιστα όχι στην επίθεση αλλά σαν... κεντρικός χαφ και ακόμα χειρότερα ο Ιωαννίδης με τις μηδέν σχεδόν συμμετοχές μέχρι τώρα, να καλείται ο έρμος να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά μέσα στην Τούμπα έτσι ξαφνικά και από το πουθενά.

Δεν ξέρω αν θα γίνω υπερβολικός, αλλά απ' όπου και αν προσπαθήσω να το πιάσω το πράγμα και να βρω μια λογική σε όλο αυτό, καταλήγω δυστυχώς στο κλασσικό "τι όνειρο είδε πάλι ο... Θεούλης;".

Ειλικρινά δεν μπορώ να βγάλω άκρη πια σε μια σειρά πράγματα έτσι κι αλλιώς στον Παναθηναϊκό, αλλά αυτό το φαινόμενο, ή να έρχονται δηλαδή "δόκιμοι φαντάροι" και να δοκιμάζουν αν ξέρουν σκοποβολή στην καμπούρα του "πεδίου βολής του Κορωπίου", ή απ' την άλλη, να έρχονται κανονικοί προπονητές και μέσα σε δυο βδομάδες να μοιάζουν ότι έχουν ξεχάσει και αυτά που ξέρουν και να κάνουν ακατανόητα πράγματα, δεν μπορώ με τίποτα να το εξηγήσω.

Ακόμα και αυτή η παρατεταμένη τοξικότητα και ο ποδοσφαιρικός παραλογισμός που έχουν επικρατήσει εδώ και αρκετά χρόνια στο πάλαι ποτέ ιστορικό και μεγάλο σωματείο, από μόνα τους δεν μπορούν να εξηγήσουν το φαινόμενο.

Εδώ πια, σηκώνει ψηλά τα χέρια όχι μόνο ο καθένας από μας, αλλά συνολικά η επιστήμη και η ΝΑΣΑ και ο ΟΗΕ και το Σύμπαν και άπαντες.

Ο... Θεός βοηθός και... καλές γιορτές νάχουμε.

 

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις