Στον γκρεμό η ΑΕΚ, πρόδωσαν τον Χιμένεθ - Αστροναύτης Ραντόνια, αστείος ο…

ΑΕΚ – Άρης: Μια φορά κι έναν καιρό, στις αρχές του περασμένου αιώνα, ο Γάλλος συγγραφέας Μωρίς Λεμπλάν δημιούργησε τον Αρσέν Λουπέν! Ο οποίος Αρσέν Λουπέν ήταν ένας αριστοκράτης λωποδύτης. Αριστοκράτης διότι σεβόταν τις κυρίες και την πολιτιστική κληρονομιά της χώρας του και λωποδύτης γιατί δεν αντιστεκόταν στον πειρασμό να κλέψει τον άκλεφτο. Κοσμήματα, λεφτά, μετοχές τίποτε δεν του ξέφευγε.

Ο Λουπέν λοιπόν έκανε μεγάλο σουξέ, ακόμη διαβάζεται και πριν από κάτι βδομάδες έσκασε και στο Netflix υπό τη μορφή της μίνι σειράς. Πέντε επεισόδια προβλήθηκαν ήδη με επιτυχία τρελή, μικροί, μεγάλοι, μικρομεσαίοι, όλοι το είδανε.

Μαζί τους και ο Μανόλο Χιμένεθ, που ήρθε (ή μάλλον ξανάρθε) στην Ελλάδα, με νοοτροπία Αρσέν Λουπέν. Με πρόθεση, δηλαδή, να τα κλέβει τα παιχνίδια και όχι να παίζει ποδόσφαιρο κυριαρχίας.

Οπότε έδωσε έμφαση στην άμυνα, εκεί όπου είχε αποτύχει ο Καρέρα κι έτρωγε τα γκολ σαν καραμελίτσες. Κι έφτιαξε μια ομάδα δυσκίνητη και βαρυκόκκαλη, που παραμόνευε για μια δυό ευκαιρίες προκειμένου να σκοράρει και να κλειδώσει το παιχνίδι. Πώς λέμε Μαρία η άσχημη, εδώ είχαμε ΑΕΚ η άσχημη...

Του βγήκε, δεν λέω, αλλά κάποια στιγμή η λειψανδρία της Ένωσης τον πρόδωσε. Κάποια στιγμή φάνηκαν οι τρύπες στα πλάγια της άμυνας (τί τρύπες δηλαδή, τούνελα ολόκληρα που έλεγε κι ο συγχωρεμένος ο Αντρέας), κάποια στιγμή ο Λιβάγια τα φόρτωσε στον κόκορα, κάποια στιγμή το φάντασμα του Μπάρκα άρχισε να σέρνει τις αλυσίδες του, κάποια στιγμή τραυματίστηκε ο Γαλανόπουλος και άνοιξε γκρεμός και σάρα κακιά. Καλά να 'ναι το παιδί, αλλά δεν φταίει αυτός αν είναι τόσο απαραίτητος στην ομάδα του. Η ομάδα του φταίει...

Τέλος πάντων, για κλεψουάρ μπήκε και με τον Άρη στο γήπεδο η Ένωση. Και το σχέδιο δεν απέτυχε απλώς, απέτυχε παταγωδώς. Γιατί δεν μπορούσε η μπάλα να περάσει το κέντρο του γηπέδου ούτε με SMS στο 13033. Για πλάκα κόβανε οι Αρειανοί και την είχανε διαρκώς στη φέρμα την κιτρινόμαυρη άμυνα. Από δεξιά με αυτόν τον έρμο τον Ραντόνια που έμοιαζε με αστροναύτη ξεχασμένο κάνα χιλιόμετρο απ' το διαστημόπλοιο και από δεξιά με τον δόλιο τον Λόπες που δόξα τω Θεώ είναι μακριά το Πάσχα, γιατί θα του είχε κάνει μαγειρίτσα τη συκωταριά ο Ματέο Γκαρσία. Πολύ φυσιολογικά λοιπόν ήρθε το γκολ και πολύ φυσιολογικότερα δεν μπόρεσε διόλου να αντιδράσει ο Δικέφαλος. Και πως αν αντιδράσει όταν ο Άρης είχε μπλοκάρει με έναν, δύο, τρεις παίκτες τον Λιβάι Γκαρσία. Κι αν έβρισκε τρόπο να περάσει, έτρωγε ξύλο...

Τα είδε όλα αυτά ο Χιμένεθ κι επειδή δεν είναι χαζός, προσπάθησε με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου να κάνει την ΑΕΚ πιο επιθετική και πιο τεχνική. Κάτι κατάφερε, δεν λέω, αλλά δεν είναι και πολύ σπουδαίο πια να γίνει μέτρια από άθλια μια ομάδα. Μέτρια και εντελώς φλύαρη, με τον Γκαρσία να είναι ξελιγωμένος και τον Μαχαίρα (που μπήκε στο γήπεδο αντί του αστείου Αλμπάνη) να τον διαδέχεται στο ρόλο του σάκου του μποξ. Δώσε μπουνίδια, δώσε κλωτσίδια, δώσε αγκωνίδια, πάρε κίτρινες κάρτες για τους παίκτες του Άρη. Και λοιπόν τί έγινε; Το μοναστήρι να 'ναι καλά κι από ποδοσφαιριστές...

Άλλωστε δεν χρειαζόταν να βάλει τα δυνατά του ο Άρης για να νικήσει τη σημερινή ΑΕΚ. Διαχείριση χρειαζόταν και σε διαχείριση επιδόθηκε, με ανοιχτές πάντως τις κεραίες του μπας και προκύψει αντεπίθεση. Η οποία προέκυψε με τον πιο κωμικό τρόπο και τέζα η μικρή Τερέζα! Η σεμνή τελετή έληξε με σιωπητήριο.

Κι από εδώ και πέρα; Από εδώ και πέρα νηστεία και προσευχή. Μπας και δώσει ο καλός Θεούλης να επιστρέψει μια ώρα αρχύτερα ο Γαλανόπουλος και ξαναποκτήσει ταχύτητα το κέντρο της ΑΕΚ. Γιατί ως τότε, θα θυμίζει εκείνον τον τυπάκο από την ταινία του Λιντς που προσπαθούσε να διασχίσει την Αμερική με το χορτοκοπτικό...