Παναθηναϊκός: Πήρε ότι ακριβώς... ζήτησε από το ντέρμπι στο Καραϊσκάκης.

Να χάσει... αξιοπρεπώς δηλαδή.

Κι αυτό το κατάφερε.

Κάτι άλλο δεν φάνηκε να είχε σκοπό να ζητήσει και να... απαιτήσει από το συγκεκριμένο παιχνίδι.

Έτσι τουλάχιστον όπως το ξεκίνησε και έτσι όπως το συνέχισε μέχρι τέλους.

Καθώς δεν μπορώ να καταλάβω, το γιατί μια ομάδα που μπορεί να απειλεί και να κάνει και καλές ευκαιρίες μάλιστα με δέκα παίκτες στο τελείωμα του αγώνα, δεν ήταν σε θέση να κάνει ή έστω να επιχειρήσει το ίδιο όταν έπαιζε με έντεκα από το ξεκίνημά του.

Φαίνεται όμως πως αυτά είναι λεπτομέρειες.

Και μάλιστα λεπτομέρειες... ανεπιθύμητες στην σύγχρονη Παναθηναϊκοφροσύνη.

Η οποία μπορεί κάποτε να μην άντεχε την... ντροπή να φτάνεις μέχρι τους οχτώ ή και τους τέσσερις ακόμα του τσάμπιονς Λιγκ και να... μην το κατακτάς, αλλά σήμερα, προφανώς πιο ώριμη και απελευθερωμένη πια, νιώθει ικανοποίηση όταν χάνει σβηστά στο Καραϊσκάκη και βλέπει τον Ολυμπιακό από απόσταση ΤΡΙΑΝΤΑ βαθμών στην βαθμολογία.

Και φυσικά το θέμα δεν είναι ότι ο Παναθηναϊκός έχασε στο Καραϊσκάκη.

Φυσιολογικό αποτέλεσμα έτσι όπως...έχτισε με επιμέλεια, σταθερότητα και... κόπο την διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες τα τελευταία χρόνια με τις επιλογές του.

Το θέμα είναι η άνεση με την οποία χρησιμοποιεί χωρίς προσχήματα, κάποιες συγκυρίες του συγκεκριμένου αγώνα, όπως η κακή μέρα του Διούδη για παράδειγμα, η αποβολή του Πούγγουρα ή τα φαλτσοσφυρίγματα του Κροάτη ρέφερι που επανόρθωσε το VAR, για να στοιχειοθετήσει το συμπέρασμα της "αξιοπρεπούς εμφάνισης" στο Καραϊσκάκη.

Βλέπετε ο Παναθηναϊκός πλέον, έχει κατακτήσει με το σπαθί του όχι απλά το να παίζει με τον ίδιο τρόπο σε όλα ανεξαιρέτως τα παιχνίδια, αλλά να αντιμετωπίζει και πανομοιότυπα τα αποτελέσματα που φέρνει, είτε μιλάμε για ένα 3-0 επί του ΠΑΟΚ, είτε μιλάμε για μια ήττα 3-1 από τον Ολυμπιακό.

Κοινό σημείο όλων;

Η... επικοινωνία.

Η ρημάδα η επικοινωνία που νομίζουν στον Παναθηναϊκό πως ξορκίζει όλου του κόσμου τα κακά και περιβάλλει με πέπλο εμπιστοσύνης και στήριξης την ομάδα και τον οργανισμό στο σύνολό του.

Καθώς η κουβέντα πια, δεν γίνεται στο... γιατί έχασε και αν θα μπορούσε να κυνηγήσει μια καλύτερη μοίρα στο συγκεκριμένο παιχνίδι, αλλά στο... πως έχασε.

Κι από την στιγμή που σ' αυτό το "πως", μπορεί ο επικοινωνιακός μηχανισμός που προφανώς υπερτερεί του ποδοσφαιρικού και... υποδεικνύει συμπεριφορά και τρόπο λειτουργίας σ' αυτόν, είχε την δυνατότητα να βρει μπόλικα στοιχεία για να χτίσει την "αξιοπρεπή ήττα", τίποτα άλλο δεν έχει πια σημασία.

Κι όμως.

Ο Παναθηναϊκός έχασε στο Καραϊσκάκη, γιατί πέρα από την ξεκάθαρη διαφορά των δύο ομάδων, δεν διεκδίκησε και τίποτα καλύτερο εκεί.

Μια ακόμα ίδια εμφάνιση, με τον Παναθηναϊκό να δείχνει ότι αμύνεται αλλά επί της ουσίας απλά να παίζει όλος πίσω, γιατί η άμυνα θέλει και πλάνο και ικανότητες.

Και πλάνο δεν μπορεί να θεωρηθεί το μοναδικό πράγμα που έμοιαζε να λειτουργεί κατόπιν "εντολής και σχεδιασμού" εκ των προτέρων, δηλαδή το να ακολουθεί ένας από τους στόπερ κάθε φορά τον Ελ Αραμπί όπου κι αν πηγαίνει μέσα στο γήπεδο και από κει και πέρα τα υπόλοιπα τα αφήνουμε στην τύχη κι ότι βρέξει ας κατεβάσει.

Πλάνο αμυντικό, ουσιαστικό και δουλεμένο, δεν υπάρχει όταν οι αμυντικοί σου σε κάθε μονομαχία κοιτάνε απλά να κάνουν φάουλ και την ίδια ώρα τα χαφ σου παρακολουθούν από... μακριά τις μάχες και αναμετρήσεις μέσα στο γήπεδο.

Καθώς κι αυτό είναι ένα ακόμα επίτευγμα της "τακτικής" που εφαρμόζει συνεχώς στα παιχνίδια του ο Παναθηναϊκός.

Πως γίνεται δηλαδή, τα χαφ και ιδιαίτερα τα αμυντικά τέτοια, μιας ομάδας που θεωρητικά παίζει όλη πίσω και μόνο αμύνεται, να μην έχουν την παραμικρή συμμετοχή σ' αυτό το παιχνίδι και απλά να κινούνται χωρίς σκοπό και πλάνο κάπου ανάμεσα στην γραμμή της σέντρας και στην γραμμή της μεγάλης περιοχής της ομάδας τους, αυτό μόνο στον Παναθηναϊκό το βλέπουμε να εφαρμόζεται ή να επιχειρείται έστω να εφαρμοστεί.

Ο Νιάς έμοιαζε να μην ξέρει ο έρμος τι ακριβώς καθήκοντα είχε στο γήπεδο, ο Μαουρίτσιο που ναι μεν είναι ο πιο ποιοτικός απ' αυτούς που έχει στα χαφ ο Παναθηναϊκός αλλά και σ' αυτό το παιχνίδι έμοιαζε σαν... παλαίμαχος, ενώ ο Βιγιαφάνες που προσπαθούσε να κάνει κάτι, ακόμα και σ΄αυτή την μέρα που φαινόταν να είναι σχετικά καλά, δεν ήταν δυνατόν να κάνει κάτι ουσιαστικό καθώς όποτε είχε την μπάλα βρισκόταν ανάμεσα σε δύο και τρεις και τέσσερις μερικές φορές αντιπάλους του.

Από κει και πέρα, το όλοι πίσω και διώξτε στα τυφλά προς τον Χατζηγιοβάννη να πάρει την μπάλα, να αρχίσει να προσπαθεί να περάσει όλο τον Ολυμπιακό κι αν μας κάτσει και πάλι καμιά... καλή, την βγάλαμε και σήμερα, δεν μπορείς να το πεις και τακτική ακριβώς κι ούτε φυσικά να περιμένεις απέναντι σε μια καλή ομάδα να σου φέρει και τίποτα καλύτερο απ΄ αυτό που πήρες γενικότερα.

Κι αν ακόμα κατάφερες και πάλι να προηγηθείς χωρίς... τελική, το ποδόσφαιρο κάπου τσαντίζεται απ' αυτή την ποδοσφαιρική ανισορροπία και δεν είναι και υποχρεωμένο κιόλας να ανταμείβει συνεχώς τον παραλογισμό και την παντελή περιφρόνηση προς οποιοδήποτε κανόνα στοιχειώδους σεβασμού στο... πρόσωπό του.

Τέλος πάντων.

'Όπως συμβαίνει συνεχώς στον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια, δεν είναι το αποτέλεσμα το πιο κακό στην όλη ιστορία.

Το πρόβλημα θα είναι αν και πάλι η "επικοινωνία" επικρατήσει του ποδοσφαίρου και της λογικής και ο Παναθηναϊκός πιστέψει ότι μπορεί να χτίσει πάνω σ' αυτή την "λογική" και με αυτά τα "υλικά" τον Παναθηναϊκό της επόμενης σεζόν.

Το πρόβλημα θα είναι αν ο Παναθηναϊκός αποδεχθεί και πιστέψει την ανοησία, πως μόνο έτσι μπορεί να παίξει αυτή την στιγμή και όταν το καλοκαίρι πάρει άλλες έξι, εφτά οχτώ και δέκα μεταγραφές θα παίξει αλλιώς.

Το πρόβλημα είναι αν ο Παναθηναϊκός για μια ακόμα φορά αρνηθεί να καταλάβει το γιατί κατάφερε με δέκα παίκτες να κάνει τρεις ευκαιρίες σε δέκα λεπτά με "αυτό το υλικό" και την ίδια στιγμή ήταν λογικό και ποδοσφαιρικό να μην διανοηθεί καν να επιχειρήσει το ίδιο όταν έπαιζε με έντεκα παίκτες στο χορτάρι.

Όταν και αν βρεθεί κάποιος στον Παναθηναϊκό να τα σκεφτεί σοβαρά όλα αυτά, μπορεί και κάτι να γίνει.

Αλλιώτικα το έργο θα είναι συνεχώς το ίδιο, θα κερδίζει ή θα χάνει ανάλογα με τα κέφια της τύχης και τις συγκυρίες και στο τέλος θα μένει πάντα με την... αξιοπρέπεια στο χέρι, αλλά η μετατροπή του συλλόγου και της ομάδας σε ένα ανταγωνιστικό και ωραίο ποδοσφαιρικά προϊόν, θα έχει πετάξει για μια ακόμα φορά για τα καλά.

Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός Ολυμπιακός