Δεν υπάρχει αθλητής Αραούχο- Τα ίδια τόσα χρόνια ο Μάνταλος- Διώξε και με χασούρα το... ντολμαδάκι!

Παιδιά να λέμε και καμιά αλήθεια και να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας:
Ποδοσφαιριστής Αραούχο υπάρχει, αθλητής Αραούχο δεν υπάρχει!

Αλλά και για το πρώτο ακόμη διατηρώ τις αμφιβολίες μου, κρίνοντας από τον τρόπο που σπατάλησε ένα σκασμό ευκαιρίες στο πρώτο ημίχρονο. Για να μην μιλήσω για το χαμένο πέναλτι, όπου φάνηκε εκατό τοις εκατό η απουσία ενέργειας και δύναμης. Σας λείπει τώρα ο καταραμένος ο Ολιβιέιρα, ε;

Βέβαια, θα μου πει κάποιος, κάπως έτσι είχε ξεκινήσει ο Αραούχο και στην πρώτη θητεία του στην ΑΕΚ, όταν τον συγκρίναμε όλοι με τα σάπια κρέατα του Μπαλόπουλου. Κι έστρωσε στη συνέχεια και μπήκε σε δρόμο και μεγαλούργησε και τραγουδάγανε το όνομά του στις κερκίδες. Από τότε ωστόσο πέρασαν κάτι χρόνια, πέρασαν κάτι ξύδια, πέρασαν κάτι ξενύχτια, μεγαλώνει ο άνθρωπος και φθείρεται. Και να φθείρομαι εγώ που κάνω δουλειά γραφείου βιδωμένος στην καρέκλα, δεν έγινε και τίποτα. Ο άλλος όμως που πρέπει να βάνει φωτιά στο χορτάρι;

Αλλά ας τον αφήσω στην ησυχία του τον «Τσίνο» κι ας πιάσω το έτερο πουλέν, τον Μάνταλο. Τον (βαφτισμένο από τη διοίκηση) ηγέτη της ΑΕΚ, που για μία επιπλέον φορά απέδειξε ότι όσο υπάρχει στον Δικέφαλο ο Πέτρος δεν υπάρχει προπονητής. Γιατί ο Μάνταλος θα παίξει όπως θέλει, όπου θέλει, όποτε θέλει. Και δεν θα μπει ποτέ σε κανένα καλούπι και κανένα πλαίσιο όσο και να στριμωκολιάζεται ο κόουτς. Το ποδόσφαιρο του Μάνταλου είναι το ίδιο τόσα χρόνια τώρα και χωράει σε μια φράση:

Μαλλί, γυαλί και παντελόνι Λη!

Για να μην πω τίποτε πιο χοντρό…

Όταν λοιπόν τα δύο βαριά χαρτιά της Ένωσης είναι σε φάση νάυλον ντέφια και ψόφια κέφια, όταν ο Λιβάι Γκαρσία κάνει μία και μοναδική τρίπλα σε όλο τον αγώνα(στο 38^ο λεπτό, το σημείωσα), όταν ο Λε Ταλέκ κι ο Σιμάνσκι κόβουν αλλά δεν ράβουν, όταν ο Μπακάκης τρακάρει με τον Γκαρσία λες και είναι συγκρουόμενα σε λούνα παρκ, όταν ο Ανσαριφάρντ βλέπει το τέρμα σαν δαχτυλήθρα, όταν ο Τάνκοβιτς εξακολουθεί να παίζει ποδόσφαιρο του εικοστού αιώνα, που πας, που στο διάολο πας; Άντε πάλι ξανά μανά ντάματζ κοντρόλ από αύριο, νέες εικόνες από το θαύμα της Αγιά Σοφιάς…
Και μιας και έπιασα στο στόμα μου αυτό το ντολμαδάκι (γιαλαντζί, άνευ κιμά) τον Τάνκοβιτς, να ρωτήσω το εξής:

Είσαι, ας πούμε, με πρησμένες τις αμυγδαλές και έχουν βγάλει πύον και σε ταράζουν στον πυρετό. Πας λοιπόν στον γιατρό, σου λέει «φίλε θα στις κόψω». Κι αντί να στις αφαιρέσει και τις δύο, σου βγάζει μόνο τη μία. Τον κοπανάς ή δεν τον κοπανάς;

Το αυτό και με τους Κρίστιτσιτς και Τάνκοβιτς. Πίσω την πήγαιναν την ΑΕΚ, όλη την περασμένη σαιζόν. Αφού έδωσε ο Θεός και κατάφερες και ξεφορτώθηκες τον έναν, για ποιο λόγο δεν σαβούρντισες και τον άλλον; Με ολίγη χασούρα έστω, ασταδγιάλα δανεικό δώστονα. Για να σου κάνει μία καλλιτεχνία και να σου γαμάει πέντε επιθέσεις τον κράτησες;

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, δυστυχώς, η ΑΕΚ είναι εκτός Ευρώπης από Ιούλιο μήνα και για μια ομάδα με την ιστορία της και τη φανέλα της, το φορτίο είναι βαρύ. Θα βρεθούν, σίγουρα, τα σαπάκια που θα δηλώσουν ότι «τώρα θα έχει χρόνο να συγκεντρωθεί στις υποχρεώσεις της εντός συνόρων», αλλά άμα τους πιστεύετε έχω και μια γέφυρα στο Μπρούκλυν να σας πουλήσω. Κομπλέ, φρεσκοβαμμένη και ικανή ν’ αντέξει όλη την κυκλοφορία του κόσμου…