Κατάπιε Καρλίτος ο Βαρέλα, φτάνει με την... κολώνα της ΔΕΗ - Λάθος Γιοβάνοβιτς, άλλο επίπεδο ο ΠΑΟΚ

Παναθηναϊκός - ΠΑΟΚ: Είναι πριν από καμιά τριανταπενταριά χρόνια ο φίλος μου ο Χάρης, 18 ετών ταλεντάκι ανερχόμενο στο βόλεϊ, σε συνοικιακή ομάδα του λεκανοπεδίου. Φιλοδοξίες έχει, ψάχνεται για πιο ψηλά, πάει Παναθηναϊκό να δοκιμαστεί που κάνανε σκάουτινγκ για φρέσκους παίκτες. Μια δουλειά που την είχανε αναλάβει εκείνη την εποχή στο τριφύλλι δυο παλιές δόξες του συλλόγου, ο Καζάζης κι ο Γόντικας. Οι δυο τους, λοιπόν, τον παραλαμβάνουν τον Χάρη και τον υποβάλλουν στα τεστ τα δέοντα.
Αποτέλεσμα;
Μετά το πέρας της δοκιμής, πιάνουν τον θείο του κολλητού που τον συνόδευε, να μην πάει μόνο του το παιδί, και του λένε:
«Καλός είναι κύριε, μπράβο του, αλλά δεν είναι γι’ αυτό το επίπεδο»!
Κάπως έτσι και για τον Παναθηναϊκό του Γιοβάνοβιτς.
Καλός, χρυσός, άψογος, αλλά δεν είναι για το επίπεδο του ΠΑΟΚ.

Και πώς να είναι δηλαδή, με έναν Χατζηγιοβάννη που όποτε μπαίνει περιοχή παθαίνει ο,τι παθαίνει το χταπόδι με τη γαλαζόπετρα;
Πώς να είναι με έναν Καρλίτος που τον καταπίνουν σαν κοτομπουκιά ο Βαρέλα (ο Βαρέλα, αν έχεις Θεό!) κι ο Μιχαηλίδης;
Πώς να είναι με έναν Μαουρίσιο που μπαίνει στο γήπεδο, βάζει στο τρίλεπτο ένα γκολ καταπληκτικό κι ύστερα κρύβεται πιο αποτελεσματικά κι από το Νίκο Παλαιοκώστα;
Πώς να είναι με αυτό το όρθιο ανέκδοτο τον Σάρλια, που στο πρώτο γκολ του ΠΑΟΚ παριστάνει την κολώνα της ΔΕΗ και μαρκάρει με τα μάτια;
Πώς να είναι με τον Βιγιαφάνιες που μπαίνει με σούπερ στριμωγμένο τον ΠΑΟΚ και αντί να αναδειχθεί σε μορφή του αγώνα φανερώνει για μια ακόμη φορά γιατί δεν τον εμπιστεύεται κανένας προπονητής με σώας τας φρένας;
Πώς να είναι με τον Γιοβάνοβιτς να βγάζει τον παίκτη που έκανε τα πιο πολλά χιλιόμετρα μέσα στο γήπεδο, τον Αλεξανδρόπουλο δηλαδή, και ν’ αφήνει μέσα ως την τελευταία στιγμή αυτόν τον σαρμά εξ Αργεντινής, τον Παλάσιος;

Κι όλα αυτά τη στιγμή που ο ΠΑΟΚ παρέπαιε από την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου ως το 75^ο λεπτό και τον κράταγαν στο γήπεδο μόνο η λύσσα του Ζίβκοβιτς που έπαιζε λες και του είχαν σκοτώσει τη μάνα οι πράσινοι και ο επαγγελματισμός του Κούρτιτς που ήξερε να μοιράζει δυνάμεις και να κρατάει την ψυχραιμία του. Ο Μπίσεσβαρ, βλέπετε, ο πολύ καλός Μπισεσβαρ του πρώτου ημιχρόνου ήταν σαν μην βγήκε ποτέ απ’ τη φυσούνα. Πριν από δυο βδομάδες έγραφα ότι τον βλέπω με τα οξυγόνα κατά τα Χριστούγεννα, πλέον έχω την εντύπωση ότι ως τον Αη Νικόλα θα έχει πάθει το τελειωτικό φούιτ…

Αλλά έχει ο ΠΑΟΚ και εναλλακτικές και κλάση για να μην υποφέρει από φιλότιμους πλην ελλιποβαρείς αντιπάλους. Έχει τον Μιχαηλίδη, ας πούμε, που μπορεί να έκανε την πατατιά με την Κοπεγχάγη, αλλά σήμερα γάζωνε όλο το γήπεδο και πήρε και το πέναλτι. Έχει τον Τέηλορ που έπαιξε μπάλα υψηλού επιπέδου στο πρώτο ημίχρονο κι έδωσε ανάσες και στο δεύτερο. Έχει ακόμη ακόμη και τον Εσίτι, που δεν μάσησε από τις τύπου παγίδες του Παναθηναϊκού και τις αντιμετώπισε τριπλάροντας (!) τόσο στο 26^ο όσο και στο 37^ο λεπτό. Με τον Ολυμπιακό τα θαλάσσωσε, με το τριφύλλι νέμα προμπλέμα που λένε και οι Σέρβοι. Η δική του εμφάνιση και μόνο, φωτογραφίζει πεντακάθαρα το τελικό 1-3 και τη διαφορά πίστας των δύο ομάδων…

Υ.Γ.1: Κρίμα για τον Χουάνκαρ, που έκανε το καλύτερό του παιχνίδι από τότε που πάτησε στην Ελλάδα.

Υ.Γ.2: Άμα φόραγε έστω ένας στους πέντε μάσκα στις τίγκα κερκίδες, εμένα να μου τρυπήσεις τη μύτη. Τι θα γίνει υπουργέ Πλεύρη, δεν θα στείλεις τα ΜΑΤ στα γήπεδα;