Μία ομάδα υπήρχε στη Λεωφόρο - Βασάνιζε τα μάτια ο Ολυμπιακός

Την καλύτερη παρατήρηση για τον σημερινό αγώνα, την έκανε ο φίλος μου ο Μιχάλης, που καθόμασταν και βλέπαμε μαζί το ντέρμπι στο καφέ Gratzi, στο Αμαρούσιον:
Πες ότι έρχεσαι από τον πλανήτη Άρη και σε βάνουν στη Λεωφόρο να δεις το ελληνικό το «κλάσικο». Και σου λένε ότι η μία από τις δύο ομάδες προηγείται, και μάλιστα προηγείται κατά πολύ στη βαθμολογία. Ποια απ’ τις δυο θα πόνταρες ότι είναι πρώτη; Ο Παναθηναϊκός ή ο Ολυμπιακός;

Έτσι είναι παιδιά, αλήθειες να λέμε και να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Μια ομάδα υπήρχε στο γήπεδο και αυτή η ομάδα φόραγε πράσινα. Μια ομάδα που έπαιζε μπάλα, μια ομάδα με αρχή, μέση και τέλος, μια ομάδα που δεν βασάνιζε τα μάτια των θεατών, μια ομάδα που δεν κρυβότανε και δεν έκλανε μέντες.
Και γιατί, λοιπόν, δεν κέρδισε ο Παναθηναϊκος, θα ρωτήσει ο συμμαθητής εκείνος που πάντοτε μας ρουφιάνευε στους καθηγητές όταν την κάναμε κοπάνα.
Γιατί δεν είχε σέντερ φορ, θα απαντήσω εγώ!

Είχε δηλαδή στο πρώτο ημίχρονο τον Μακέντα, που εδώ και καιρό ονειρεύεται μια τελευταία αρπαχτή στην Αραβική χερσόνησο και δεν έχει καμιά όρεξη να ξοδεύει τις δυνάμεις του με την πράσινη φανέλα. Δεν θα τον πω απατεώνα, γιατί το κατέχει το τόπι. Θα τον πω όμως αφιλότιμο και νομίζω ότι η συγκεκριμένη λέξη τον περιγράφει πλήρως. Τα λεφτά να τρέχουν και δεν πάτε μια βόλτα να δείτε αν έρχομαι…

Ο Ιωαννίδης, από την άλλη, που αντικατέστησε τον Ιταλό είναι ο ορισμός του φιλότιμου παίχτη. Ό,τι έχει θα σου το δώσει και θα βάλει καπάκι και κάτι παραπάνω. Και είναι και μπαλαδόρος, δεν μπορείς να τον πεις ξυλοκόπο. Αλλά το εύκολο γκολ δεν το έχει, οφείλουμε να το παραδεχτούμε. Δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό, μοιάζει πιο δυσκοίλιος κι από κάτι φίλους μου που έχουν αρραβώνα με το Γκουταλάξ…

Κι ο Καρλίτος; Ξέρω εγώ που ήταν ο Καρλίτος και σε τι κατάσταση βρισκόταν; Αυτά είναι μυστικά που τα κατέχουν μόνο ο Γιοβάνοβιτς και οι γυμναστές του και τέλος πάντων ο προπονητής μιας ομάδας δικαιούται να παίρνει και τα ρίσκα του. Αφού είδε ότι το έλεγχε το παιχνίδι, έδωσε την εντολή στον Ιωαννίδη που είναι τεχνίτης. Δεν του βγήκε, αλλά δεν έφταιγε μόνο το σέντερ φορ, έφταιγε και που μετά απ’ το εξηκοστό κωλόκατσαν απότομα τόσο ο Μαουρίσιο, όσο και ο Βιγιαφάνιες με τον Παλάσιος. Δεν τους κατηγορώ, τα σκώτια τους είχαν βγει ως εκείνη τη στιγμή, αλλά δεν μπορώ να μη σημειώσω και τα θεματάκια του πράσινου πάγκου. Εκείνος ο Βιτάλ δηλαδή, που τόσο μας είχε εντυπωσιάσει στις πρώτες του εμφανίσεις, που ακριβώς κρύφτηκε σήμερα;

Να πούμε όμως δυο λόγια για τον Ολυμπιακό και το στρατηγικό του σχέδιο. Το οποίο στρατηγικό σχέδιο, ήταν μια πολύ απλοϊκή σκέψη. Πρεσάρουμε σαν παλαβοί στο πρώτο δεκαπεντάλεπτο, αφενός για να μετρήσουμε την ψυχραιμία του αντιπάλου και αφετέρου μπας και μας κάτσει καμιά στραβή.

Στο πρώτο η απάντηση ήταν «δεν φοβούνται» και στο δεύτερο η απάντηση ήταν «δεν έκατσε». Κι από εκεί και πέρα, πίσω τα καράβια Πέδρο. Συντηρητικό ποδόσφαιρο, φυλάμε τα νώτα μας, πάμε για το μηδέν, μην ανοιγόμαστε γιατί μπορεί να μας ανοίξουν.

Πιο χαρακτηριστική φάση;
Βγήκε στην κόντρα ο Ολυμπιακός στο 78^ο λεπτό με τον Καρμπόβνικ να έχει την μπάλα από δεξιά. Τέσσερις παίκτες με ερυθρόλευκα πάνω από τη σέντρα, πέντε παίκτες με πράσινα, κακή αναλογία δεν τη λες.
Και τι έκανε ο μπακ του Ολυμπιακού; Αντί να τριπλάρει, να κάνει μπούκα, να κάνει πάσα, να κάνει κάτι δημιουργικό τέλος πάντων, γύρισε τη μπάλα προς τα πίσω. Αν αυτό δεν είναι άγχος, συγγνώμη αλλά δεν έχω δει αγχωμένο άνθρωπο στη ζωή μου…

Υ.Γ.: Μακράν η χειρότερη εμφάνιση του Βαλμπουενά στα ελληνικά γήπεδα. Μάλλον είναι καιρός να τα κρεμάσει τα παπούτσια.