Κάρμα για ΠΑΟ, δικαιοσύνη για ΠΑΟΚ - Έπεφταν κάτω από... κεραυνό

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά προσωπικώς την πιο χυδαία κακοποίηση του ποδοσφαίρου τη βίωσα πριν από μια οκταετία στη Λεωφόρο. Ήμασταν τότε ένα παρεάκι αισιόδοξων που είχαμε μασήσει την παραμύθα της λαϊκής συμμετοχής και πληρώναμε διαρκείας, κάρτα μέλους στην Παναθηναϊκή Συμμαχία και δεν συμμαζεύεται. Η πρώτη χρονιά μας βρήκε στην Θύρα 1, πλάι στην 13, γαμώ τα υπερθεάματα αλλά ελαφρώς ανθυγιεινή φάση λόγω της μπουρούχας των καπνογόνων. Οπότε τις δύο επόμενες σαιζόν (τέταρτη δεν αντέξαμε…) μετακομίσαμε στην Θύρα 8 κι από εκεί λυσσάγαμε κάθε δεύτερη Κυριακή.

Έλεγα όμως για μια προστυχιά που την έζησα από κοντά και την είδα με τα ματάκια μου τα ίδια. Την αθλιότητα του ΟΦΗ σε εκείνο του ματς που τελικά έληξε 1-2 υπέρ του. Που ήταν το ματσάκι στο 0-1 από νωρίς στο πρώτο ημίχρονο (για κοίτα ρε φίλε κάτι συμπτώσεις!) και για να το κρατήσουν το σκορ οι Κρητικοί ψοφολογούσαν στο χορτάρι κάθε τρεις και λίγο. Κυριολεκτικά κάθε δύο λεπτά βρισκότανε παίκτης του ΟΦΗ στο γκαζόν να σφαδάζει και να χτυπιέται, με τον τότε προπονητή της ομάδας Τζενάρο Γκατούζο να βγαίνει από τα ρούχα του (Σιτσιλιάνος γαρ…) «αγανακτισμένος» με τη «θηριωδία» των πρασίνων. Και τον δόλιο τον διαιτητή σε πλήρη αμηχανία, να μην ξέρει πώς να αντιμετωπίσει τον περονόσπορο που είχε βαρέσει την ομάδα του Ηρακλείου.

Ο ΟΦΗ τελικά όχι μόνο δεν το πλήρωσε το αίσχος, αλλά έφυγε και νικητής από τη Λεωφόρο με 2-1. Ο Παναθηναϊκός από την άλλη, σήμερα στην Τούμπα, κατάλαβε τι ακριβώς εννοούσε ο Τζον Λέννον με το τραγούδι του “Instant Karma”. Το στιγμιαίο κάρμα δηλαδή, που δεν περιμένει χρόνια και ζαμάνια για να απονείμει δικαιοσύνη, αλλά στη φέρνει ατάκα κι επί τόπου. Και πολύ έκανε θα πω εγώ που τόσο υπέφερα από τα καραγκιοζιλίκια του Γκατζούζο. Όταν ο Μπρινιόλι κάνει καθυστερήσεις στην επαναφορά της μπάλας από το πεντηκοστό λεπτό κιόλας, όταν ο Βέλεθ, ο Παλάσιος, ο Αϊτόρ πέφτουν κάτω σαν να τους χτύπησε κεραυνός και δεν σηκώνονται ούτε με βίντσι, τότε και πολύ επιεικής τιμωρία είναι μια απλή ήττα με 2-1. Πάρα πολύ επιεικής…

Και καλά οι παίκτες, χαζά παιδιά με κοντά παντελονάκια είναι. Αυτός ο γίγαντας της προπονητικής ο Γιοβάνοβιτς, τι τους είπε στο ημίχρονο; Κερδίστε χρόνο με κάθε τρόπο τους είπε, μπας και φτάσουμε στο ενενηκοστό λεπτό αλώβητοι; Κάντε τους πεθαμένους, μήπως και απορρυθμιστεί εντελώς ο ΠΑΟΚ; Ξεχάστε τη μπάλα που ξέρατε, εδώ και τώρα μόνο καταστροφή; Δεν υποτίθεται ότι αυτά τα έλεγε εκείνος ο εγκληματίας ο Λάζλο, ενώ ο πρωτοπόρος Ιβάν απαιτεί παντού και πάντα ποδόσφαιρο κυριαρχίας; Και μας προκύπτει αυτό το ξέρασμα με πράσινες φανέλες του δευτέρου ημιχρόνου…

Έτσι, ωστόσο, θα τη φας και θα πρηστείς. Γιατί μπορεί να μην του βγήκε του Λουτσέσκου ο Μπίσεσβαρ (δυο κούρσες και τέζα!), μπορεί ο Άκπομ να μην ακούμπησε μπάλα, μπορεί ο Μιτρίτσα να δυστρόπησε για μία ακόμη φορά, αλλά τουλάχιστον έδωσαν ανάσες στους παίκτες που ήδη βρίσκονταν στο γήπεδο και τους επέτρεψαν να καθαρίσουν το μυαλό τους. Και ήρθαν ο Ζίφκοβιτς με τον Ίνγκασον και ο Σάστρε σε σόλο περφόρμανς να αποδώσουν ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. Και να αποδείξουν για μια ακόμη φορά, ότι η μπάλα θέλει και λίγο αίσθημα. Θέλει και λίγο ζόρι, θέλει και λίγο πάθος. Γιατί αλλιώς, γυρνάει θυμωμένη και σου αστράφτει έναν φούσκο στα μούτρα!

Υ.Γ.: Όρθιος το κατάπιε το γκολάκι ο Πασχαλάκης. Ούτε τσολιάς στην Προεδρική Φρουρά, ρε φίλε…