Μας έκλεισε το σπίτι ο Καλάθης - Δεν έβλεπαν οι προπονητές τι έκαναν οι Γερμανοί;

Μια εξομολόγηση πρώτα για να είμαστε καλά με τις συνειδήσεις μας:
Τα τελευταία λεπτά του αγώνα δεν τα παρακολούθησα στην TV, τα παρακολούθησα στο live του Sportdog, γιατί ήμουνα προσκεκλημένος της Γιάμαλη στο Kontra channel για να μιλήσουμε για την πολιτική επικαιρότητα και άρχισε έντεκα και τέταρτο η εκπομπή και μας μαντρώσανε στο στούντιο. Αλλά η μάχη είχε κριθεί από την τρίτη περίοδο κιόλας…
Τα είχα γράψει όμως παιδιά, αμέσως μετά από τον αγώνα με την Τσεχία:
«Και κάπως έτσι, ερχόμαστε μούρη με μούρη με τη Γερμανία και αναρωτιέμαι αν μπορεί να σταθεί απέναντι στον Ντένις Σρέντερ ο Καλάθης. Γιατί σήμερα ο Σατοράνσκι μέτρησε δεκαεπτά ασίστ (!), νούμερο που μάλλον δείχνει αδυναμία του αντιπάλου να τον παρακολουθήσει…»

Και η αλήτρα ο Σρέντερ (αδαμάντινος χαρακτήρας, τι να σου πω!) μας έκλεισε το σπίτι, αναδεικνυόμενος σε πρώτο σκόρερ των Γερμανών. Και με τρία στα έξι τρίποντα παρακαλώ, ο άνθρωπος που ως χτες άκουγε για τρίποντο και έκλανε αγνό, παρθένο μαλλί. Βάλε και τις οκτώ ασίστ που έγραψε το τεφτέρι για λογαριασμό του και μπορείτε εύκολα να δείτε πως προσωποποιείται η αποτυχία η δική μας και η επιτυχία η δική τους. Από τη μία ο Σρέντερ να δίνει ρυθμό και πνοή στη γερμανική ομάδα που κόλλησε μόνο στο δεύτερο μισό της δεύτερης περιόδου και από την άλλη ο Καλάθης, τρύπιος στην άμυνα και αόρατος στην επίθεση να μας κλείνει το σπίτι…

Και ήταν και οι τραυματίες που υποτιμήσαμε τα βάσανά τους. Ήταν κάτι παραπάνω από προφανές στο χτεσινό ματσάκι ότι ο λαβωμένος Σλούκας δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στην ταχύτητα των αντιπάλων και ότι ο Παπαγιάννης με τον Παπαπέτρου ακόμη δεν πατάνε καλά στα πόδια τους. Βάλε και τον Ντόρσεϊ που τραγούδαγε το θολωμένο μου μυαλό, βάλε και τον Παπανικολάου που εξουθενώθηκε να κυνηγάει δυο και τρεις αντιπάλους και στο τέλος μείνανε να το παλεύουν μόνο αυτή η ψυχάρα ο Λαρεντζάκης και ο γίγαντας Γιάννης Αντετοκούνμπο που είχαν και τους υψηλότερους βαθμούς απόδοσης για την ελληνική ομάδα…

Δεν ξέρω, λοιπόν να σας πω, δεν ήμουνα ούτε στον πάγκο, ούτε στα αποδυτήρια για να γνωρίζω πόσο έδεσαν τα χέρια του κόουτς Ιτούδη οι τραυματισμοί των βασικών παικτών του. Η αλήθεια είναι ότι εμπιστεύτηκε τον Λαρεντζάκη τη στιγμή που έπρεπε, δεν μπορούμε να πούμε ότι καθόταν σαν ξύλο ντυμένο ο κόουτς. Κι από την άλλη, στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα με την Ουκρανία βγήκε η εθνική με το μαχαίρι στα δόντια και στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα με τη Γερμανία ούτε καν παστέλι δεν μασούλαγε. Τι διάολο δηλαδή, δεν είδε κανένας από το προπονητικό τιμ ότι μας δολοφονούσαν με τα τρίποντα, μόνο εμείς οι τηλεθεατές το είδαμε; Και ότι αυτό το ινδιάνικο, το ελεύθερο, το αναρχικό, όπως θέλετε πείτε το μπάσκετ των Γερμανών έπρεπε να αντιμετωπιστεί με διαφορετική στρατηγική απ’ αυτή που εφαρμόσαμε; Τόσο πρωτότυπο είναι και δεν το διδάσκουν στις σχολές προπονητικής;

Και άντε σκέψου τώρα τη συνέχεια. Σκέψου ότι την επόμενη επταετία τουλάχιστον, θα παίζει στην εθνική μας ο νούμερο καλαθοσφαιριστής του κόσμου με ποιόν για πλέη μέηκερ; Ο Καλάθης μας τελείωσε πλέον, ο Σλούκας έχει περάσει κι αυτός τα τριάντα και από κάτω επικρατεί χάος. Κι ο Μήτρου Λονγκ, μεταξύ μας τώρα, περισσότερο σούτινγκ γκαρντ είναι παρά άσσος. Άρα αδιέξοδο και πιπεριά καυτερή, εκτός κι αν ξεπεταχθεί απ’ το πουθενά κάνα νέο ταλέντο. Ζήσε Μάη μου…