Ήταν πραγματικά μια βραδιά κατά την οποία αναρωτηθήκαμε γιατί βλέπουμε τον Άρη και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Η σκιά του θεού του πολέμου που με σκουριασμένη την ασπίδα και στραβό το κοντάρι του, έκανε ένα ακόμη βήμα προς τα πίσω, αφού με ακόμη μια άθλια εμφάνιση έφερε μια ακόμη ισοπαλία απέναντι σε έναν αντίπαλο που μόνο το όνομά του θύμιζε ομάδα Α κατηγορίας. Και το χειρότερο είναι πως η κάκιστη αυτή εμφάνιση του Άρη έγινε σε ένα περιβάλλον που βρωμούσε σήψη, την μυρωδιά που χαρακτηρίζει εδώ και πολλά χρόνια τον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ναι, μιλάω για την ελληνική διαιτησία που αποτελεί μοναδικό παγκοσμίως φαινόμενο ως η μοναδική που αντί να διορθωθεί από τον θεσμό του VAR, έχει κατορθώσει να χειραγωγήσει και αυτόν τον τρόπο αντιμετώπισης αδικιών και να τον κάνει όργανο της!

Βλέποντας τον σημερινό αγώνα στο Περιστέρι η εντύπωση που έμενε στον θεατή του ήταν πως έχασε δύο ώρες από τη ζωή του, γιατί το θέαμα ήταν κάκιστο. Αυτό που είδαμε από την αρχή, ήταν τον Άρη να είναι πιο δυνατός, να έχει την μπάλα, αλλά να μην ξέρει τι να την κάνει. Απέναντι στους κίτρινους είδαμε μια αδύναμη ομάδα του Ατρομήτου, την χειρότερη που θυμόμαστε ποτέ. Ωστόσο οι γηπεδούχοι αν ήταν πιο τυχεροί θα μπορούσαν να φύγουν και με πιο απρόσμενο δώρο, τους τρεις βαθμούς.  Γιατί όσο το παιχνίδι βάδιζε προς τη δύση του, μόνο οι γηπεδούχοι έδειξαν πως θα μπορούσαν να πετύχουν τέρμα, τουλάχιστον με ορθόδοξο τρόπο. Ο Άρης ήταν παντού και πουθενά, αφού ελάχιστες φορές έστειλε την μπάλα στην αντίπαλη εστία, ενώ τα «αστέρια» των κιτρίνων το ένα μετά το άλλο «έδυαν» μέσα στον αγωνιστικό χώρο.

Κορυφαίος των κιτρίνων και πάλι ο Κουέστα που αποσόβησε το μοιραίο γκολ σε τουλάχιστον 3 περιπτώσεις. Καλός έδειξε και πάλι ο Ετέμπο, καθώς και ο Ουντομπάγιο πριν τραυματιστεί και αποχωρήσει. Μέχρι εκεί, αφού κανένας άλλος δεν δικαιολόγησε την παρουσία του στο γήπεδο.

Δεν θα γράψω πολλά ακόμη, για ένα ματς που δεν αξίζει να θυμόμαστε. Θα ήθελα να κλείσω ωστόσο με μια μνεία στη διαιτησία, του Έλληνα Ζαμπαλά και του Έλληνα Μανούχου στο VAR. Στο 14’ και πριν αρχίσει το χάλι που είδαμε στο υπόλοιπο του αγώνα, ο διαιτητής με τη συνενοχή του VAR ακύρωσε γκολ του Φαμπιάνο γιατί αποφάνθηκε πως ο Βραζιλιάνος του Άρη χρησιμοποίησε το χέρι του στο σκοράρισμα. Εμείς που είδαμε τη φάση δεν βλέπουμε πουθενά τη χρήση χεριού, φαντάζομαι πως τα μάτια μας δεν είναι τόσο αετήσια, όσο των αξιότιμων διαιτητών! Η τραγική διαιτησία του Ζαμπαλά συνεχίζεται σε πολλές μικρές και ανούσιες φάσεις κατά τις οποίες σφυρίζει συνεχώς εναντίον του Άρη. Στο 66’ είναι η σειρά του Άρη να ευνοηθεί αφού ο Γκρέι κάνει καθαρά χέρι μέσα στην περιοχή του αλλά ο διαιτητής βλέπει κάτι άλλο και δεν δίνει πέναλτυ υπέρ των γηπεδούχων. Στο 92’ ο Άρης ευνοείται ξανά όταν δεν αποβάλλεται με δεύτερη κίτρινη ο Φαμπιάνο. Ωστόσο ο χρόνος είναι λίγος και έτσι μικρή είναι η σημασία αυτής της λανθασμένης απόφασης του διαιτητή που θα ευνοούσε τον Άρη για 2-3 λεπτά.  Τα λάθη των διαιτητών είναι τεράστια και ιδιαίτερα αυτό του 14΄επηρεάζει και κρίνει την έκβασης του αγώνα, αφού με 0-1 στο ξεκίνημα θα άνοιγαν οι δρόμοι μιας νίκης του κατά πολύ καλύτερου Άρη. Ανικανότητα ή κάτι άλλο;

Με σκουριασμένα και σπασμένα όπλα μεν ο Άρης, αλλά σε μια ατμόσφαιρα σήψης και δυσοσμίας που μας κάνει και αναρωτιόμαστε αν αξίζει κάποιος να ασχολείται με το ποδόσφαιρο εν Ελλάδι…

Super League Ατρόμητος Άρης Ποδόσφαιρο