ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΦΟΒΟ ΟΙ ΑΠΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΘΑ ΞΕΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ.

Μετά τις επιτυχημένες ταινίες «Ελεύθερος Σκοπευτής» και «Sully», ο βετεράνος και βραβευμένος με Όσκαρ δημιουργός, Κλιντ Ίστγουντ, ενορχηστρώνει μία ακόμη αληθινή ιστορία και ανεβάζει τον πήχη πιο ψηλά, επιλέγοντας να σκηνοθετήσει τους πραγματικούς ήρωες ενός συγκλονιστικού  περιστατικού που αναμεταδόθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο. Το σενάριο της Ντόροθι Μπλίσκαλ διασκευάζει για τη μεγάλη οθόνη το βιβλίο «The 15:17 to Paris: The True Story of a Terrorist, a Train, and ThreeAmerican Heroes» των Άντονι Σάντλερ, Άλεκ Σκαρλάτος, Σπένσερ Στόουν και Τζέφρι Ι. Στερν, που ξετυλίγει τα γεγονότα όπως προηγήθηκαν και διαδραματίστηκαν κατά τη διάρκεια της τρομοκρατικής επίθεσης στο τρένο Thalys #9364 στις 21 Αυγούστου του 2015 με προορισμό το Παρίσι.   Πλάι στους  αληθινούς ήρωες των γεγονότων, τον σπουδαστή κολλεγίου Άντονι Σάντλερ , τον Άλεκ Σκαρλάτος της Εθνοφρουράς του Όρεγκον και τον αεροπόρο της πολεμικής αεροπορίας Σπένσερ Στόουν, που υποδύονται τους εαυτούς τους,  εμφανίζονται  οι Τζούντι Γκριρ («Ο πλανήτης των πιθήκων: Η σύγκρουση»), Τζένα Φίσερ («The Office»), Ρέι Κορασάνι  («The Long Road Home»), Τόμας Λένον («Transformers 4: Εποχή αφανισμού») και ο Τόνι Χέιλ («Veep»).

ΣΥΝΟΨΗ

Στις 21 Αυγούστου του 2015, όλος ο κόσμος παρακολουθούσε καθηλωμένος την είδηση ότι μια τρομοκρατική επίθεση στο τραίνο Thalys #9364 με προορισμό το Παρίσι είχε αποτραπεί  χάρη σε τρεις θαρραλέους νεαρούς Αμερικάνους που ταξίδευαν στην Ευρώπη. Όλη η πορεία της κοινής τους ζωής, από την παιδική ηλικία μέχρι την ενηλικίωση, και πολλά απίθανα περιστατικά τους οδήγησαν σ’ αυτή τη στιγμή ηρωισμού.  Μέσα από αυτή την τρομαχτική δοκιμασία, η φιλία τους αποδείχτηκε το μεγαλύτερο όπλο, που τους επέτρεψε να σώσουν τις ζωές παραπάνω από 500 ανθρώπων.

Ο ΗΡΩΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΙΠΛΑΝΗΣ ΠΟΡΤΑΣ

«Δεν ήταν συνειδητή επιλογή να αφηγούμαι ηρωικές ιστορίες ή να κάνω ταινίες για αφανείς ήρωες» λέει ο βετεράνος σκηνοθέτης και παραγωγός Κλιντ Ίστγουντ, που στις προηγούμενες δύο ταινίες του, «Ελεύθερος Σκοπευτής» και «Sully», επικεντρώθηκε στον αγώνα εξαιρετικών ανδρών. «Απλώς ασχολούμαι με τις ιστορίες που εμφανίζονται και με ενδιαφέρουν.  Μερικές είναι εξαιρετικές και έχουν ωφελήσει την κοινωνία, οπότε είναι καλό να διηγείται κανείς τέτοιες ιστορίες».

Στη νέα ταινία του δημιουργού, ο Σπένσερ Στόουν αναρωτιέται μέρες πριν το συμβάν αν υπάρχει κάτι που μας σπρώχνει προς έναν σπουδαίο σκοπό. Εκείνη τη στιγμή, ο Στόουν δεν θα μπορούσε να γνωρίζει τι θα επακολουθούσε ή τι θα χρειαζόταν να κάνει με τους φίλους του, τον Άντονι Σάντλερ και τον Άλεκ Σκαρλάτος, για να σώσουν εκατοντάδες ζωές. Εκείνη τη μέρα ήταν τρεις ανέμελοι νέοι συνεπαρμένοι από την ομορφιά μιας ξένης χώρας. Ο Στόουν και ο Σάντλερ είχαν φύγει από το ιστορικό Βερολίνο για να συναντήσουν τον Σκαρλάτος στο Άμστερνταμ, όπου θα έπαιρναν το τρένο των 15:17 με προορισμό το Παρίσι. Τα γεγονότα που ακολούθησαν και σόκαραν όλον τον πλανήτη, μετέτρεψαν αυτούς τους νεαρούς άντρες σε ήρωες που τιμήθηκαν με το μετάλλιο της Γαλλικής Λεγεώνας της Τιμής και έγραψαν την ιστορία τους. Ο Κλιντ Ίστγουντ ανακάλυψε την περίπτωση τους όταν τους απονεμήθηκε το βραβείο γενναιότητας το 2016. Μίλησε μαζί τους και αποφάσισε να διαβάσει το βιβλίο τους, όταν θα το ολοκλήρωναν. 

Ο δημιουργός άλλωστε επιδιώκει τις προκλήσεις και αυτή η ιστορία του ταίριαζε. «Αυτοί οι τρεις νεαροί στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και οι προσπάθειες τους είχαν μεγάλη επίδραση στους συνανθρώπους τους. Όταν ψάχναμε ηθοποιούς, είδαμε πολλούς καλούς επαγγελματίες, αλλά κοίταζα τους τύπους αυτούς και έλεγα γιατί να μην κάνουμε κάτι αναπάντεχο; Τελικά, μια μέρα τους ρώτησα αν μπορούν να παίξουν τους εαυτούς τους».

«Απλώς και μόνο ότι η ιστορία μας θα γινόταν ταινία ήταν απίστευτο» σχολιάζει ο Σκαρλάτος. «Κι επιπλέον, ο Κλιντ Ίστγουντ ήταν ο αγαπημένος μας σκηνοθέτης.  Ήταν καταπληκτικό που τον είχαμε να σκηνοθετεί».

Ο Στόουν θυμάται την πρώτη σοβαρή συζήτηση που είχε με τον σκηνοθέτη της ταινίας. «Ήμουν πολύ νευρικός και σκεφτόμουν ότι θα μιλούσα στο τηλέφωνο με τον Κλιντ Ίστγουντ. Μετά μου είπε ότι του άρεσε η ιστορία και όλα κύλησαν από εκεί και πέρα. Αλλά ποτέ δεν φανταστήκαμε ότι θα υποδυθούμε τους εαυτούς μας, ήταν εντελώς ξαφνικό όταν το ανέφερε».

Το γεγονός ότι σκηνοθετούσε ο Ίστγουντ ήταν αποφασιστικό για να αναλάβουν τους ρόλους. «Το σκεφτήκαμε μια δυο μέρες, αλλά ξέραμε ότι θα δεχόμασταν. Ο κος  Ίστγουντ μας έδωσε την αυτοπεποίθηση για να το κάνουμε. Είναι ένας θρυλικός σκηνοθέτης και ηθοποιός ο ίδιος» παραδέχεται ο Σάντλερ.

Η Ντόροθι Μπλίσκαλ που διασκεύασε το βιβλίο για τη μεγάλη οθόνη, ήταν συνεπαρμένη από τον τρόπο που μεγάλωσαν οι χαρακτήρες. Ο Στόουν και ο Σκαρλάτος είχαν μεγαλώσει μαζί. Ο Σάντλερ έγινε φίλος τους στην εφηβεία. Κανείς τους δεν είχε μεγαλώσει με ηρωικές επιδιώξεις ή μεγάλες προσδοκίες. «Αυτό που με τράβηξε στην ιστορία τους ήταν η πίστη, οι σχέσεις με τις μητέρες τους και πώς ανέθρεψαν αυτούς τους άνδρες που θριάμβευσαν, αυτούς τους ήρωες που επηρέασαν πολλές ζωές».

Για να ενισχυθεί η αληθοφάνεια, εκτός από τους αληθινούς πρωταγωνιστές, ο Ίστγουντ και η ομάδα του γύρισαν την ταινία σε όσες περισσότερες πραγματικές τοποθεσίες γινόταν, ακόμα και σε ένα πανομοιότυπο τρένο.

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΦΙΛΟΙ

Ήταν όλοι λίγο πάνω από 20 χρονών πριν το περιστατικό, ο Σπένσερ Στόουν ήταν στην πολεμική αεροπορία, ο Άλεκ Σκαρλάτος ήταν στην Εθνοφρουρά  του Όρεγκον και ο Άντονι Σάντλερ σπούδαζε στο κολλέγιο. Ο Σάντλερ είχε γνωρίσει τον Στόουν και τον Σκαρλάτος, που ήταν ήδη φίλοι από την παιδική τους ηλικία, στο γυμνάσιο. «Κλικάραμε με τον Άντονι» λέει ο Στόουν. «Του αρέσει να περνάει καλά, είναι κοινωνικός αλλά και σπιτόγατος. Ο Άλεκ είναι εξωστρεφής επίσης, αλλά και άγαρμπος και αστείος. Συνδεθήκαμε όταν ήμασταν μικροί μέσα από τον αθλητισμό, μέσα από το μπάσκετ. Ήμασταν συνηθισμένοι, καθόλου ιδιαίτεροι». 

Για τον παιδικό του φίλο ο Σκαρλάτος λέει: «Ο Σπένσερ είναι κάπως σαν τον Άντονι κι εμένα. Το σενάριο δείχνει ωραία την κοινή μας παιδική ηλικία, πώς γνωριστήκαμε, πόσο ωραία περάσαμε».

Η ταινία παρουσιάζει σκηνές που οι φίλοι παίζουν στο δάσος πίσω από τα σπίτια τους και έτσι χτίζει το πρώιμο ενδιαφέρον τους για τον στρατό. Άλλωστε, ο Στόουν είχε κάνει ζίου ζίτσου και ο Σκαρλάτος είχε γνώση χειρισμού όπλων, δύο χαρακτηριστικά που ήταν κρίσιμα για την ευτυχή κατάληξη εκείνης της μέρας.

Ο ΕΑΥΤΟΣ ΤΟΥΣ

Ο Ίστγουντ είναι γνωστός για την αυστηρή αλλά και την ίδια στιγμή χαλαρή προσέγγιση στο γύρισμα κι έτσι δημιούργησε ένα ιδανικό περιβάλλον για τους τρεις νεοφερμένους. «Νομίζω ότι το πιο δύσκολο για έναν επαγγελματία ηθοποιό είναι να παίζει τον εαυτό του» παραδέχεται ο σκηνοθέτης. «Είναι πιο εύκολο να κρύβεσαι πίσω από έναν χαρακτήρα παρά να βγάζεις τον πραγματικό εαυτό σου στο κόσμο. Αλλά όσο περισσότερο χρόνο περνούσα με τους φίλους αυτούς, καταλάβαινα ότι είναι η ραχοκοκαλιά της ιστορίας. Ένιωσα ότι μπορούν να το κάνουν».

«Έχω χρησιμοποιήσει ξανά ανθρώπους που δεν είναι ηθοποιοί σε μικρούς ρόλους» συνεχίζει. «Αλλά δεν παίζουν ακριβώς τον εαυτό τους. Όμως σε αυτή την περίπτωση, μας έδειχναν πώς συνέβη το περιστατικό για να είμαστε όσο γίνεται πιο ακριβείς και κατάλαβα ότι έπρεπε να δώσουμε μια ευκαιρία στους αληθινούς παρευρισκόμενους. Ήθελα να είναι ο εαυτός τους, κανένας άλλος και ένιωσα ότι μπορούν να το κάνουν».

Ο Στόουν θυμάται ότι στην κρίσιμη σκηνή στο τρένο ένιωσε ότι ζούσε ένα φλασμπακ, γιατί όλα ήταν ίδια. Ο ίδιος άνθρωπος, τα ίδια ρούχα, η ίδια ποσότητα αίματος, παρ’ όλο που δεν ήταν αληθινό.

Εκτός από το εξαιρετικά ακριβές αντίγραφο του πραγματικού σκηνικού ο Ίστγουντ φρόντισε να υπάρχει χαλαρή ατμόσφαιρα. Γνωστός για τον ήρεμο τρόπο που ξεκινά το γύρισμα, ο σκηνοθέτης άφηνε τις κάμερες να γράφουν ενώ οι νεοφερμένοι συζητούσαν μεταξύ τους. «Αρχίζαμε να γράφουμε και τους έλεγα απλώς να μπουν στον διάλογο ή στη δράση της σκηνής, και τους έπιανα επ’ αυτοφώρω για να συνεχίσουμε από εκεί και πέρα. Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας είναι ένας αυτοσχεδιασμός, αλλά έπαιζαν τους εαυτούς τους, οπότε δεν είχαν ένταση».

ΟΙ ΜΗΤΡΙΚΕΣ ΦΙΓΟΥΡΕΣ

Ενώ οι τρεις άντρες υποδύονταν τους εαυτούς τους, ήταν περιτριγυρισμένοι από καθιερωμένους ηθοποιούς, ανάμεσα τους η Τζούντι Γκριρ, που υποδύεται τη μαμά του Σπένσερ και η Τζένα Φίσερ που υποδύεται τη μαμά του Άλεκ. Οι δύο ηθοποιοί ήταν φίλες από τα 19 τους χρόνια, αλλά ήταν η πρώτη φορά που συνεργάστηκαν, καθώς και η πρώτη φορά που δούλεψαν με τον Ίστγουντ. 

Η Γκριρ παραδέχεται ότι ο λόγος που ήθελε να συμμετέχει στην ταινία ήταν ο Κλιντ Ίστγουντ. «Τον θαυμάζω πολύ και ήθελα πάντα να συνεργαστώ μαζί του, οπότε αυτό ήταν ένας μεγάλος παράγοντας. Επίσης, είναι γρήγορος. Ξέρει τι θέλει. Είναι πολύ αποφασιστικός».

Η Φίσερ συμφωνεί και επαυξάνει: «Ο Κλιντ Ίστγουντ είναι πολύ αστείος. Έχει φοβερό χιούμορ, που μου έκανε εντύπωσε γιατί δεν το περίμενα. Καλλιεργεί μια ατμόσφαιρα στο γύρισμα που είναι πολύ ανάλαφρη, ενώ την ίδια στιγμή παίρνει τη δουλειά στα σοβαρά».

Η Γκριρ και η Φίσερ εντυπωσιάστηκαν από τον χαρακτήρα των τριών πρωταγωνιστών.  «Ο Σπένσερ είναι ο τύπος που σε καλύπτει και όχι μόνο εξαιτίας αυτού που έκανε στο τρένο. Είναι καλός άνθρωπος, γλυκός και στον χρόνο που πέρασα μαζί του μου απαντούσε πάντα με ειλικρίνεια, χιούμορ και ταπεινότητα. Νομίζω ότι  έδωσαν αυθεντικότητα στους ρόλους τους γιατί ξέρουν καλύτερα από τον καθένα πώς ένιωσαν εκείνη τη στιγμή, τι σκεφτόντουσαν και πώς αντέδρασαν» επισημαίνει η Γκριρ.

«Η Τζούντι και η Τζένα μου θύμισαν πολύ τη μητέρα μου και τη μητέρα του Άλεκ, ήταν ο τέλειος συνδυασμός για να τις υποδυθούν» λέει ο Στόουν.
Ο Σκαρλάτος προσθέτει: «Πήγα για φαγητό με την Τζένα τη νύχτα πριν γυρίσουμε τη σκηνή στο αεροδρόμιο, για να τη γνωρίσω καλύτερα και μιλούσαμε συνεχόμενα για δύο ώρες. Ήταν τόσο καλή, φοβερή στη συζήτηση και καλός άνθρωπος. Μου άρεσε το «The Office» και έχω δει όλα τα επεισόδια, και τολμώ να πω ότι ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Είναι ένας καλός, υπέροχος άνθρωπος και παίζει τη μαμά μου, που είναι επίσης ένας καλός, υπέροχος άνθρωπος».
Η Φίσερ λέει ότι τα αισθήματα ήταν αμοιβαία. «Ο Άλεκ είναι ένας Αμερικανός ήρωας και με συνεπήρε. Δεν έχω γνωρίσει ξανά κάποιον που έχει κάνει κάτι τόσο σημαντικό, κάτι τόσο ηρωικό. Δεν ήθελα να κάνω προσωπικές ερωτήσεις, αλλά ήθελα να ξέρω τα πάντα!».
«Φυσικά και θυμάμαι το περιστατικό, τις ειδήσεις για τους τρεις Αμερικάνους που ταξίδευαν στην Ευρώπη και εμπόδισαν ένα τρομοκρατικό χτύπημα» συνεχίζει η ηθοποιός. «Οπότε όταν άκουσα ότι θα γίνει ταινία, είχα ενδιαφερθεί. Όταν διάβασα το σενάριο, παρ’ όλο που ήξερα την έκβαση, βρήκα την ιστορία πολύ συγκινητική και αγωνιώδη και μου έκαναν εντύπωση όλες οι συμπτώσεις και οι ευτυχείς συγκυρίες που προέκυψαν εκείνη την ημέρα».

Ο ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΤΥΧΗ

Ευτυχείς συγκυρίες πράγματι. Στην πραγματικότητα, είχε περάσει καιρός από τότε που οι τρεις φίλοι βρέθηκαν όλοι μαζί. Ο Σκαρλάτος ήταν στο στρατό, με βάση το Όρεγκον αλλά αποσπασμένος στο Αφγανιστάν, ο Στόουν ήταν στον στρατό, αλλά στο Τέξας, και ο Σάντλερ ήταν στο κολλέγιο. Το ταξίδι στην Ευρώπη είχε σκοπό να τους ξαναφέρει κοντά και τα σχέδια άλλαζαν τελευταία στιγμή, συμπεριλαμβανομένου και του ταξιδιού στο Παρίσι, που παρ’ ολίγο να μη συμβεί.

Οι τρεις φίλοι συνεχίζουν να πιστεύουν ότι ήταν η καλή τύχη, περισσότερο από τον ηρωισμό που τους έσωσε. «Όπως το βλέπω εγώ» εξηγεί ο Στόουν, «είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε κάτι και την αρπάξαμε. Είδα τον τρομοκράτη και τους ανθρώπους γύρω του σε σοκ. Ευτυχώς, ήμασταν σε θέση να αντιδράσουμε. Και προφανώς ο Θεός μας φύλαγε».

«Όλα όσα μας οδήγησαν μέχρι την επίθεση, όπως οι δεξιότητες που πήραμε από τον στρατό, τα χόμπι μας ως απλοί πολίτες, προστέθηκαν στο πόσο τυχεροί ήμασταν. Το όπλο κόλλησε, ο Σπένσερ επιβίωσε από τη μαχαιριά, σώζοντας τη ζωή του Μαρκ» επισημαίνει ο Σκαρλάτος. «Συνέβησαν πολλές παράξενες συμπτώσεις εκείνη την ημέρα».

«Όλα έπαιξαν τον ρόλο τους για να είμαστε σε εκείνο το τρένο… αυτό είναι θεϊκή παρέμβαση, είναι μοίρα» λέει ο Σάντλερ. «Είναι η σύνοψη όλης μας της ζωής μέχρι τότε, το ότι βρεθήκαμε εμείς οι τρεις συνηθισμένοι άνθρωποι σε μια απρόσμενη κατάσταση, αλλά ήταν σαν να έπρεπε να είμαστε εκεί».
Είτε πρόκειται για φύλακα άγγελο είτε για τύχη ή κάτι ενδιάμεσα, ο Ίστγουντ λέει: «Ό,τι κι αν πιστεύεις, όπως και να ερμηνεύεις τα γεγονότα στη ζωή, αυτοί οι τύποι ήταν προορισμένοι να το κάνουν αυτό και να επιβιώσουν».

Στις 24 Αυγούστου του 2015, ο Στόουν, ο Σκαρλάτος και ο Νόρμαν τιμήθηκαν με το μετάλλιο της Γαλλικής Λεγεώνας της Τιμής για τις πράξεις τους από τον τότε Πρωθυπουργό της Γαλλίας, Φρανσουά Ολλάντ. Και ενώ γυρίστηκε η απονομή εκείνη τη μέρα, επειδή οι γωνίες λήψης ήταν περιορισμένες, η τελετή αναπαραστάθηκε εξ ολοκλήρου στο Μέγαρο των Ηλυσίων, για τις ανάγκες της ταινίας.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΜΙΜΗΣΗ 

Ενώ η ταινία αναφέρεται σε μία ηρωική στιγμή στην πρόσφατη ιστορία, ο Ίστγουντ ένιωσε ότι κάνοντας την ταινία και διηγούμενος την ιστορία αυτών των ηρώων, είχε την ευκαιρία να εξερευνήσει κάτι ακόμα. «Ήταν μια αξιοθαύμαστη πράξη και συνέβη σε μια στιγμή που αναρωτιόμασταν πώς μπορούμε να αντιδρούμε στις δυσκολίες» λέει ο δημιουργός. «Αυτό που έκαναν τα παιδιά ήταν να δείξουν ότι ο απλός άνθρωπος μπορεί όχι μόνο να έχει φοβερά ένστικτα, αλλά και να λειτουργεί με βάση αυτά. Σίγουρα ήταν έτοιμοι γιατί είχαν στρατιωτική και ιατρική εκπαίδευση, αλλά δεν ήταν στο πεδίο της μάχης και δεν ήταν προετοιμασμένοι για αυτό το περιστατικό. Είδαν απλώς κάτι να συμβαίνει και συνεργάστηκαν για να σώσουν οι τρεις τους πολλές ζωές. Αν μπορούν αυτοί, μπορούμε κι εμείς».

Η ΝΕΑ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΚΛΙΝΤ ΙΣΤΓΟΥΝΤ.  ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ ΓΙΑ ΠΑΡΙΣΙ 15:17
(CLINT EASTWOOD’S 15:17 TO PARIS)

22 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ΣΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ