Όταν τα μπαράζ είχαν 40.000 φιλάθλους

Οι αγώνες μπαράζ ασκούσαν μεγάλη γοητεία στο φιλοθέαμων ποδοσφαιρικό κοινό. Πέρα δηλαδή από τους οπαδούς των αγωνιζόμενων ομάδων, τεράστιο ήταν και το γενικότερο ενδιαφέρον.

Αρχές της δεκαετίας του '70 είχε γίνει στη Νέα Φιλαδέλφεια το Ικαρος-Καλαμάτα. Δεν ήταν ακριβώς μπαράζ, αλλά για την Β' Εθνική εξ' αναβολής. Ντέρμπι ανόδου στο τέλος. Σαραντα χιλιάδες κόσμος και μέρα εργάσιμη μάλιστα. Κι επειδή δεν είχαν προβλέψει να εκδόσουν τόσα πολλά εισιτήρια, είχανε σπάσει οι πόρτες. Κι οι Καλαματιανοί βέβαια με αυτούς της Νέας Ιωνίας, του Ικάρου, ήταν μειοψηφία.

Το γήπεδο είχε γεμίσει από ποδοσφαιρόφιλους που θέλανε να δουν ένα ματς - μια κατηγορία. Και ας μην υποστήριζαν καμία ομάδα. Όπως κάποιοι άλλοι πάνε στον τελικό βαρέων βαρών στην πυγμαχία. Και πάντα βέβαια πήγαιναν σε τέτοιες περιπτώσεις, αφού τα ματς γίνονταν στο τέλος της σεζόν ντάλα καλοκαίρι, με την ανάλογη αμφίεση: Πέδιλα ή σαγιονάρες και σορτσάκι.

Γεμάτη και η Λεωφόρος

Ένα ανάλογο παιχνίδι είχε γίνει στην κατάμεστη επίσης Λεωφόρο Αλεξάνδρας: Νίκη Βόλου-Αιολικός Μυτιλήνης. Μπαράζ ανόδου στην Β' Εθνική. Κι όταν μάλιστα κάποιοι νευρικοί ένθεν και εκείθεν μανουριάσανε και πήγαν να πλακωθούνε, οι ψύχραιμοι που επενέβησαν είχαν ακράνταχτα επιχειρήματα. "Ρε παιδιά δεν κάνει να πλακωνόμαστε μεταξύ μας. Δημοκράτες είμαστε. Αριστεροί". Πράγματι. Και η Μυτιλήνη είχε μεγάλη παράδοση στην Αριστερά αλλά και η Νίκη Βόλου σαν προσφυγικό σωματείο.

Παραμονή στο ...νόμισμα

Νωρίτερα είχε γίνει και πάλι στην Λεωφόρο ένα μπαράζ, όχι όμως με τόσο κόσμο, αλλά με τεράστιο ενδιαφέρον. Αγώνας διαβάθμισης, Απόλλωνας Αθηνών-Προοδευτική για το ποια ομάδα θα υποβιβαστεί στην Β' Εθνική. Ισοπαλία στα 90 λεπτά, ισοπαλία και στην παράταση και στην συνέχεια κλήρωση. Μαζεύονται οι δυο ομάδες στη σέντρα και παρουσία των δυο αρχηγών, ο διαιτητής στρίβει το νόμισμα. Με τους ποδοσφαιριστές με τα μωβ να πανηγυρίζουν κι αυτούς με τα άσπρα-μπλε να πέφτουν στο χορτάρι και να κλαίνε. Στο κορώνα-γράμματα είχε σωθεί η Προοδευτική κι είχε υποβιβαστεί ο Απόλλωνας.

Το 2011 ...αέρα πατέρα

Σήμερα, 40 χρόνια μετά, τίποτα δεν είναι το ίδιο. Και στο ποδόσφαιρο και στα μπαράζ. Στα πλέι-οφ για την άνοδο, οι δυο από τις τέσσερις ομάδες παίζουν αέρα-πατέρα. Δόξα Δράμας και Διαγόρας κάνουν αγγαρεία. Η μάχη θα γίνει ανάμεσα σε ΟΦΗ και Λεβαδειακό. Με τους μισούς ποδοσφαιριστές να έχουν φύγει και με τους άλλους που παίζουν να έχουν λήξει τα συμβόλαια τους. Από κόσμο; Οι οπαδοί του Λεβαδειακού δύσκολα γεμίζουν κινηματογράφο. Του ΟΦΗ; Είναι σαφώς περισσότεροι και πιο ζεστοί. Σε Δράμα και Ρόδο τα μαγαζιά με "κόνεξ" δύσκολα θα βγάλουν μεροκάματο.

Η Δράμα έχει μεγάλη ποδοσφαιρική παράδοση και στην κανονική περίοδο το γήπεδο είχε κόσμο. Αλλά όταν δεν υπάρχει κίνητρο, δεν υπάρχει ενδιαφέρον. Στο Διαγόρα, με την μισή ομάδα να είναι στους φακέλους της κ. Παπανδρέου, το ενδιαφέρον έχει να κάνει με τις επόμενες διώξεις που θα ασκηθούν.

Και τσάμπα να ήταν το εισιτήριο...

Στην πάροδο του χρόνου το ελληνικό ποδόσφαιρο έχασε τους φιλάθλους του. Αυτούς που πήγαιναν στο γήπεδο όχι μόνο για τις ομάδες του, αλλά και γιατί τους άρεσε η μπάλα. Αυτός ο κόσμος δεν ανανεώθηκε. Το ποδόσφαιρο από ζωντανό θέαμα μετατράπηκε σε τηλεοπτικό προϊόν. Και για την Ελλάδα για να ακριβολογούμε σε υποπροϊόν.

Ποιον τρίτο μπορούν να ενδιαφέρουν τα πλέι-οφ της Φούτμπολιγκ; Στη Φυλή, στο Δόξα-Διαγόρας, και ελεύθερη να ήταν η είσοδος, πάλι άνθρωπος δεν θα πάταγε πόδι. Στη Νέα Σμύρνη, στο ΟΦΗ-Λεβαδειακός, κάποιοι με σορτάκια και σαγιονάρες των 60+ στις εξέδρες για να τιμήσουν την παράδοση. Μαζί με τόσα άλλα σε αυτή τη χώρα, έχει ξεφτίσει και το ποδόσφαιρο.