ΤΟΝ Ιούνιο του '98, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός έφτασαν, μέσα σε μια φοβερά οξυμμένη ατμόσφαιρα, στο 5ο και τελευταίο ματς για τον τίτλο του μπάσκετ, δηλαδή αυτό που θα αναδείκνυε τον πρωταθλητή. Κατέβηκα στο ΣΕΦ, για την τηλεοπτική μετάδοση, συνοδευόμενος από μια φρουρά 6 ατόμων. Επικεφαλής της ήταν ένας γίγαντας ονόματι Δημήτρης Γλαντζής, ο οποίος, όσο φοβητσιάρης κι αν ήσουν, σε έπειθε με την παρουσία του ότι τίποτα κακό δεν θα μπορούσε να σου συμβεί.

ΠΡΑΓΜΑ που με τη λήξη του αγώνα έμεινε να αποδειχθεί στην πράξη, καθώς οπαδοί του Ολυμπιακού, που μετά την ήττα της ομάδας τους αναζητούσαν εύκολους στόχους, μου επιτέθηκαν κατά κύματα στα δημοσιογραφικά θεωρεία.

ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ αμόκ ένας απ' αυτούς, εκσφενδόνισε από απόσταση 2-3 μέτρων μια σιδερένια καρέκλα που θα μπορούσε να μου πάρει το κεφάλι. Ο γιγαντόσωμος φύλακάς μου προέβαλε όμως χωρίς δισταγμό το χέρι του και σταμάτησε την απειλητική της τροχιά. Θυμάμαι ότι μάτωσε, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να προτάξει, μόνος απέναντι στο πλήθος, το τεράστιο κορμί του σαν ασπίδα προστασίας, μέχρι που οι εισβολείς υποχρεώθηκαν να φύγουν...

ΔΕΝ υπήρχε αμφιβολία, με είχε σώσει! Και αυτό αναγνωρίστηκε επίσημα προς την εταιρεία που τον είχε στην υπηρεσία της, πράγμα που, όπως έμαθα, τον γέμισε με χαρά.

ΤΟΝ αγαθό αυτό γίγαντα ξαναείδα 6 χρόνια αργότερα, πάνω από το προσκέφαλό μου, όταν, μετά τη γνωστή δολοφονική απόπειρα, νοσηλευόμουν στην εντατική.

«ΕΙΔΕΣ τι παθαίνεις όταν δεν μ' έχεις μαζί σου;» μου είπε με τρυφερότητα, αλλά και παιχνιδιάρικη διάθεση. Χαμογέλασα κι αυτό του άρεσε. «Να είσαι καλά» μου είπε και βγήκε διακριτικά από το δωμάτιο.

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ φορά που είδα τον σωτήρα μου, ήταν όταν ο Κούγιας με τη Βατίδου έδωσαν εκείνο το ανεπανάληπτο σόου μπουκάροντας στον ALTER. Ο δικηγόρος, στην προσπάθειά του να το παίξει θύμα, αγκάλιασε τον Δημήτρη, που εργαζόταν πια ως φύλακας στο σταθμό, και κατόπιν ξάπλωσε χάμω προσποιούμενος ότι είχε δεχθεί κάποιο χτύπημα. Γέλασα με την ψυχή μου, γιατί ο φίλος μου δεν είχε σηκώσει χέρι. Απλά κατά την προσφιλή του τακτική είχε προτάξει απαγορευτικά το κορμί του...

ΧΘΕΣ, ένας δημοσιογράφος του ALTER με πληροφόρησε για το θάνατο του γίγαντα με την ευγενική ψυχή. Και επιπλέον μου έκανε γνωστό ότι ο Δημήτρης, πυκνά-συχνά, περιέγραφε τα όσα μας είχαν φέρει τόσο κοντά, παρά τις αποστάσεις που δεν έπαψαν να μας χωρίζουν.

ΤΟΤΕ συνειδητοποίησα ότι μια εσωτερική ανάγκη με υποχρέωνε να γράψω κάτι γι' αυτόν. Ενα αντίο στον φύλακα άγγελό μου.

Πηγή: Ελευθεροτυπία

Αθλητισμός LIFE Ελλάδα