Η ψηφοφορία γίνεται μισό και πλέον αιώνα, όλα τα μεγάλα ονόματα του ελληνικού αθλητισμού τιμήθηκαν κατά καιρούς, ακόμη και σε δύσκολες καιρούς. Αναρωτιέμαι, ωστόσο, αν υπήρξε στο παρελθόν μια τόσο δύσκολη εποχή, που μια τέτοια εκδήλωση να δείχνει την ίδια στιγμή απαραίτητη, αλλά και «παράταιρη»…

Εξηγούμαι για να μην παρεξηγηθώ, που έλεγε κάποτε κι ένας καλός μου φίλος: πολύ καλά κάνει ο ΠΣΑΤ και δίνει συνέχεια στην βράβευση των καλύτερων. Δικαιώνει τους κόπους αθλητών και προπονητών, ολυμπιονικών και παραολυμπιονικών, που κάτω από αντίξοοες συνθήκες πλέον συνεχίζουν τον αγώνα για την διάκριση και την «διαφήμιση» της χώρας στα γήπεδα όλου του κόσμου. Δεν είναι λίγες οι φορές, μέσα στο τραγικό για την ελληνική κοινωνία 2011, που αισθανθήκαμε περήφανοι από τα κατορθώματα των αθλητών μας σε διάφορα σπορ.

Τη νίκη του Γιαννιώτη σε ανοιχτή θάλασσα, στο παγκόσμιο της Κίνας. Τη πρωτιά του Ηλιάδη στο παγκόσμιο του τζούντο για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Τα χρυσά μετάλλια της Αλεξάνδρας Τσιάβου και της Χριστίνας Γιαζιτζίδου στη κωπηλασία. Στα ομαδικά σπορ, η πρόκριση της εθνικής ποδοσφαίρου στα τελικά του Euro, η πρωτιά του Παναθηναϊκού στην Ευρωλίγκα, το χρυσό των κοριτσιών της εθνικής πόλο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Σαγκάης. Μαζί τους και άλλα παιδιά, με μεγάλες ή μικρότερες διακρίσεις, που συνθέτουν τον αθλητικό ιστό της χώρας και κρατούν όσο πιο ψηλά γίνεται το (κατεστραμμένο από άλλους…) φρόνημα των κατοίκων της.

Η σκοτεινή πλευρά της ίδια ιστορίας, φέρνει τις ομοσπονδίες στα πρόθυρα της καταστροφής και την συμμετοχή της Ελλάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, σε εννέα μήνες από τώρα, στα όρια της συμβατικής παρουσίας -αν και η ελληνική ψυχή θα κάνει την υπέρβαση. Υπό το καθεστώς του συναγερμού, που επηρεάζει πρωταθλητές, αθλητές και απλούς αθλούμενος, η κατάσταση είναι χειρότερη από ποτέ. Και όταν βραβεύονται οι κορυφαίοι του 2011, το απόγευμα της 12ης Δεκεμβρίου, χειροκρότημα (γι’ αυτούς) και αποδοκιμασίες (για τους «άλλους») θα πηγαίνουν μαζί.

Πηγή: Metrosport

Αθλητισμός LIFE Ελλάδα