Μπάρτσα – Μπάρτσα

Γράφει ο Νίκος Μπίστης...

Ομοσπονδίες χωρίς χρήματα, αθλητές απλήρωτοι, ομάδες υπό διάλυση, «διοικήσεις» παραδομένες στις διαθέσεις των αγνών χούλιγκαν. Το άθλημα που αγαπώ περισσότερο και το υπηρέτησα ως αθλητής για χρόνια, το βόλεϊ, βρίσκεται στην χειρότερη κατάσταση τόσο σε συλλογικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο εθνικής ομάδας.

Ο Απόλλων Καλαμαριάς αποχωρεί στην 8η αγωνιστική και η αλλοίωση του πρωταθλήματος είναι γεγονός. Ο πάλαι ποτέ κραταιός Παναθηναϊκός αγωνίζεται για την παραμονή του, παίκτες του (Ντονάς) καταγγέλλουν με video που ανεβάζουν στο διαδύκτιο  ότι είναι απλήρωτοι και πεινάνε. Το μοντέλο που οικοδομήθηκε σε εξωπραγματικά συμβόλαια τον καιρό των παχιών αγελάδων (Μίλκοβιτς στον Ολυμπιακό, Άγκασι και Ντάντε στον ΠΑΟ, Μπολ και Στάνλευ στον Ηρακλή και άλλοι πολλοί) κατέρρευσε και μαζί το αγωνιστικό επίπεδο που γύρισε χρόνια πίσω. Τώρα τα λίγα ταλέντα που κατόρθωσαν να αναδειχθούν παρά την έλλειψη ακαδημιών – που να περισσέψουν λεφτά για μακροχρόνιο προγραμματισμό όταν ο Μίλκοβιτς η ο Άγκασι έπαιρναν περισσότερα από το μπάτζετ μιας ομάδας επαρχίας – ψάχνουν για μεροκάματο στο εξωτερικό.

Οι Κροίσοι αποσύρθηκαν, λεφτά δεν υπάρχουν, υποδομές για να αντέξει το άθλημα την ώρα της κρίσης δεν υπάρχουν. Στο μπάσκετ ζούμε τους τελευταίους σπασμούς ενός ένδοξου παρελθόντος και όταν το καλοκαίρι αποσυρθούν Γιαννακόπουλοι και Αγγελόπουλοι η εικόνα του βόλεϊ θα μεταφερθεί σε γενικές γραμμές στο μπάσκετ. Ήδη ιστορικά σωματεία όπως ο Ηρακλής και η ΑΕΚ έχουν μισοδιαλυθεί και αν κρίνουμε από την κραυγή αγωνίας του Αργύρη Πεδουλάκη προς τα εκεί οδεύει και το Περιστέρι.

Στο ποδόσφαιρο πέραν της οικονομικής καθίζησης η κατάσταση είναι και δυσώδης με την υπόθεση των στημένων αγώνων όπου μόνο η «βιτρίνα» προφυλακίστηκε ενώ το κύκλωμα ζει και βασιλεύει . Ιστορικές ομάδες όπως ο ΠΑΟ και η ΑΕΚ διασύρονται από διάφορους γραφικούς Τσάκες, εμίρηδες και κακομοίρηδες και ουρανοκατέβατους σωσίες που είτε έχουν απασχολήσει την δικαιοσύνη η θα την απασχολήσουν οσονούπω. Ο ΠΑΟΚ ξεπουλάει τις φίρμες του για να επιβιώσει , ο ΠΑΟ ετοιμάζεται να δώσει τον Νίνη ένα από τα τρία αυθεντικά νέα ταλέντα, που μαζί με τον Φετβατζίδη και τον Καπίνο αποτελούν τον μοναδικό λόγο για να πληρώσει κάποιος εισιτήριο και να πάει στο γήπεδο.

Σε ένα άνισο και ελάχιστα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός, η μόνη ομάδα που μπορεί να σκεφτεί να κάνει μετεγγραφές, έχει σχεδόν καπαρώσει την πρώτη θέση αλλά στα ευρωπαϊκά σαλόνια κάνει σημειωτόν. Μέσα στην γενική καθίζηση, με τα φαινόμενα βίας να είναι καθημερινό φαινόμενο μέσα και έξω από τους αγωνιστικούς χώρους, η αξιοπρεπής πορεία της Εθνικής ομάδας αποτελεί εξαίρεση που πιστώνεται σε μεγάλο βαθμό στην σοβαρότητα και τον επαγγελματισμό του Σάντος. Η οικονομική καθίζηση έχει χτυπήσει και τον στίβο που όπως και η άρση βαρών ακόμα να συνέλθει από τα αλλεπάλληλα κρούσματα ντόπινγκ και την επιδημία πέτσινων μεταλλείων. Προειδοποιούσε ο πρύτανης της αθλητικής δημοσιογραφίας Γιάννης Διακογιάννης αλλά ποιος τον άκουγε. Ο πυρετός του χρυσού είχε καταλάβει τους πάντες.

Η κατάσταση είναι γκρίζα προς μαύρη. Προφανώς επιδεινώνεται από την μεγάλη οικονομική κρίση, φοβάμαι όμως  ότι τα αίτια είναι βαθύτερα και έχουν να κάνουν με την απουσία σταθερών βάσεων ώστε πάνω τους με υπομονή να κτιστεί το οικοδόμημα του ελληνικού αθλητισμού. Δεν τρέφω αυταπάτες, το χρήμα και ο επαγγελματικός χαρακτήρας αποτελούν ανεπίστρεπτη πραγματικότητα για τον αθλητισμό διεθνώς και στην Ελλάδα. Όμως αυτή η πραγματικότητα  δεν σημαίνει υποχρεωτικά σκάνδαλα, λαμογιές, βία και αντικοινωνική συμπεριφορά. Κραυγαλέο αντιπαράδειγμα  η Μπαρτσελόνα μια ομάδα σύμβολο, ίσως η καλύτερη ομάδα όλων των εποχών. Σήμα κατατεθέν για μια ολόκληρη περιοχή της επίσης χειμαζόμενης από τη κρίση Ισπανίας η Μπαρτσα είναι χωρίς αμφιβολία μια πλούσια ομάδα. Όμως δεν είναι αυτό που την χαρακτηρίζει και της δίνει ποιότητα, διάρκεια και της εξασφαλίζει κύρος και αγάπη έξω από τα σύνορα της Καταλονίας και της Ισπανίας. Το σύνθημα της ομάδας εδώ και δεκαετίες τα λέει όλα και καλεί βεβαίως σε συνεχή επιβεβαίωση: Mes que un club – Περισσότερο από ενας σύλλογος. Στην διάρκεια της φρανκικής δικτατορίας αποτελούσε για την λαϊκή βάση και τους αριστερούς διανοούμενους όλης της Ισπανίας κάτι πολύ περισσότερο από ένα σύλλογο, ένα σύμβολο αντίστασης και υπεράσπισης των δημοκρατικών και ατομικών ελευθεριών σε αντίθεση πάντα με την «πιστή» στο καθεστώς Ρεάλ Μαδρίτης.

Στην εξέλιξη κατά την δημοκρατική περίοδο χωρίς βέβαια να πάψει να εκπροσωπεί την ιδιαίτερη πατρίδα της, δεν έγινε μια μίζερη, γκρινιάρα απέναντι στο κέντρο ομάδα ( όπως δυστυχώς πολλές ομάδες- και όχι μόνο- της Θεσσαλονίκης που κλαψουρίζουν για το αθηνοκεντρικό κράτος, μοναδική, όπως νομίζουν, αιτία της κακοδαιμονίας τους ). Άνοιξε τους ορίζοντες της, διαμόρφωσε ζηλευτούς κώδικες συμπεριφοράς αθλητών, διοίκησης και φιλάθλων, με ένα συνδυασμό παράδοσης και νεωτερικότητας έδωσε νέο περιεχόμενο στο εκπληκτικό σύνθημα της ομάδας. Ξοδεύει λεφτά αλλά έχει ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. Ξοδεύει αλλά δεν πετάει λεφτά σε αντίθεση με την ψηλομύτα Ρεαλ που για χρόνια στοίβαζε χωρίς πρόγραμμα και τελικά χωρίς αποτέλεσμα διάσημα και εν πολλοίς υπερτιμημένα ονόματα του ποδοσφαιρικού  life style. H Μπαρτσελόνα, για παράδειγμα, δεν θα έπαιρνε ποτέ τον Μπέγκαμ, έδωσε όμως λεφτά για τον Βίγια. Μπορεί να κάνει ορθολογική χρήση των χρημάτων της γιατί οι καλύτερες « μετεγγραφές» είναι από τις Ακαδημίες της. Μπουγιόλ, Μέσι, Τσάβι, Ινιέστα  και από πίσω μια νέα φουρνιά για την Μπαρτσα της επόμενης δεκαπενταετίας. Όλα αυτά διαμορφώνουν κλίμα οικογένειας και στα αποδυτήρια και στους αγωνιστικούς χώρους και στις κερκίδες. Και αγωνιστικά συμπυκνώνονται σε αυτό που ο προπονητής και πρώην παίκτης της ομάδας Τζοσεπ Γκουαρδιόλα είπε: «Χαίρονται να παίζουν μαζί ποδόσφαιρο». Και μαζί εμείς που χαιρόμαστε ένα passing game που καταλήγει με την μπάλα  στα δίκτυα της αντιπάλου ομάδας. Αλλά μια ομάδα που είναι πολύ περισσότερο από ένας σύλλογος έχει και κοινωνικές ευαισθησίες ουσίας. Έτσι ενώ αρνήθηκε να «πουλήσει» για διαφημιστικούς λόγους την φανέλα της δεν δίστασε να διαφημίσει δωρεάν στην φανέλα την Unicef, την ώρα που οι ισχυροί της γης περικόπτανε την συνεισφορά τους στον οργανισμό αυτόν του ΟΗΕ. Και πριν λίγες μέρες ο υπεύθυνος για την κοινωνική πολιτική του συλλόγου ανακοίνωσε την απόφαση της Μπαρτσελόνα  για απαγόρευση του καπνίσματος στην έδρα της στο Καμπ Νοου. Εδώ νόμο του κράτους δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε και η πολιτεία κάνει τα στραβά μάτια λόγω «κρίσης που χτυπάει τα μαγαζιά». Στην Ισπανία που έχει επίσης κρίση η Μπαρτσελόνα επιβάλλει την άποψη της και καμιά θύρα 7, θύρα 13 ή Original δεν έχει λόγο επ’ αυτού.

Προφανώς δεν θα είναι όλα ρόδινα, θα υπάρχουν και σκιές. Αυτό όμως που εισπράττουμε όσοι από μακριά παρακολουθούμε είναι μια εικόνα υγείας, σφρίγους, σοβαρότητας και προγραμματισμού. Αυτά δηλαδή που λείπουν από τον ελληνικό αθλητισμό . Και όχι μόνο, δυστυχώς.

Πηγή: protagon.gr