Να λοιπόν που μέσα στη γενική μιζέρια και απαισιοδοξία υπάρχουν γεγονότα που δείχνουν ότι μπορούμε αν θέλουμε, να κάνουμε σημαντικά πράγματα σε διεθνή ανταγωνιστικά πεδία. Γράφει ο Γιώργος Μαυρωτάς.
Η εθνική γυναικών στο πόλο παίζει την Παρασκευή 29/7 στις 16:00 στον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος της Σαγκάης με αντίπαλο την οικοδέσποινα Κίνα. Αήττητη μέχρι τώρα στη διοργάνωση, πήρε το εισιτήριο για τον τελικό αφήνοντας έξω μεγάλα ονόματα όπως η Ιταλία και η ολυμπιονίκης του 2008, Ολλανδία. Όπως και να το κάνουμε, δεν είμαστε και σε πολλά πράγματα στην κορυφή του κόσμου ως χώρα.
Αν θέλαμε να δούμε τα μυστικά της επιτυχίας αυτής της ομάδας, θα πέφτατε σίγουρα από τα σύννεφα αν σας έλεγα ότι δεν είναι ούτε η «μαγκιά», ούτε η ψυχή, ούτε και τα αθάνατα ελληνικά γονίδια. Τα μυστικά αυτής της επιτυχίας κρύβονται αλλού και εδώ που τα λέμε δεν είναι τόσο μυστικά. Είναι αυτά που όλοι διακηρύσσουν αλλά λίγοι εφαρμόζουν.
Πρώτον και κυριότερο είναι η πολλή δουλειά που έχουν κάνει τα κορίτσια, όχι μόνο το καλοκαίρι της προετοιμασίας, αλλά και όλον τον χρόνο. Με στόχο τα κύπελλα Ευρώπης οι δώδεκα από τις δεκατρείς παίκτριες που είναι από την Βουλιαγμένη (8) και τον Ολυμπιακό (4) έχουν μάθει να παίζουν σε πολύ ψηλό επίπεδο και να δουλεύουν ανάλογα. Μην ξεχνάμε τα 2 κύπελλα πρωταθλητριών που έχει πάρει η Βουλιαγμένη στο γυναικείο πόλο το 2008 και 2009. Ίσως είναι το μόνο ομαδικό άθλημα όπου η προπόνηση των γυναικών δεν έχει να ζηλέψει σχεδόν τίποτε από την προπόνηση των αντρών, αφιερώνοντας 4-5 ώρες προπόνηση κάθε μέρα, πρωί και βράδυ.
Ένα δεύτερο μυστικό είναι η εμπειρία που έχει αποκτήσει η ομάδα (κάτι που της είχε στοιχίσει το χρυσό μετάλλιο το 2004). Πλέον οι πολίστριές μας έχουν «πιεί» τις πισίνες της Ευρώπης και του κόσμου με το κουτάλι κι έχουν αποκτήσει έναν αέρα υπεροχής. Κι αυτό φαίνεται στο παιχνίδι τους.
Τρίτο μυστικό η ομαδικότητα που έχουν στο παιχνίδι. Δεν υπάρχει η παίκτρια σταρ αλλά κάθε μία έχει το ρόλο της και τον ξέρει καλά. Στην άμυνα στηρίζονται πολύ στην αλληλοκάλυψη και στην επίθεση στην υπομονή. Το σκοράρισμα δεν στηρίζεται σε μία μόνο παίκτρια (δεν υπάρχει ελληνίδα στις 10 πρώτες σκόρερς της διοργάνωσης), αλλά όποια βρεθεί στην κατάλληλη θέση ξέρει να «κάνει τη δουλειά». Μπορεί δύο μήνες πριν να «τρωγόντουσαν» για το ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα στην Ελλάδα, αλλά τώρα έχουν γίνει μια γροθιά.
Αφήνω τελευταίο τον προπονητή, τον Γιώργο Μολφέση που είναι πολλά χρόνια κοντά στην εθνική ομάδα γυναικών. Αθόρυβος, συνεσταλμένος κι εργατικός, αν τον δείτε στην τηλεόραση θα σας θυμίσει πρωτοετή φοιτητή της φιλοσοφικής κι όχι τον «μαέστρο» αυτής της ομάδας – θαύμα. Μια φιγούρα χωρίς έπαρση και στόμφο παρά τις επιτυχίες που έχει κάνει, αποφεύγει τη δημοσιότητα όπως ο διάολος το λιβάνι. Και καλά κάνει…
Ο τελικός είναι για μένα ένα μεγάλο ερωτηματικό. Η αντίπαλός μας και οικοδέσποινα Κίνα είναι η έκπληξη της διοργάνωσης. Με πολύ νεαρές παίκτριες, άπειρες μεν αλλά δυνατές, με ενθουσιασμό κι έναν πολύ έμπειρο προπονητή τον Ισπανό Ζανέ που έχει πάρει με τους άντρες της Ισπανίας το χρυσό στην Ατλάντα. Θα έχουν την υποστήριξη του κόσμου τους στον τελικό αλλά και οι δικές μας δεν είναι τίποτε μαθητούδια. Είμαι πιο αισιόδοξος απ’ ότι αν παίζαμε με την Ρωσία (παρόλο που την κερδίσαμε στην πρώτη φάση).
Έχουμε εξασφαλίσει λοιπόν το δεύτερο στη σειρά μετάλλιο του αθλήματος σε παγκόσμιο πρωτάθλημα μετά το χάλκινο των αντρών, στο Μόντρεαλ το 2005. Έχει άραγε σημασία το χρώμα του; Στον μόνο στον οποίο χρωστάνε το χρυσό αυτά τα κορίτσια είναι στον εαυτό τους και γι αυτό ελπίζω να παίξουν αύριο. Η Ελλάδα θα πανηγυρίσει μια δυο μέρες και μετά θα τις ξεχάσει, όπως συμβαίνει συνήθως και το έχουν συνηθίσει εξάλλου. Γι αυτό στο βάθρο θέλω να τις δω με χαμόγελο είτε στο πρώτο, είτε στο δεύτερο σκαλί, γεμάτες από την ευγνωμοσύνη μας για το «ταξίδι» που έκαναν. Μόνο τότε θα χαμογελάω κι εγώ…
Καλή επιτυχία κορίτσια!
Πηγή: protagon.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις