Ο Χρήστος Κοντός μεταφέρει μια συζήτηση που είχε με τον Γιώργο Καραγκούνη για τον παλιό και τον νυν ευρωπαίο Παναθηναϊκό
Περιμένοντας να περάσει η ώρα για να μπούμε στο αεροπλάνο που θα μετάφερε την εθνική μας ομάδα στο Σεράγεβο για το φιλικό με τη Βοσνία, η ατάκα του Γιώργου Καραγκούνη «καλή η πρόβα για το Ισραήλ αλλά θέλουμε και να φτάσουμε το σερί μας στα έντεκα παιχνίδια» μου κέντρισε την προσοχή. «Ποιο σερί και ποια έντεκα παιχνίδια;» τον ρώτησα με περιέργεια, για να εισπράξω την απάντηση: «Δέκα συνεχόμενα ματς αήττητη έχει η εθνική. Ακριβώς το αντίθετο με τον Παναθηναϊκό, που μετράμε δέκα συνεχόμενα παιχνίδια στην Ευρώπη χωρίς νίκη. Πολλοί, ούτε το ένα ούτε και το άλλο το έχουν συνειδητοποιήσει».
Αυτή η επισήμανση ήταν αρκετή για να συνεχίσουμε με τον «τυπάρα» μια πονεμένη συζήτηση που την κάναμε τηλεφωνικά την περασμένη Τετάρτη το μεσημέρι, λίγες ώρες μετά τον αποκλεισμό - μαχαιριά από την Οντένσε. Παλιοσειρές και οι δύο, είχαμε ξεκινήσει την κουβέντα από την τεσσάρα απ' τους Δανούς και τη φτάσαμε δέκα χρόνια πιο πίσω, στην εποχή που ο Παναθηναϊκός πατούσε σε ευρωπαϊκό γήπεδο και έτριζε το έδαφος από το βάρος της φανέλας του.
Ήταν μια κουβέντα από τις λεγόμενες «of the record» αλλά δε νομίζω να παρεξηγηθεί ο Κάρα αν σας μεταφέρω το ζουμί της. Το οποίο είναι ότι εκείνος ο Παναθηναϊκός ήταν μια σκληροτράχηλη ομάδα που έτρωγε σίδερα με πρώτο στόχο να μη φάει γκολ, ενώ ο τωρινός είναι πολύ soft και απλώνει το παιχνίδι του χωρίς να προσέχει τόσο όσο θα έπρεπε την άμυνα. Την άμυνα που αν λειτουργήσει καλά, δίνει ασφάλεια στην ομάδα και της επιτρέπει να ψάξει με υπομονή και εξυπνάδα το γκολ στην επίθεση, για να παίρνει νίκες και να προχωρά χωρίς να τσαλακώνει το προφίλ της.
Αυτή ακριβώς η συνταγή έφερε τις μεγάλες επιτυχίες του Παναθηναϊκού στα πρώτα χρόνια της περασμένη δεκαετίας. Η οποία συνταγή ξεπατικώθηκε από τον Ρεχάγκελ και μας πρόσφερε το απίστευτο θαύμα στο Euro του 2004, αλλά διαμόρφωσε και την ταυτότητα που κράτησε σταθερά την εθνική μας μέσα ή γύρω στην πρώτη δεκάδα των κορυφαίων ομάδων του πλανήτη τα τελευταία 7-8 χρόνια. Αυτή η σταθερότητα είναι όλη η ιστορία. Η φωτοβολίδα του Euro δεν έσβησε τόσο γρήγορα όσο περίμεναν πολλοί. Κρατά ακόμα το φως της και μπορεί να μην μας οδηγεί σε κορυφές όπως εκείνη της Πορτογαλίας, μας έχει όμως έξω από τη λάσπη που σερνόμασταν χρόνια και χρόνια.
Έχει δίκιο ο Καραγκούνης. Εκείνος ο Παναθηναϊκός ήταν πολύ σκληρός για να πεθάνει. Ακόμα κι όταν αντιμετώπιζε πολύ πιο προικισμένες ομάδες κι έχανε στο τέλος, τους έβγαζε την πίστη μέχρι να τον βάλουν κάτω. Αυτό το στοιχείο δυστυχώς το έχει χάσει, τόσο αγωνιστικά όσο και σε επίπεδο νοοτροπίας. Άλλαξαν βιαστικά κάποια κομμάτια του DNA του, χωρίς ως οργανισμός να είναι έτοιμος να ανταποκριθεί στα νέα δεδομένα. Έχασε την ισορροπία του, έχασε την ταυτότητά του, δεν πατά γερά με τα δυο του ποδάρια στη γη και πέφτει πια πολύ εύκολα με τα μούτρα κάτω.
Αν δείτε τα περυσινά ματς με τη Ρούμπιν Καζάν, ήταν τα μόνα που ξεκίνησε βασικός ο Καραγκούνης. Ο Παναθηναϊκός είχε μια σφικτή εικόνα και πήγε με την παλιά συνταγή να τα πάρει. Λίγο πιο τυχερός να ήταν θα το κατάφερνε. Αν θυμάστε, είχε τις ευκαιρίες του τόσο στο ΟΑΚΑ όσο και στο Καζάν, άσχετα αν δεν τις άρπαξε όπως τις άρπαζε παλιότερα.
Τυχαίο; Δε νομίζω. Φώναζε πολύ ο «τυπάρας» στους συμπαίκτες του στη διάρκεια αυτών των δύο ματς και δεν τους άφηνε να πλαδαρέψουν. Τους είχε συνέχεια στην πρίζα για να κρατήσουν με προσοχή το «μηδέν» στην άμυνα και να ψάξουν έξυπνα το «ένα» στην επίθεση. Αν έκαναν το ίδιο με την Κοπεγχάγη στην Αθήνα και δεν έχαναν, έστω, το ματς, θα πήγαιναν στη Δανία για να τα παίξουν όλα για όλα στο τελευταίο ματς και όχι για τουριστικούς λόγους όπως πήγαν τελικά.
Στο ποδόσφαιρο δε χρειάζεται να μεγαλοπιάνεσαι. Αυτό που μπορείς κι αυτό που σου ταιριάζει, αυτό πρέπει να κάνεις. Όλες οι μεγάλες ευρωπαϊκές επιτυχίες του Παναθηναϊκού και της εθνικής μας ομάδας, στηρίχθηκαν πρώτα στην άμυνα και μετά στην επίθεση. Δεν είναι ντροπή το 1-0. Αυτό το ταπεινό 1-0 υπέγραψε τις μεγαλύτερες επιτυχίες μας και είναι χίλιες φορές προτιμότερο να το βλέπεις σε ματς με τον Αγιαξ, την Αρσεναλ, την Πόρτο και τη Μπαρτσελόνα, παρά να γεύεσαι κάτι 1-3 από τη Γαλατασαράι και τη Σταντάρ Λιέγης, ή κάτι 0-2 και 3-4 από την Κοπεγχάγη και την Οντένσε, ειδικά όταν αυτά τα ξεγυρισμένα σκορ πάνε να γίνουν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση που τον επιβεβαιώνει.
Πηγή: leoforos.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις