Ο Κώστας Ασημακόπουλος γράφει για τη νίκη της Εθνικής ομάδας Παίδων με 3-0 επί της Ρωσίας στην πρεμιέρα του Παγκοσμίου πρωταθλήματος Παίδων, που διεξάγεται στην Αργεντινή.
Οι πολλοί δεν το πήραν χαμπάρι. Για μας τους... λίγους που ξενυχτήσαμε και ζούμε πλέον σε ωράριο Αργεντινής το σημερινό ξημέρωμα ήταν ξεχωριστό. Τα πιτσιρίκια μας νίκησαν 3-0 (25-12, 25-23, 32-30) την Ρωσία στην πρεμιέρα του Παγκοσμίου πρωταθλήματος Παίδων που γίνεται στην Αργεντινή. Δεν είναι ψέμα. Δεν έγινε λάθος.
Μπορεί για τα άλλα ομαδικά αθλήματα οι νίκες σε αναμετρήσεις με την Ρωσία να είναι ρουτίνα, αλλά όσοι γνωρίζουν πως το βόλεϊ παίζεται με φιλέ ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει να κερδίζεις την Ρωσία και μάλιστα σε πρεμιέρα Παγκοσμίου και μάλιστα με 3-0 και μάλιστα με 25-12 στο 1ο σετ...
Ποτέ στο παρελθόν δεν είχαμε κερδίσει την Ρωσία σε επίπεδο υποδομών, δηλαδή, Παίδων και Εφήβων. Είναι πολλά τα «μάλιστα» που πρέπει να καταγράψουμε από τον συγκεκριμένο αγώνα και πολλά τα συγχαρητήρια για τα παιδιά και τους προπονητές τους.
Από το 1994 στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα Ανδρών της Αθήνας είχαμε να κερδίσουμε την Ρωσία σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα βόλεϊ. Ηταν το σερβίς του Νίκου Σαμαρά που πήρε εκείνο τον «τρελό άσο» στο τάι μπρέικ και απογείωσε το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας με 16.000 κόσμο. Μαζί του απογειώθηκε και η Εθνική Ανδρών που για μια δεκαετία και κάτι... ψιλά βρέθηκε... ψηλά. Ηταν η αρχή για τα καλά χρόνια του βόλεϊ και μιας ολόκληρης γεννιάς που κέρδισε αλλά και έχασε... πολλά. Το χειρότερο είναι πως το άθλημα δεν κράτησε τίποτα πέρα από τις αναμνήσεις και λίγες φωτογραφίες.
Η Ρωσία πήγε στην Αργεντινή για το χρυσό μετάλλιο και με το «καλημέρα» έχασε σετ με 25-12. Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν η Ρωσία δεν έχει χάσει σετ με 25-12 σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα. Στο 3ο σετ το 6-2 για την ελληνική ομάδα, έγινε 10-6 για τους Ρώσους και στη συνέχεια 12-10 για την ελληνική ομάδα που δεν πήρε... χαμπάρι ούτε από το όνομα των αντιπάλων, ούτε από τα ύψη τους, ούτε από τη δύναμη τους.
Το ελληνικό βόλεϊ από την ανυπαρξία και την ανικανότητα των παραγόντων του έφτασε στον πάτο. Το δάσος κάηκε αλλά μέσα στα καμένα «πετάνε» πευκάκια. Έτσι είναι η φύση. Ο Κουμεντάκης, ο Λιόντας, ο Δαλακούρας, ο Τζουμάκας, ο Μαδούρας, ο Στίγκας και όλοι οι άλλοι μαθητές του Δημητριάδης και του Μπουτσουρή θέλουν να γράψουν την δική τους ιστορία όπως το 1993 τα παιδιά του Καβαλιεράκη με την 5η θέση στην Κωνσταντινούπολης και το 1997 με τα παιδιά του Νεόφυτου που πήραν το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο της Τεχεράνης.
Μιλάμε για την μεγαλύτερη επιτυχία που έχει πετύχει ποτέ το ελληνικό βόλεϊ και την γνωρίζουν μόνο όσοι την έζησαν και οι λίγοι συγγενείς τους.
Η ομάδα των παίδων που είναι στην Μπάια Μπλάνκα ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια. Τα παιδιά μαζεύτηκαν μέσα από την πρώτη συστηματική δουλειά που έγινε μετά από χρόνια και από ανθρώπους που ξέρουν το άθλημα, Όργωσαν την Ελλάδα και μάζεψαν ένα, ένα τα φυντάνια.
Είναι παιδιά ακόμα. Μαθητές Λυκείου αλλά που το μυαλό τους είναι στη θέση του. Είναι παιδάκια που άδραξαν τις ευκαιρίες που τους δόθηκαν μέσα από την κρίση και πήραν εμπειρίες ως βασικοί στις ομάδες τους. Είναι παιδάκια που δεν πτοούνται από τα απογοητευτικά μηνύματα των καιρών και από τις αρνητικές συμβουλές των προκατόχων τους. «Θέλουμε να χαράξουμε τη δική μας μοίρα...», μου είπαν στο αεροδρόμιο καθώς έφευγαν πριν από μία εβδομάδα. Δεν έχω ξανακούσει τέτοια δήλωση από αθλητές και ειδικά αυτής της ηλικίας. Το πιο δύσκολο στη ζωή είναι να χαράζεις μόνος σου τη μοίρα σου.
Δεν είναι η ώρα να λέμε πολλά, ούτε να φιλοσοφούμε πολύ. Δεν έχουμε την πολυτέλεια κι ακόμα υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν. Το Παγκόσμιο της Αργεντινής μόλις άρχισε. Απόψε τα μεσάνυχτα παίζουμε με την Κίνα. Με νίκη απογειωνόμαστε για 8αδα.
Το πιο δύσκολο πράγματα είναι να διατηρείς την σοβαρότητα και το υψηλό αγωνιστικό επίπεδο, ειδικά σε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα όπου οι συγκυρίες και η χρονική διάρκεια παίζουν καθοριστικό ρόλο. Εμείς το μόνο που θέλουμε είναι να ξέρουν τα παιδιά πως δεν είναι μόνα τους. Παίζουμε κι εμείς εκεί μαζί τους. Εμείς οι... λίγοι που λέγαμε και παραπάνω αλλά... πιστοί και πάντα ξύπνιοι για να πανηγυρίζουμε κάθε πόντο που κερδίζουν.
Να ξέρετε πως μας δώσατε μεγάλη χαρά. Για όλους αυτούς που παλεύουν για να κρατήσουν το ελληνικό βόλεϊ στη ζωή η χθεσινή επιτυχία είναι οξυγόνο. Είναι αιτία ζωής και δύναμης για να συνεχίσουν τον μοναχικό αλλά γλυκό δρόμο παράλληλα με το φιλέ.
Πηγή: gazzetta.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις