Οι κιτρινόμαυροι συνεχίζουν να χάνουν χρόνο, παρακολουθώντας άπραγοι την ελεύθερη πτώση στο άγνωστο.
Ο πάγκος παραμένει άδειος, οι ποδοσφαιριστές αισθάνονται οικονομικά ανάπηροι, οι προσφυγές πληθαίνουν και οι υπεύθυνοι για την κατρακύλα απουσιάζουν προφασιζόμενοι άγνοια για όσα τους καταλογίζονται. Ο διαχειριστικός έλεγχος «άργησε μια μέρα», οι «επαγγελματίες promoters» έχασαν το φάρο που προστάτευε το «εμπόριο ψέματος» και κανένας πλέον δεν έχει εμπιστοσύνη ούτε στον ίδιο του τον εαυτό.
Το κιτρινόμαυρο καρυδότσουφλο
Ο Άρης θυμίζει καρυδότσουφλο που προσπαθεί να κάνει υπερατλαντικό ταξίδι. Ο καπετάνιος έχει πηδήξει στη θάλασσα, οι έμμισθοι πλοίαρχοι επιβιβάστηκαν σε άλλη θαλαμηγό και παραμένουν στο κατάστρωμα μόνο οι «πιστοί μούτσοι». Αυτοί που δε χάνουν το κουράγιο τους αλλά στερούνται στοιχειώδεις γνώσεις ναυσιπλοΐας. Μοιραία, λοιπόν, το καρυδότσουφλο βολοδέρνει διότι δεν αρκούν τα μπράτσα των φιλότιμων μούτσων για να αλλάξουν την πορεία του.
Είναι γεγονός ότι οι Αριανοί δε μεγάλωσαν με γαλλικά και πιάνο στο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Δεν έμαθαν να βαδίζουν σε στρωμένα κόκκινα χαλιά. Ποτέ δεν τους παρέθεσε γεύμα ο καίσαρας του ελληνικού ποδοσφαίρου. Είναι μαθημένοι στα δύσκολα. Η σημερινή κατάσταση, όμως, διαφέρει παρασάγγας από όλες τις προηγούμενες γιατί δεν είναι «απλώς δύσκολη». Είναι πλήρως διαβρωμένη εκ των έσω και προκαλεί αηδία σε οποιονδήποτε διαθέτει στοιχειώδη αυτοσεβασμό.
Αυτό ακριβώς κατέστρεψαν οι προηγούμενες διοικήσεις του Άρη: το όραμα, το συναίσθημα και την πίστη για υπέρβαση. Όταν, λοιπόν, προδίδεσαι από τον «ίδιο σου τον εαυτό» είναι λογικό να χάνεις την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Σκιαγραφώντας τη σημερινή κατάσταση, είναι απορίας άξιο πώς θα καταφέρει να επανέλθει το καρυδότσουφλο στη σωστή ρότα.
Ο πρόεδρος
Επισήμως, πρόεδρος είναι ακόμα ο Αθανασιάδης. Η ενασχόλησή του, όμως, με τα τεκτενόμενα της ομάδας είναι αντίστοιχη της ενασχόλησης του μέσου Έλληνα με την κβαντομηχανική. Στα γραφεία της ΠΑΕ εμφανίζεται μόνο το φάντασμα του προέδρου κάθε φορά που κάποιος πιστωτής ή πρώην ποδοσφαιριστής απαιτεί τα χρήματα που του οφείλονται από προηγούμενες χρήσεις. Επομένως, ο Άρης είναι ακέφαλος.
Οι διοικήσεις
Το ‘προεδρικό κενό’ καλούνται να καλύψουν τρεις ετερόκλητες τάσεις που θεωρητικά προσδοκούν να βελτιώσουν την κατάσταση με τον δικό τους τρόπο:
ο Ζαμπέτας αναγκάζεται να παραμείνει στη διοίκηση, διότι είναι ο μοναδικός άνθρωπος που έχει δικαίωμα υπογραφής αυτή τη στιγμή (πλην Αθανασιάδη). Όντας ανέφικτο να σχηματιστεί διοίκηση πρωτοδικείου, κανένας δεν αναλαμβάνει το ρίσκο να τον «αποκαθηλώσει» καθώς δε θα υπάρχει έννομος τρόπος σύναψης συμφωνιών. Ο Ζαμπέτας έχει κάθε λόγο να επιθυμεί την οικονομική εξυγίανση του συλλόγου γιατί (σε τελική ανάλυση) είναι ο μοναδικός τρόπος να εξαργυρώσει την «ταμειακή διευκόλυνση» που έκανε στο παρελθόν. Διαθέτει, όμως, το «ειδικό βάρος» να οδηγήσει το καράβι σε γαλήνιο λιμάνι;
οι Λαμπριάκος – Κατσιαούνης αποτελούν τον δεύτερο πυλώνα που υποτίθεται ότι θα αποτελούσε το «μαξιλάρι» στις τεταμένες σχέσεις μεταξύ διοίκησης και ποδοσφαιριστών. Η ανιδιοτελής ενασχόλησή τους με τα κοινά θα συσπείρωνε θεωρητικά τον διασπασμένο κόσμο και θα εξομάλυνε το τεταμένο κλίμα. Όταν, όμως, η πίεση εντείνεται είναι προτιμότερο να αρκεστείς σε ‘διακοσμητικό ρόλο’ παρά να αναμειχθείς σε μία παρανοϊκή κατάσταση που είναι δεδομένο ότι θα σε «κάψει».
η Λέσχη υποτίθεται ότι ελέγχει τις κινήσεις των διοικούντων και προτείνει λύσεις, εκφράζοντας το λαϊκό έρεισμα. Ο ρόλος της, όμως, έχει υποβαθμιστεί από τα ίδια τα εκλεγμένα μέλη που απαρτίζουν το ΔΣ. Επικαλούμενοι εμμέσως ‘δευτερεύοντα ρόλο’, έχουν εξελιχθεί σε παρατηρητές μίας ανεξέλεγκτης κατρακύλας που δεν επιλύεται με καμία υπαγωγή σε κανένα προπτωχευτικό άρθρο.
Το αποτέλεσμα
Υπό φυσιολογικές συνθήκες, οι τρεις τάσεις θα μπορούσαν να συνεργαστούν παραμερίζοντας τις προσωπικές αντιδικίες του παρελθόντος. Ωστόσο, κανένας Έλληνας δε διέπεται από κουλτούρα συνεργασίας. Όλοι κρύβονται πίσω από τον επικάλυψη αρμοδιοτήτων και αποποιούνται τις ευθύνες που οι ίδιοι ανέλαβαν αυτοβούλως. Μοιραία, λοιπόν, κανένας δεν οραματίζεται να «διαγράψει το παρελθόν, χαράσσοντας νέα πορεία για το μέλλον». Άπαντες αναμένουν την κατάλληλη στιγμή να αποχωρήσουν, πριν τους «καταπιεί το τσουνάμι των αποτυχιών».
Ως αποτέλεσμα, η ομάδα δεν κάνει βήματα προόδου διότι η διαχείριση του χάους απαιτεί συντονισμένες ενέργειες από καταρτισμένους ανιδιοτελείς και άφθαρτους ανθρώπους. Το επόμενο, λογικό, ερώτημα είναι «ποιο είναι αυτοί οι ‘εκλεκτοί’;». Δεν υπάρχουν «μαγικά ραβδάκια», αλλά κανένας δεν έχει διάθεση να ασχοληθεί με ένα σωματείο που τον έχει απαξιώσει κατ’ εξακολούθηση στο παρελθόν. Μπορεί οι «επαγγελματίες λασπολόγοι» να αποχώρησαν αλλά η λάσπη που εξαπέλυσαν συνεχίζει να καλύπτει όσους είχαν αγνές προθέσεις. Πλέον, κανένας δεν αναλαμβάνει να χρεωθεί την αποτυχία όσων αποχώρησαν στην πιο κρίσιμη στιγμή. Επομένως, δημιουργείται αδιέξοδο.
Υπάρχει λύση;
Ακόμα και ο πιο διάσημος γιατρός θα δυσκολευτεί να σώσει ένα 98χρονο καρκινοπαθή, με καρδιακά προβλήματα, νεφρική ανεπάρκεια και διαλυμένη ψυχοσωματική κατάσταση. Δυστυχώς, η εποχή των θαυμάτων έχει περάσει ανεπιστρεπτί και μνημονεύεται μόνο σε θρησκευτικά βιβλία.
Αυτή τη στιγμή, είναι αδύνατο να καταρτιστεί ένα ρεαλιστικό business plan που θα προσφέρει ελπίδα. Είναι, όμως, αδιανόητο να μην υπάρχει στοιχειώδης προγραμματισμός για την απόκτηση ενός προπονητή που θα προσπαθήσει να βελτιώσει την αγωνιστική εικόνα της ομάδας. Είναι λογικό να παρουσιάζεται αδυναμία διαχείρισης της οικονομικής κατάστασης. Είναι, όμως, ανεπίτρεπτο να κινδυνεύει ο ομάδα με πλήρη αγωνιστική κατάρρευση επειδή ορισμένοι διαφωνούν στα «ονόματα» των προπονητών. Πλέον, κανένας δε ζητάει άλματα. Αν δε μπορούν να «χαράξουν δρόμους», τουλάχιστον ας μπουσουλίσουν. Η απάθεια θα οδηγήσει σε συντριβή.
ΠΗΓΗ: Overlap.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις