Είναι από τα πράγματα που δεν γίνεται να ξεχάσω… Λίγες μέρες πριν από την τελική φάση του Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής είμαι μαζί με τον Γιώργο Καραγκούνη καλεσμένος σε εκπομπή του Mega για το Champions League. Ο Ανδρέας Δημάτος σχολιάζει...
O τυπάρας διασκεδάζει με τα κομπλιμέντα, τις φιλοφρονήσεις των παρευρισκόμενων, την αποθέωση του κοινού στο στούντιο της Παιανίας, βραβεύεται από τους συντελεστές της εκπομπής για την προσφορά του στην Εθνική, αλλά καταλαβαίνει ότι τη… δύσκολη κουβέντα δεν επρόκειτο να την αποφύγει.
Στο διάλειμμα της εκπομπής του κάνω την αναφορά όσο πιο διακριτικά γίνεται, γιατί γνωρίζω καλά ότι σε ένα τέτοιο παιδί γεννημένο για το ποδόσφαιρο, με λατρεία και απόλυτο σεβασμό στην μπάλα που τον έκανε να ξεχωρίσει και να διακριθεί, με πάνω από 200 συμμετοχές σε όλες τις εθνικές ομάδες, δεν μπορείς ποτέ να τον ρωτάς για το πότε σκέφτεται το τέλος της καριέρας του.
«Τι βλέπεις μετά το Μουντιάλ με την Εθνική;» προσπάθησα να τον… ψαρέψω για να καταλάβω αν τουλάχιστον είχε σκοπό να αποσυρθεί από την εθνική ομάδα με την ύψιστη τιμή της πρώτης συμμετοχής σε τελική φάση παγκοσμίου κυπέλλου.
Επειδή όμως ο τυπάρας εκτός από… τυπάρας είναι και πανέξυπνος, μου απάντησε με τον δικό του τρόπο και με το αφοπλιστικό χαμόγελο που ολόκληρο το βράδυ της Τρίτης κοσμούσε το επίσημο σάιτ της UEFA με την πρόκριση της Εθνικής μας ομάδας και τον αρχηγό της να αποτελούν το πρώτο θέμα για πολλές ώρες.
«Ξέρεις τι σκέφτομαι; Να μην με δει ο γιος μου να αγωνίζομαι και σε ένα Euro; Στα προηγούμενα δεν με θυμάται» μου απάντησε αναφερόμενος στο μεγαλύτερο από τα τρία παιδιά του που είναι ο πρώτος του γιος. Δεν είπα τίποτα.
«Αυτός εδώ» σκέφτηκα «δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ από την Εθνική». Και εδώ που τα λέμε θα ήταν πολύ ωραία να μην σταματούσε ποτέ από την Εθνική ο Γιώργος Καραγκούνης. Να ήταν ο μόνιμος αρχηγός της. Να βρίσκεται πάντα κοντά της. Γιατί είναι ο mister Εθνική ομάδα. Γιατί αποτελεί πλέον ένα σύμβολο.
Τον άκουσα και το βράδυ της Τρίτης να μιλάει στον Sentra 103.3 και να βάζει τα γέλια όταν ρωτήθηκε για το στόχο του επόμενου Μουντιάλ στη Βραζιλία το 2014. Τότε που θα έχουν μεγαλώσει και τα τρία του παιδιά.
«Μην μου βάζετε τώρα τέτοιες ερωτήσεις» απάντησε. «Ας πάμε πρώτα στο Euro αυτό το καλοκαίρι και μετά θα τα δούμε όλα»… Η καριέρα ενός ταπεινού ποδοσφαιριστή που έβαζε πάντα τον επόμενο στόχο μετά τον προηγούμενο. Δεν είχε ανάγκη να κάνει άλματα με το μυαλό του και να σχεδιάζει το μέλλον.
Θα μπορούσε ποτέ να περιμένει ότι θα ήταν ο πρώτος σκόρερ της Εθνικής μας στο μαγικό πρώτο βράδυ της πρεμιέρας του Euro στην Πορτογαλία; Θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί όταν ο Παναθηναϊκός τον άφηνε κάποτε να… ψηθεί στον Απόλλωνα, αν και αρχηγός της Εθνικής Ελπίδων, ότι στη συνέχεια της καριέρας του θα φορούσε τη φανέλα της Ιντερ και της Μπενφίκα;
Εδώ που τα λέμε από τα πρώτα του βήματα ο Γιώργος Καραγκούνης το ίδιο πείσμα είχε. Αυτό το πείσμα που τον κρατάει ζωντανό και πάντα πολύτιμο για την Εθνική μας ομάδα. Με το περιβραχιόνιο στο χέρι και με όρεξη για ποδόσφαιρο που δεν πρόκειται να την χορτάσει ποτέ.
Αν αυτός ο ποδοσφαιριστής είναι ευλογημένος από τον Θεό δεν είναι για το ταλέντο του. Αλλά για την αγάπη του σε αυτό που κάνει. Και έναν τέτοιο άνθρωπο δεν βαριέσαι ποτέ να τον βλέπεις μέσα στο γήπεδο. Μελαγχολείς όταν σκέφτεσαι ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσει.
Ανατρέχοντας τα ξημερώματα της Τετάρτης μέσω Internet στους μεγάλους σταθμούς της καριέρας του έπεσα πάνω σε μία συνέντευξή του στο κυριακάτικο «Βήμα» στις 31 Μαϊου του 1988, ανήμερα του τελικού της Ελπίδων με την Ισπανία στο Βουκουρέστι.
«Γιατί είσαστε εσείς ο αρχηγός της ομάδας και όχι κάποιος άλλος; Είναι ο χαρακτήρας σας τέτοιος;» ρωτήθηκε…
Η απάντηση, όπως πάντα, με απλά λόγια: «Ισως είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας. Από μικρός ήθελα να βάζω το κεφάλι μπροστά, να είμαι ο αρχηγός. Ηθελα να είμαι εγώ που θα χτυπάω τις γροθιές στο μαχαίρι! Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έπαιζα ποδόσφαιρο για τη χαρά της ντρίμπλας, του "αδειάσματος", για τη χαρά του σουτ, αλλά πιο πολύ για τον στόχο: το γκολ. Επαιζα και παίζω μπάλα για να αναδειχθώ, για να φθάσω ψηλά και να με μάθουν όλοι!».
Αρχηγέ, δεκατρία χρόνια μετά, μπορεί να είσαι σίγουρος για αυτό. Όχι μόνο σε έχουν μάθει όλοι, αλλά σε έχουν αγαπήσει κιόλας. Και αυτό το κατάφερες μόνος σου.
ΠΗΓΗ: sentragoal.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις