Πού πας ρε Πύρρο;

Με τον Ολυμπιονίκη Πύρρο Δήμα έχω περάσει πολλά μαζί, καθώς η πορεία μας ήταν – και εξακολουθεί να είναι – εδώ και πολλά χρόνια, παράλληλη, βιώνοντας από κοινού αξέχαστες εμπειρίες.

Με τον φίλο Πύρρο, επίσης, μας δένουν πολλά. Οικογενειακές και άλλες στιγμές, συζητήσεις επί παντός επιστητού, γλέντια, ξενύχτια.

Ισως για αυτό τον λόγο, η γνώμη μου να μην είναι εντελώς αντικειμενική, για την απόφαση του να ασχοληθεί με την πολιτική, η οποία εξέπληξε πολλούς και έγινε δεκτή με σκεπτικισμό και αρνητικές κριτικές…

Θα προσπαθήσω σκληρά, όμως, να την απογυμνώσω από τα προσωπικά βιώματα, όπως το έκανα και άλλες, αρκετές φορές στο παρελθόν, που του άσκησα κριτική για πράξεις και επιλογές του.

Ο Πύρρος όλων των Ελλήνων, έγινε μέσα σε λίγη ώρα, ο Πύρρος του 20% ή όσων εν τέλει ψηφίσουν το ΠΑΣΟΚ. Ο αγαπημένος Πύρρος της Ελλάδας, έγινε ο Πύρρος του πράσινου ήλιου. Η πρώτη αντίδραση πολλών συνοψίζεται στις λέξεις «παγωμάρα» και «απογοήτευση».

Πώς αποφάσισε την εποχή που όλοι λιθοβολούν το πολιτικό σύστημα, αυτός να γίνει μέρος του;

Είναι κατανοητές οι αντιδράσεις αν και ειλικρινά περίμενα – μετά από την πολύχρονη γνωριμία μας – ότι κάποια στιγμή θα το δοκίμαζε. Πάντα είχε μέσα του το μικρόβιο της ενασχόλησης με τα κοινά, απολάμβανε την επαφή με τον κόσμο και λάτρευε να βοηθάει όσους μπορούσε!

Αρα, ήταν φυσική συνέπεια του χαρακτήρα του… Η απόφαση, λοιπόν, του Πύρρου πρέπει να αναλυθεί σε δύο σκέλη. Ξεκινάμε με την καθαυτή κάθοδο στην πολιτική, γεγονός που αυτομάτως τον τοποθέτησε στη συνείδηση της μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, στην ίδια πλευρά με τους κλέφτες.

Παντού το ίδιο ερώτημα: πώς γίνεται ο Πύρρος που δόξασε την Ελλάδα τόσες φορές να ταχθεί στο πλευρό όσων κατέστρεψαν την χώρα; Θα απαντήσω γι’ αυτόν, χωρίς καν να ξέρω τι σκέφτεται…

Γιατί, λοιπόν, να μην το κάνει; Κι αν δεν δικαιούται να το κάνει αυτός, τότε ποιος πρέπει να το κάνει; Δυστυχώς, έχει επικρατήσει μια γενική φιλοσοφία, που αποτελεί ευαγγέλιο των αντιμνημονιακών κομμάτων, ότι όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι και πρέπει να μείνουμε μακριά από αυτούς.

Συμφωνώ, αλλά κάποιος δεν πρέπει να κυβερνήσει τελικά την Ελλάδα; Ολοι στην πυρά, αλλά δεν πρέπει να βγουν κάποιοι… 300 που θα είναι στην Βουλή μετά την 6η Μαϊου;

Η χώρα, θέλουμε δεν θέλουμε, δεν μπορεί να μείνει ακυβέρνητη, ούτε είναι λογικό να μείνει, άρα η μοναδική επιλογή που έχουμε, δεν είναι να μην εκλεγεί κανείς, αλλά να γίνουν βουλευτές άλλοι 299 Πύρροι (από τη στιγμή που ο ίδιος εκλέγεται με το ψηφοδέλτιο Επικρατείας)!

Αυτή είναι η πραγματικότητα και, κάποια στιγμή, πρέπει όλοι να την αντιμετωπίσουμε. Το διακύβευμα των ερχόμενων εκλογών δεν είναι να μην πάει κανείς στη Βουλή, αλλά ποιοί θα πάνε!

Αυτό που μπορούμε, λοιπόν, να κάνουμε είναι αλλάξουμε τους πολιτικούς με νέους και άφθαρτους ανθρώπους που, ίσως, ξαναγεννήσουν μέσα μας την ελπίδα, στέλνοντας για πάντα σπίτι τους ή και στην φυλακή, όσους μας έφτασαν ως εδώ.
Αρα. από αυτή την πλευρά, καλά έκανε και το πήρε απόφαση ο τέσσερις φορές Ολυμπιονίκης.

Το δεύτερο και πιο δύσκολο σκέλος, είναι αυτό που αφορά τη δέσμευσή του με το ΠΑΣΟΚ, το κόμμα που στη συνείδηση των περισσότερων οδήγησε την Ελλάδα στην αγκαλιά της τρόικας και του Μνημονίου. Εύκολη απάντηση δεν υπάρχει…

Ίσως επειδή είναι συναισθηματικά δεμένος μαζί του εδώ αρκετά χρόνια, από τις καλές εποχές προ ΔΝΤ.
Ίσως επειδή γνωρίζει χρόνια τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Ίσως επειδή είναι και το μοναδικό κόμμα που του το ζήτησε.
Οπως και να έχει, ήταν μια δύσκολη απόφαση.
Από τον Πύρρο, όμως, μην περιμένετε εύκολα.

Σε όλη την ζωή του πάλευε, όπως το 1991 όταν ήρθε με ταξί στην Ελλάδα άγνωστος μεταξύ αγνώστων και πηγαίνοντας για αρκετό καιρό κόντρα στον… πατριωτισμό κάποιων Ελλήνων που τον θεωρούσαν Αλβανό. Από τότε άρχισε να ακούει τις λέξεις… «πού πας ρε Πύρρο», όταν μπήκε σε εκείνο το ταξί!

Τη δύσκολη απόφαση πήρε και μετά το Σίδνεϊ το 2000, όταν έκανε την εγχείριση στον ώμο, παρότι ήξερε ότι ριψοκινδύνευε τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς της Αθήνα το 2004. Και, τελικά, όχι μόνο αγωνίστηκε, αλλά κατέκτησε και το χάλκινο μετάλλιο.

Στα ακόμα πιο δύσκολα έπεσε τον Οκτώβριο του 2008, όταν ανέλαβε Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αρσης Βαρών, επιδιώκοντας να καθαρίσει το αγαπημένο του άθλημα, λίγους μήνες μετά το πρωτοφανές σκάνδαλο ομαδικού ντόπινγκ της Εθνικής ομάδας τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς που συγκλόνισε την Ελλάδα. Και τότε πήγε κόντρα σε όλους που του φώναζαν «πού πας ρε Πύρρο»;

Το ίδιο άκουγε, σε πιο φιλικό βέβαια τόνο από τους γνωστούς του, όταν τους ανακοίνωσε με περισσή χαρά και περηφάνεια, ότι θα γίνει για τέταρτη φορά πατέρας και δεν βολεύτηκε σε μια οικογένεια ενός, άντε δύο παιδιών. Δύσκολη ήταν και η αγάπη του για τον ΠΑΟΚ, καθώς παντού δηλώνει ευθαρσώς την συλλογική του προτίμηση, την ίδια ώρα που άλλοι στη θέση του και για να μην χαλάσουν την εικόνα τους, θα δήλωναν Εθνική Ελλάδος ή… Απόλλωνας Καλαμαριάς…

«Πού πας ρε Πύρρο», του είπα κι εγώ, όταν μου ανακοίνωσε με εκείνο το παιδικό του χαμόγελο, ότι θα πάει στα… γεράματα να σπουδάσει στην Παιδαγωγική Σχολή στον ελάχιστο πραγματικά ελεύθερο χρόνο που έχει. Κι όχι μόνο πήγε, αλλά αποφοίτησε κιόλας με καλό βαθμό!

«Πού πας ρε Πύρρο», του φωνάζουν – πολλοί περισσότεροι, είναι η αλήθεια– και τώρα, με την κάθοδό του στην πολιτική. Να είστε σίγουροι ότι δεν πήγε για να βολευτεί, ούτε καν για τα 8.000 ευρώ του μηνιάτικου, καθώς έχει προνοήσει όλα αυτά τα χρόνια, να έχει εξασφαλίσει και με το παραπάνω, το δικό του μέλλον και το μέλλον των παιδιών.

Αλλωστε, ο Πύρρος δεν είναι του βολέματος. Γι΄αυτό και αποφάσισε να γίνει πολιτικός τώρα που όλοι τους μουντζώνουν! Αλλά είπαμε, «πού πας ρε Πύρρο»;

Πηγή: aixmi.gr