του Αλεσσάντρο Μερκιόρι
Η νοσταλγία των παιδικών μας χρόνων, που με όσα δάκτυλα σκόνης κι αν σκεπαστούν, ή όσο βαθιά κι αν τα κρύψαμε σε πατάρια, αποθήκες ή ντουλάπες ουδέποτε πρόκειται ν’ αντικατασταθούν από τα τελειότερα των video games. Του Αλεσσάντρο Μερκιόρι
Έντεκα ανθρωπάκια ύψους μόλις δύο εκατοστών. Ο δείκτης καλά «οπλισμένος» σαν ελατήριο, ο αντίχειρας ακουμπισμένος, όπως πρέπει. Περιποιημένα νύχια, χέρια και δάκτυλα κι ένα πάνινο, αυστηρά καταπράσινο τραπεζομάντιλο, που τη μία μέρα ήταν το «Καραϊσκάκης» ή η «Λεωφόρος», την άλλη το «Μπερναμπέου», το «Σαν Σίρο», το «Ολντ Τράφφορντ», το «Μαρακανά», το «Ουέμπλεϊ» ή το «Άνφιλντ».
Χρειάζονται κι άλλα για να αποκτήσει ξανά, η ατμόσφαιρα τη μυρωδιά της εφηβείας μας: αφίσες ποδοσφαιριστών στους τοίχους και δεκάδες τετράδια όπου σημειώναμε τα όνειρά μας, έστω κι αν ντυμένοι με πιτζάμα, παντόφλες και πολλά σπυριά στο πρόσωπο. Όνειρα, πως κάποια μέρα θα μπορούσαμε να γίνουμε κι εμείς ένας Μαραντόνα, ένας Κρόιφ, ένας Πελέ.
Το να παίζεις Subbuteo (που δεν προφέρεται Σουμπουτέο, αλλά Σουμπούτεο), είναι ένα συναίσθημα πολύ δυνατότερο από ένα απλό «επιτραπέζιο ποδοσφαιράκι»: άσχετα εάν οι περισσότεροι από μας, συνήθως γονατίζαμε πάνω σε μία μοκέτα, ένα χαλί, ένα νοβοπάν, ακόμη και στα πατώματα: πάντοτε όμως γύρω από την «ιερή» τσόχα μέσω της οποίας, μόνο εμείς είχαμε τη διορατικότητα να δούμε εκείνο που θα θέλαμε να γίνουμε όταν θα μεγαλώναμε.
Είναι η φιλοσοφία μιας ζωής, ένας τρόπος ν' αντιστέκεσαι και να διαμαρτύρεσαι στην τεχνολογία κι όσων αριθμών Playstation βρεθούν. Μία διέξοδος συναισθηματική, όχι για να παραμείνεις παιδί, αλλά για να διασκεδάσεις σαν παιδί: που είναι, κι ένα εντελώς διαφορετικό πράγμα.
Το Subbuteo ήταν, είναι και θα είναι οι αναμνήσεις μας σε μινιατούρα. Θ’ αντιπροσωπεύει, για πάντα ό,τι ακριβώς και μία κούκλα ή ένα αρκουδάκι για τα κορίτσια. Ήταν, είναι και θα είναι ο μικρόκοσμος της Εφηβείας μας. Η νοσταλγία των παιδικών μας χρόνων, που με όσα δάκτυλα σκόνης κι αν σκεπαστούν, ή όσο βαθιά κι αν τα κρύψαμε σε πατάρια, αποθήκες ή ντουλάπες ουδέποτε πρόκειται ν’ αντικατασταθούν από τα τελειότερα των video games.
«Πατέντα» του μακρινού 1947, στο Κεντ, το Subbuteo δεν γεννήθηκε, όπως λανθασμένα πιστεύεται από τη φαντασία του Άγγλου ορνιθολόγου, σερ Πίτερ Άντολφ, αλλά είναι η βελτιωμένη έκδοση του «NewFooty». Ενός παρόμοιου επιτραπέζιου που είχε εφεύρει το 1920, στο Λίβερπουλ ο Ουϊλλιαμ Κίιλινγκ, βασισμένου στην ίδια λογική και φιλοσοφία του μετέπειτα Subbuteo, αλλά με φωτογραφικά ομοιώματα, καρφωμένα στη βάση τους, αντί για «παικτάκια».
Ο Άντολφ διέβλεψε την ανάγκη μετεξέλιξης του «NewFooty», προσθέτοντας τα θρυλικά, πλαστικά «ανθρωπάκια», ένα μικρό, μεταλλικό αντίβαρο στη βάση τους, επειδή όμως δεν είχε την άδεια να χρησιμοποιήσει την ίδια ονομασία, έψαξε και βρήκε στο βασίλειο των πουλιών, πιο απ’ όλα θα του θύμιζε περισσότερο την κίνηση του δείκτη του χεριού μας, την ώρα του σουτ και την επαφή με τη, δυσανάλογη, σε σχέση με το μέγεθος του παίκτη, μπάλα. Την εντόπισε στο ομώνυμο «Falco Subbuteo», ένα γεράκι που ίπταται με ακρίβεια και ταχύτητα πάνω στο θήραμά του γράφοντας, εσκεμμένα ή άθελά του μία από τις πλέον ένδοξες και χρυσές σελίδες στην Ιστορία του παιχνιδιού.
Στο απόγειο της δημοτικότητάς του έως και στις αρχές της δεκαετίας του ’80, το Subbuteo κινδύνεψε με αφανισμό τρεις φορές καταφέρνοντας ν’ αντισταθεί, ν’ αποκρούσει κι εν τέλη να επιβιώσει από τα «χτυπήματα» της τεχνολογίας ή της κρίσης, που είχαν αναγκάσει την αμερικανική Hasbro να διατάξει, το 2004 την παύση της μαζικής παραγωγής του.
Τα εκατομμύρια όμως, φανατικών οπαδών του (πάνω κάτω, άνω των 50 σε όλο τον κόσμο), ουδέποτε αποκολλήθηκαν από το μαγικό, τετραγωνισμένο τραπέζι του κι ακόμη και σήμερα, μέσω fun clubs ή και Vintage- Memorabilia συνεχίζουν να διοργανώνουν παγκόσμια, ευρωπαϊκά ή απλά, ατομικά τουρνουά, εις το όνομα, πάντα της νοσταλγίας και των καλύτερων παιδικών μας χρόνων.
Οι πλέον ταλαντούχοι μάλιστα, έχουν προχωρήσει πολύ πιο πέρα από τα στυγνά εμπορικά όρια της όποιας Hasbro εξελίσσοντας ακόμη περισσότερο τα θρυλικά ανθρωπάκια και χαρίζοντάς τους, είτε το look του Μπέκαμ, είτε τους μύες του Μπαλοτέλλι, είτε το «χτύπημα του σκορπιού», με το οποίο ο Κολομβιανός τερματοφύλακας Ρενέ Ιγκίτα είχε κάποτε σωπάσει ολόκληρο «Ουέμπλεϊ».
«Ψαρεύοντας» αριστερά και δεξιά στο διαδίκτυο ανακαλύψαμε επίσης ότι το καλύτερο, ομορφότερο και τελειότερο γήπεδο Subbuteo του κόσμου βρίσκεται σε κάποιο αγγλικό σπίτι και φέρει την, εξαιρετικά πετυχημένη ονομασία «Stadium of Fingers», το Στάδιο των Δακτύλων. Κι ότι ο τύπος που είχε την Ιώβεια υπομονή να το χτίσει, χρειάστηκε 6.5 ολόκληρα χρόνια για να προσθέσει εξέδρες, κιγκλιδώματα και φωτισμούς ή για να ζωγραφίσει διαφημιστικές πινακίδες ή έναν, έναν τους 80.000 (!), πλαστικούς θεατές τους οποίους κι απεικόνισε στην εντέλεια. Αξίζει μία «βόλτα» στο thefingerismakingmeflick.
Οι Over 50ς του σήμερα, ίσως να μην θυμούνται ακριβώς τις ώρες που περνούσαν κολλημένοι πάνω σ’ εκείνη, τη μαγική τσόχα. Ίσως να μην θυμούνται ούτε τους κανονισμούς του ωραιότερου (μαζί με το Σκάκι), επιτραπέζιου του κόσμου. Τρεις μπαλιές στη διάθεση κάθε «παίκτη», αυστηρά με τον δείκτη, κι όχι με τη βοήθεια του μεσαίου δακτύλου ή του ακουμπισμένου καρπού στο «γήπεδο». Κι όσο ο παίκτης προωθείτο στην αντίπαλη περιοχή, τόσο ο αντίπαλός του είχε δικαίωμα ν’ αμυνθεί με μία, μόνο κίνηση. Η μπάλα πήγαινε στα… δάκτυλα του αντιπάλου όταν έβρισκε έναν παίκτη του και το σουτ επιτρεπόταν μόνο εντός της λευκής, διαχωριστικής γραμμής.
Ωραίες στιγμές. Αξέχαστες. Αναντικατάστατες. Μοναδικές. Απίθανα γκολ από κόρνερ, «ασύλληπτες» αποκρούσεις πέναλτι, «μαγικά» γκολ από απευθείας φάουλ, με τη βοήθεια και του απαραίτητου «φαουλίστα», όπως ονομαζόταν το ειδικό αξεσουάρ που χρησιμοποιούσαμε στις ατελείωτες ώρες «προπονήσεων», παρέα και με τον «κορνερίστα». Η’ την ειδική, τρύπια πλαστική τάβλα που γαντζωνόταν μπροστά στο τέρμα και μας βοηθούσε να γίνουνε καλύτεροι στις εκτελέσεις φάουλ. Και για να μην ξυπνήσουμε, με τα τσικ και τσακ τους παππούδες μας τα μεσημέρια, χρησιμοποιούσαμε και μία, επίσης ειδική σφουγγάρινη μπάλα. «Subbuteisti» όλου του κόσμου, ας ξανά σμίξουμε για να θυμηθούμε τα παλιά κι αγύριστα χρόνια. Τα υπόλοιπα θα’ ρθουν μόνα τους. Αρκεί ένα ψάξιμο σε αποθήκες και πατάρια. Εις το όνομα της Εφηβείας μας, σε Μινιατούρα…
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις