Μέσα από ένα αφήγημα από την προσωπική της μυθολογία και το άλμπουμ των αναμνήσεων, η Ε. Φάκου παρουσιάζει φωτογραφικό υλικό από την περιοχή, μία εξαιρετική ταινία μικρού μήκους που δημιούργησαν παιδιά που ζούν στα Εξάρχεια και φοιτούν στο λύκειο της περιοχής και κλείνει με ένα αθάνατο κομμάτι από τις "Τρύπες", για τα... κανονικά παιδιά. Πες μου μαμά... 

-"Μπαμπά φεύγω, πάω με τα παιδιά στα Εξάρχεια".
-"Στα Εξάρχεια; Ούτε να το διανοηθείς! Tι είσαι παιδάκι μου; Ναρκωμανής; Αναρχικός; Θα σκοτωθείς εκεί!"

Επειδή τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται και ταυτόχρονα δεν φαίνονται σίγουρα όπως είναι, μια πανέξυπνη ταινία μικρού μήκους φτιαγμένη απο τα παιδιά που ζούν στα Εξάρχεια και φοιτούν στο λύκειο της περιοχής, βάζει τα πράγματα στη θέση τους με μεγάλη δόση σάτυρας και αλήθειας.

Κάποτε, τα Εξάρχεια ήταν μια πολύ αριστοκρατική συνοικία. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν απαραίτητα καλό ή κακό, αλλά στη συνέχεια τα Εξάρχεια άλλαξαν κι έγιναν μια άκρως επαναστατική συνοικία. Αυτό δε σημαίνει ότι τριγύρω απο τη φημισμένη πλατεία, δε ζουν "κανονικοί" άνθρωποι, οικογένειες, παιδιά, ηλικιωμένοι, άτομα τα οποία δε ζούν και πολύ διαφορετική ζωή απο άλλα σε παραδίπλα, πιο βόρειες ή πιο νότιες συνοικίες.

Στην εφηβεία μου, στις πρώτες μου αναζητήσεις, στις πρώτες μου τάσεις για επανάσταση, όταν ήθελα να δώ που "καίει" ο παλμός των γεγονότων, που μαζεύονται και αράζουν τα παιδιά με τις παράξενες ιδέες και τις ασυμβίβαστες συμπεριφορές, όταν ήθελα ν' ακούσω επαναστατικές μουσικές και να γνωρίσω αυτή την απίστευτη ομορφιά του γκρί σε συνδιασμό με την τέχνη του γκραφίτι, τι έκανα; Κατέβαινα στο κέντρο της Αθήνας. Στα Εξάρχεια.

Όταν περνώ σήμερα απ την πλατεία, κάπως έχουν ηρεμήσει τα πράγματα. Ή εμένα μου φαίνεται έτσι, γιατί συνήθισα τα πάντα. Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι το σουβλάκι στην πλατεία ήταν μικρό και νοστιμότατο, οι τουαλέτες στο ΑΝ το πιο ιδιαίτερο μέρος στο οποίο έχω κάνει τηλεοπτική συνέντευξη, ενα φιλί που έδωσα στο σκοτεινό υπόγειο club Νext με ενα αγόρι με πολύ μακριά μαλλιά ήταν απο τα πιο ρομαντικά κι άς ακούγαμε Rage Against the Machine, τα αδέσποτα της πλατείας είναι φιλικά και τα τάιζα με αγάπη και πως τα πάρτυ στο λόφο του Στρέφη μου λείπουν πολύ...

Η ταινία μικρού μήκους πάντως απο τη νέα γενιά των Εξαρχείων δείχνει πως η σπίθα είναι ζωντανή και πως τα "κανονικά" παιδιά, δε ζούν σε συγκεκριμένες γειτονιές, αλλά πως, τα κανονικά παιδιά, γεννιούνται κανονικά, μεγαλώνουν κανονικά, ονειρεύονται κανονικά, ερωτεύονται κανονικά και πεθαίνουν κανονικά, και στα Εξάρχεια. Το τι γίνεται με τα υπόλοιπα παιδιά, μην το ψάξετε μόνο στην πλατεία...

Δείτε εδώ την ταινία μικρού μήκους:

Ακούστε τώρα ποια είναι και πώς ζούνε τα κανονικά παιδιά, από ιστορικό ροκ συγκρότημα "Τρύπες":

Έλενα Φάκου Sport Bitch