Στ' αλήθεια νιώθω αμήχανα αυτές τις μέρες: έχω αποφασίσει (και ειδοποίησα μάλιστα τον Βασίλη Παπαθεοδώρου) να αφιερώσω μια σειρά κειμένων στην κατανυκτική βραδιά που ετοιμάζει την Τρίτη ο Αρης για τον Νικ, παρ' όλα αυτά τα βλέπω όλα κωλυόμενα!

Κωλύομαι, διότι φοβάμαι πως ενώ το δικό του ταλέντο υπήρξε ανεξάντλητο, η δική μου φαντασία αποδεικνύεται πεπερασμένη. Φοβάμαι επίσης πως ό,τι (για τα δικά μου χαμηλά μέτρα σε σχέση με το μεγαλείο του) καλό είχα να γράψω από τότε που τον πρωτοαντίκρισα live (ως 16χρονος θεατής στο "Παπαστράτειο" εναντίον του Ολυμπιακού, στην πρώτη κάθοδό του στην Αθήνα) το 'γραψα και με το παραπάνω, οπότε απορία ψάλτου βηξ!

Αλλά, διάβολε, δεν διανοούμαι να περάσω στο ντούκου αυτή την ετεροχρονισμένη άγια νύχτα μας! Ανέτρεξα λοιπόν είτε σε κιτρινισμένες σελίδες παλιών εφημερίδων, είτε σε τακτοποιημένα αρχεία του κομπιούτερ μου και βρήκα μερικά παλαιότερα κείμενα, που τα καταθέτω σεπτά και λατρευτικά, ως ελάχιστο φόρο τιμής στον ιερό βωμό της μπασκετοσύνης Του...

Διαβάστε όλο το σχόλιο στο gazzetta.gr

Γκάλης Μπάσκετ SPORTS