Ο Ομπράντοβιτς επιστρέφει στην πόλη, στο γήπεδο που για 13 χρόνια μεγαλούργησε. Ο Ζότς στον Παναθηναϊκό έγραψε ιστορία. Το περίεργο με τον Ομπράντοβιτς είναι πως προσέφερε σημαντικές υπηρεσίες στον Παναθηναϊκό πολύ πριν πάρει τα κλειδιά του τμήματος μπάσκετ.

Δεν έχει αναδειχτεί όσο θα έπρεπε αλλά εκτός από τους τίτλους που έχει φέρει στον σύλλογο είναι ο κύριος υπεύθυνος που το πρώτο Ευρωπαϊκό ήρθε στην Ελλάδα από τον Παναθηναϊκό.

Οι νεότεροι που δεν έχουν ζήσει τα τέλη του 80 και την δεκαετία του 90 δεν μπορούν να καταλάβουν τη παροξυσμός υπήρχε και πόσο μεγάλο ρόλο έπαιζε για το πρεστίζ ενός συλλόγου να φέρει το πρώτο πρωταθλητριών στην Ελλάδα.

Ο Ομπράντοβιτς το 1994 με την αδύναμη Μπανταλόνα έκανε την μεγάλη έκπληξη κερδίζοντας τον Ολυμπιακό στο Τελ Αβίβ ένα χρόνο αργότερα στην Σαραγόσα έχοντας τον Σαμπόνις και τον Αρλάουσκας κέρδισε ξανά στον τελικό τους ερυθρόλευκους, ενώ πριν το Παρίσι ξαναέγινε ο δήμιος του Ιωαννίδη.

Για να πάρει ο Παναθηναϊκός του Μάλκοβιτς το πρώτο Ευρωπαϊκό το 1996, τον δρόμο του τον είχε ανοίξει ο Ομπράντοβιτς πού απέτρεψε τον Ελληνικό εμφύλιο για τρίτη συνεχόμενη χρονιά αφήνοντας εκτός Final Four τους ερυθρόλευκους. Η προσφορά του λοιπόν στον Παναθηναϊκό είχε αρχίσει από το 1994 και όχι το 1999 πού ανέλαβε το τιμόνι της ομάδας.

Αυτό το κείμενο δεν έχει καμία σχέση με ότι έχω γράψει στο παρελθόν. Ουσιαστικά αποτελεί μία προσωπική ανάγκη, κάτι σαν εξομολόγηση. Με την αθλητικογραφία άρχισα να ασχολούμαι στις 20 Αυγούστου του 2004.Απο εκείνη την ημέρα στην ζωή μου άλλαξαν πολλά πράγματα. Η ημερομηνία για όποιον με γνωρίζει καλύτερα ξέρει πως έμελε να είναι σημαδιακή. Πολύ σύντομα και χωρίς μέσα μου να μπορώ να εξηγήσω ξεκάθαρα τον λόγω μου έφυγε το συναίσθημα του οπαδού.

Αυτή η γλυκεία αγωνία του αποτελέσματος και το όμορφο άγχος για μια χαρά ή για μία απογοήτευση που στο κάτω κάτω δεν σου ανήκει, αλλά πολλές φορές σού ομορφαίνει η σου δυσκολεύει την ζωή. Αυτό το μικρόβιο μού είχε μείνει μόνο για την ομάδα του Ζότς. Δεν το κρύβω παρότι εξασκούσα ένα επάγγελμα που στο δικό μου μυαλό για να το υπηρετήσεις χρειάζεται καθαρή και αντικειμενική σκέψη πολλές φορές έπιανα τον εαυτό μου να έχει υπερβολική αγωνία την ώρα που αγωνιζόταν η οικογένεια του Ομπράντοβιτς.

Θυμάμαι μάλιστα δύο φορές να μου έχει κοπεί η ανάσα μέσα σε 2 ημέρες. Η μία ήταν όταν πήρε την τελευταία επίθεση ο Μπουρούσης στο Βερολίνο και η δεύτερη δύο μέρες αργότερα στο τρίποντο του Σισκάουσκας. Σταμάτησα να νιώθω οποιαδήποτε ενοχή όταν κατάλαβα πως αυτό που έχει φτιάξει ο Ζότς δεν έχει καμία σχέση με οποιονδήποτε Ελληνικό σύλλογο. Ήταν κάτι πολύ ξένο από την δίκια μας νοοτροπία πολύ ξεχωριστό, πολύ μεγάλο για να ανήκει στην άρρωστη νοοτροπία που υπάρχει στην χώρα τα χρόνια που τουλάχιστον έχω ζήσει εγώ.

Το εγώ και ο πρώτος ενικός, μου είπαν όταν ξεκίνησα πως δεν είναι σωστό να μπαίνει στην αρθρογραφία, είπαμε όμως πως το σημερινό κείμενο δεν έχει σχέση με όλα τα άλλα, είναι εντελώς προσωπικό. Νιώθω την ανάγκη να το γράψω. Δεν ξέρω αν θα το διαβάσει ο Ομπράντοβίτς, μάλλον όχι. Θέλω να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Όχι για τις χαρές που πήρα μέσα από την δικιά του δουλειά, αλλά γιατί με έμαθε πράγματα χρηστικά. Το πόσο ρόλο παίζει η λεπτομέρεια.

Η επιμονή και ο ζήλος για να κατακτήσεις έναν στόχο που έχεις ξανάκατακτήσει και μόλις αυτό συμβαίνει το μυαλό να μην επαναπαύεται αλλά να σκέπτεται τον επόμενο. Πώς να αδειάσει άλλωστε η ομάδα μετά από μία επιτυχία η μία μεγάλη νίκη, όταν ο στρατηγός την ώρα που κέρδιζε την ευρωλίγκα στο Βερολίνο μίλαγε στην συνέντευξη τύπου για τον επόμενο αγώνα με τον Άρη.

Η συγκέντρωσή στον στόχο. Η διαχείριση του παιχνιδιού με την ΤΣΣΚΑ στο Βερολίνο θα πρέπει να γίνει μάθημα σε όλους. Σεμινάριο για κάθε επαγγελματία για το πώς θα ξεπερνά τις δυσκολίες, τις τρικλοποδιές. Έχουμε δει πολλές ομάδες να σφάζονται σε ολόκληρο το παιχνίδι.

Δεν θυμάμαι όμως ποτέ να βγήκε ομάδα θριαμβεύτρια περνώντας από τέτοιο σφαγείο. Έγινε πολύ απλά επειδή δεν επέτρεψε σε κανέναν να χάσει την συγκέντρωση του. Τα χρόνια που δούλευε στον Παναθηναϊκό πολλά, αποδείχτηκαν σε εκείνη την περίσταση ικανά να βάλουν την νοοτροπία του στο DNA των παικτών.

Ο Ομπράντοβιτς ασχολήθηκε με τον Αρτεάγκα όταν ο Σισκάουσκας αστόχησε στο τελευταίο σούτ και ήταν νικητής. Ήξερε πως αν το κάνει νωρίτερα θα χαλάσει την συγκέντρωση των παικτών του από το σχέδιο. Ακριβώς ίδια ήταν η λογική του δύο χρόνια αργότερα στο δρόμο για την Βαρκελώνη, όταν στο 4ο παιχνίδι έχασε νωρίς τον Νίκολας.

Ο Ομπράντοβιτς δεν κοίταξε καν προς τον τραυματισμένο παίκτη του γιατί ήξερε πως δεν έπρεπε να κοιτάξει πίσω του αλλά να παλέψει με όσους είχαν απομείνει στην μάχη. Δύο μήνες αργότερα χρειάστηκε να παίξει και να κερδίσει τον 4ο και τελευταίο για εκείνη την χρονιά τελικό χωρίς τον Διαμαντίδη.

Το τελευταίο Ευρωπαϊκό που κατέκτησε με τον Παναθηνάικο μου έδωσε ένα επιπλέον μάθημα. Εκείνη την χρονιά είχε χάσει τον Σπανούλη δεν είχε ανανεώσει ο Σάρας, ο Πέκοβιτς είχε πάει στο NBA και ο Παναθηναϊκός στηριζόταν αρκετά στον Καλάθη που μέχρι την σειρά με την Μπαρτσελόνα δεν έδειχνε ικανός να σηκώσει το βάρος που του αναλογούσε.

Πίστευα πως η σαιζόν ήταν χαμένη. Το έλεγα και στο ραδιόφωνο. Είχα κάνει την εκπληκτική πρόβλεψη πως ο Παναθηναϊκός θα αποκλειστεί με 3-0 από την Μπαρτσελώνα. Η σκέψη μου τότε ήταν υπερβολικά ηλίθια. Θεώρησα πως όταν εκτιμάς έναν επαγγελματία του συγχωρείς και τα λάθη που μπορεί να κάνει όταν εργάζεται.

Πίστευα δηλαδή πως έδειχνα πόσο τον εκτιμώ όταν έλεγα πως δεν τρέχει τίποτα αν με τις επιλογές του Ομπράντοβίτς χαθεί μία χρονιά. Σύντομα κατάλαβα πόσο λάθος είχα. Ομολογώ πως ένιωσα πολύ ανεπτυγμένο το συναίσθημα της ντροπής μετά την μάχη που έδωσαν οι παίκτες του στο πρώτο χαμένο παιχνίδι εκείνης της συγκλονιστικής σειράς με την Μπαρτσελόνα.

Κατάλαβα πως όταν πραγματικά εκτιμάς έναν άνθρωπό (δεν είναι εύκολο να το κερδίσει αυτό κάποιος, αλλά ο Ζότς πίστευα πως σε εμένα το είχε κερδίσει), οφείλεις να του έχεις εμπιστοσύνη ακόμα και όταν όλα σου δείχνουν πως έχει κάνει λάθος. Τότε δεν το καταλάβαινα, αλλά όταν έλεγα πως ο Παναθηνάικος θα χάσει 3-0 από την Μπαρτσελόνα μείωνα τον εαυτό μου.

Όχι τον Ομπράντοβιτς, είμαι μικρός για να το κάνω, εμένα μείωνα. Για αυτόν τον λόγο άλλωστε όταν πήρε το Ευρωπαϊκό εκείνη την χρονιά, γυρίζοντας από την Βαρκελώνη είπα στον αέρα πως είμαι άσχετός από το μπάσκετ. Ένιωσα την ανάγκη να αυτοδιαπομπευτώ.

Με είχε ξανακάνει ο Ομπράντοβιτς πολλές φορές να νιώσω άσχετος. Θυμάμαι το όμορφο ταξίδι με το αυτοκίνητο προς την Θεσσαλονίκη που είχα κάνει το 2000 με τον φίλο μου τον Λεκάκη. Σε όλο τον δρόμο έβριζα τον Ρεμπράτσα. Είχα ακούσει και πως παλιότερα του είχαν κολλήσει το παρατσούκλι μπανάναμαν και σε όλο τον δρόμο τον έλεγα μπανάναμαν περιπαικτικά. Πού πάμε με τον μπανάναμαν που έφαγε 36 πόντους στο Ιβανώφειο από τον Λάζο τον Παπαδόπουλο. Θα θυμάστε πως βγήκε MVP του FINAL FOUR.

Σήμερα ο Ομπράντοβιτς θα επιστρέψει στο ΟΑΚΑ και θα γνωρίσει κάτι που ελάχιστοι άνθρωποί θα έχουν την ευκαιρία να ζήσουν στην ζωή τους. Την ανιδιοτελή πλέον αγάπη, αναγνώριση και εκτίμηση του κόσμου. Ό ίδιος 13 χρόνια προσέφερε πάρα πολλά στους φίλους του αθλητισμού μέσα από το έργο που έκανε με τον Παναθηναϊκό. Στον σύλλογο όπως έγραψα στο πρόλογό μου προσφέρει από το 1994.

Πηγή: Sentragoal.gr

Α1 Ομπράντοβιτς Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS