Υπάρχουν βραδιές που δεν θέλεις να τελειώσουν. Υπάρχουν στιγμές που θέλεις να σταματήσει ο χρόνος, για να τον κρατήσεις. Κι επειδή μια από αυτές τις μεγάλες αθλητικές στιγμές ζήσαμε χθες στο ΟΑΚΑ, γι΄ αυτό και δεν πρόκειται να ασχοληθώ με ένα παιχνίδι που δεν είχε τίποτα να προσφέρει.

Ένα ματς υψηλής αποδοτικότητας για τον Παναθηναϊκό, από τη στιγμή που αυτό ήταν το "κλειδί" για να ξεκλειδώσει η πόρτα των πλέι οφ, αλλά καθόλα αδιάφορο για όσους βλέπουν χρόνια μπάσκετ. Το επισκίασε η παρουσία του Δημήτρη Διαμαντίδη, ενός παίκτη η πορεία του οποίου πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία, όχι μόνο για τον τρόπο με τον οποίο στέκεται τόσα χρόνια στα γήπεδα, όσο για το ήθος, τη σεμνότητα, την απλότητά του.

Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού τιμήθηκε από την Ευρωλίγκα, μα περισσότερο τιμήθηκε από τον κόσμο, με το σύνθημα - απαίτηση - παράκληση "μη σταματήσεις αρχηγέ". Σύνθημα που δεν έχουν ακούσει πολλοί θρύλοι του παρελθόντος. Και παρότι προσωπικά θα προτιμούσα περισσότερα συνθήματα για τον "3D" παρά για τον "αιώνιο" αντίπαλο και τα… κατορθώματα στη Λευκάδα, η αποθέωση του κόσμου ήταν αντάξια των επιτευγμάτων του.

Ο ίδιος, με τη σοβαρότητα που αντιμετώπισε ένα ματς, το οποίο είχε τελειώσει από το πρώτο ημίχρονο, αρνούμενος να το μετατρέψει σε προσωπικό σόου, αρνούμενος να σουτάρει παρά την προτροπή της εξέδρας, έδειξε γιατί είναι ο Διαμαντίδης. Γιατί ποτέ δεν έβαλε το "εγώ" πάνω από το "εμείς".

Πρόδηλο είναι πως θα υπάρξουν αντίστοιχες βραδιές, μέχρι την τελευταία και πανηγυρική, αυτή στην οποία θα τιμηθεί από τον Παναθηναϊκό. Κάθε συνάντηση θα είναι αφιερωμένη στον αρχηγό, γιατί έτσι του πρέπει. Κι είναι στιγμή να μάθουμε να αναγνωρίζουμε αξίες, ανεξάρτητα από τη φανέλα που φορούν.

Είναι ουτοπικό να περιμένει κανείς να χειροκροτηθεί ο Διαμαντίδης στο ΣΕΦ, αλλά θα ήταν πολύ όμορφο. Κι είναι πολλοί αυτοί που θα πήγαιναν στο γήπεδο να τον χειροκροτήσουν, είναι πολλοί από αυτούς που πηγαίνουν στο γήπεδο και θα ήθελαν να τον αποθεώσουν, αλλά υπάρχει πάντα ο φόβος των φανατικών. Αυτών που δεν μπορούν να διακρίνουν πρόσωπα και προσωπικότητες, αυτών που ξεχωρίζουν μόνο φανέλες.

Δεν ανήκουν σε μια ομάδα, δεν υπάρχει ομάδα που να μην έχει στις τάξεις της πωρωμένους, ανίκανους να αντιληφθούν το αθλητικό μεγαλείο. Κι είναι στιγμές, σαν τη χθεσινή, που σκέφτεσαι πόσο τυχεροί είμαστε, καθώς έχουμε εδώ στη… γειτονιά μας παίκτες σαν τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη, παλιότερα τον Παπαλουκά και τον Αλβέρτη, πιο παλιά τον Γκάλη, τον Γιαννάκη κι άλλους.

Το ματς με την Τσεντεβίτα ήταν απλά μια αφορμή για να χειροκροτήσουμε όχι τόσο τον Διαμαντίδη, όσο την ομορφιά του αθλητισμού. 

Γιώργος Κογκαλίδης Διαμαντίδης Ευρωλίγκα Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS