Παναθηναϊκός - Ρεάλ Μαδρίτης:  Ήταν λίγο σαν τις ταινίες με τους καουμπόηδες και τους ινδιάνους. Όπου είναι οι ερυθρόδερμοι άσσοι στο σημάδι, ρίχνει ο άλλος το βέλος και πετυχαίνει το μάτι του βούβαλου στα πενήντα μέτρα. Και το τομαχώκ σε βρίσκει στο δόξα πατρί κι ας κρύβεσαι εσύ πίσω τα βάτα. Έλα όμως που οι λευκοί έχουν καραμπίνες, έχουν περίστροφα και στην κρίσιμη στιγμή έχουν και το πολυβόλο το Γκάτλινγκ, που το βάζουν μπροστά και θερίζει κόσμο. Δεν πα’ να έχεις το βλέμμα του αετού και τη δύναμη της αρκούδας, στη μέση θα σε κόψει και θα στείλει από εκεί που ήρθες…

Το αυτό με τον Παναθηναϊκό και τη Ρεάλ. Τρεις αγώνες στη σειρά οι πράσινοι πάλεψαν με τόξα και μαχαίρια και τσεκούρια ενάντια στα πυρηνικά των αλλωνών. Λυπούμαι πολύ, αλλά όσο γενναίος και τολμηρός να είσαι, στο τέλος θα επικρατήσει η απλή, αγνή, ανόθευτη ισχύς. Δεν γίνεται αλλιώς, για πόλεμο μιλάμε δεν μιλάμε για διαγωνισμό ποίησης. Πράγμα που φάνηκε σήμερα όταν κόντεψε να μείνει στον τόπο από την υπερπροσπάθεια ο Βουγιούκας και βγήκε αλλαγή και μπήκε στη θέση του ο Παπαγιάννης και έβαλε τρία δίποντα σερί ο Αγιόν. Λες και έπαιζε σε προπόνηση!

Και είναι να αναρωτιέται κανείς μήπως χρειάζεται μια γερή δόση Ριταλίν ο Παπαγιάννης. Απ’ αυτό το φάρμακο που δίνουν στα παιδάκια (το ΄παιρνε κι ο Iggy Pop!), που έχουν αδυναμία συγκέντρωσης. Τι στο διάολο ρε γαμώτι, όλα τα προσόντα τα έχει. Ύψος έχει, όγκο έχει, σουτ έχει, μπάσκετ ξέρει να παίζει, γιατί δεν μπορεί να τα καταφέρει; Διότι δεν έχει το μυαλό του στο παιχνίδι, το έχει κάπου αλλού. Στα βιντεογκέημς, στα κομενάκια, στα σκυλόγατα, δεν ξέρω που, αλλά μέσα στο γήπεδο ξεχνιέται. Λες και είναι σε μπητσόμπαρο αντί για το παρκέ…

Τόσα μπορεί, τόσα δίνει ο Παπαγιάννης. Όπως και ο Λοτζέσκι δηλαδή, που έκανε ένα ονειρικό πρώτο ημίχρονο και ξεφούσκωσε στο δεύτερο. Τι να γίνει ρε παλικάρια, δεν μπορεί παραπάνω ο άνθρωπος. Είναι η ηλικία, είναι οι τραυματισμοί, είναι οι αντοχές, είναι που τα περιμένουν όλα απ’ αυτόν και τον Λάνγκφορντ, πόσα να δώσει πια. Για αναπληρωματικός είναι και πολύ του πάει, όχι για να πρωταγωνιστεί και να σου παίρνει παιχνίδια μόνος του. Και έχει χάσει και πολύ σε ταχύτητα, μην το λησμονούμε αυτό.

Ένας ακόμη  τομέας, όπου υπερτερούσε σαφώς η Ρεάλ. Πιο γρήγορα την κυκλοφορούσε τη μπάλα, πιο γρήγορα τη γύρναγε, πιο γρήγορα έφτανε στο καλάθι και συμπτυσσόταν στην άμυνα. Οπότε, όσο και να προσπαθούσε ο Καλάθης (και προσπαθούσε πάρα πολύ, πιστέψτε με!), δεν έβρισκε ελεύθερους συμπαίκτες για να τους πασάρει τη μπάλα. Οι Μαδριλένοι ήταν πάντα ένα βήμα ταχύτεροι, ένα βήμα πιο μπροστά. Γι’ αυτό καθαρίσανε τη σειρά με «σκούπα» και γυρνάνε στην Ισπανία να πάρουν ανάσες.

Ο ΠΑΟ έχει τώρα να ασχοληθεί με το ελληνικό πρωτάθλημα, όπου δεν βλέπω να υπάρχει αντίπαλος που να τον αμφισβητεί. Αλλά ο καημός του παραμένει η Ευρώπη και γι’ αυτό το καλοκαίρι, είναι ανάγκη να ξαναχτίσει ομάδα από την αρχή. Αυτή τη φορά με φρέσκα πόδια και όχι με ετοιμόρροπους βετεράνους ελπίζω…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Τα... έχασε με ΟΑΚΑ ο παικταράς και αποθέωσε τον κόσμο του ΠΑΟ - Φέρτον στην Ελλάδα Γιαννακόπουλε!

Νικ Καλάθης Euroleague Ρεάλ Μαδρίτης Παναθηναϊκός