Αν συνυπολογίσει κανείς ότι την χρονιά που εκπνέει, είχαν μειωθεί κατά... 50% σε σχέση με πέρσι, που ήταν μειωμένα κατά... 50% σε σχέση με πρόπερσι (κι έτσι πάει περίπου μέχρι πίσω στο 2009), εύκολα μπορεί να αντιληφθεί πως το κράτος πια, ούτε μπορεί, ούτε και θέλει να συνεχίσει να καλλιεργεί υπό την αιγίδα του, αθλητισμό.

Αν σκεφτούμε τώρα, πως από τα 12 εκατομμύρια ευρώ που η ελληνική πολιτεία αποφάσισε πως θα διαθέσει στο νέο έτος συνολικά στις ομοσπονδίες, τα 9 πρέπει να πάνε στις μισθοδοσίες των υπαλλήλων των ομοσπονδιών, αυτά που μένουν για τα σωματεία και τους αθλητικούς συλλόγους, που έχουν υπαλλήλους επίσης, προπονητές, γυμναστές, αθλητικό υλικό, συντήρηση χώρων κλπ είναι... μηδέν.

Ο αθλητισμός, όπως τον είχαμε γνωρίσει στη χώρα μέχρι σήμερα, τελείωσε. Και δεν νομίζω πως έχει εκπονήσει κανείς και κανένα σχέδιο, γύρω από το “πώς” πρόκειται να συνεχιστεί. Ποιος θα καλλιεργεί τα σπορ, τα παιχνίδια και τα διάφορα αγωνίσματα; Ιδιώτες – ευεργέτες με κάποιες χορηγίες, εάν και όποτε βρίσκονται; Τα εκπαιδευτικά ιδρύματα; Οι δήμοι; Η... εκκλησία; Ή μήπως αποφασίσαμε πως δεν θέλουμε πλέον καθόλου αθλητισμό και δεν το θυμάμαι; Θέλουμε μόνο τηλεόραση, facebook, καναπέ, μάσα, τσιγάρα, ποτά και αποχαύνωση για τα παιδιά μας;

Όπως επί πολλές δεκαετίες είχαμε ένα ακραία κρατικοδίαιτο, σχεδόν... σοβιετικό καθεστώς γύρω από τον αθλητισμό, έτσι τώρα οδηγούμαστε στο άλλο άκρο, όπου πνίγεται κάθε ζωντανή εστία άθλησης που λειτουργούσε μέχρι χτες. Από το ένα άκρο, στο άλλο, με βίαιη προσαρμογή και άνευ σχεδίου. Όπως παντού, έτσι και στον αθλητισμό. Δίχως όραμα, δίχως πλάνο, δίχως μπούσουλα.

Η ερασιτεχνική αλλά συστηματική δυνατότητα άθληση των παιδιών και των νέων, είναι δικαίωμα, διέξοδος και επιλογή και όλες οι κοινωνίες, αρχαίες και σύγχρονες το έχουν κεκτημένο συμπέρασμα, γι αυτό και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, το παρέχουν στη νεολαία τους. Εμείς που κοκορευόμαστε ότι γεννήσαμε τους Ολυμπιακούς αγώνες, μπορούμε τώρα να περηφανευόμαστε ότι θάψαμε και τον αθλητισμό.

Πηγή: fatgames.gr

Άλλα Σπόρ SPORTS