Καθήλωσε εκατομμύρια ανθρώπους μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες τους, είδε τους πρωταγωνιστές της να μετατρέπονται σε πρωτοσέλιδα και αφίσες, κέρδισε το χρόνο δημοσιότητας που της αναλογεί, σίγουρα περισσότερο από τα περίφημα 15 λεπτά του Αντι Γουόρχολ.

Στην πραγματικότητα, το πόλο απόλαυσε το 2021 πολλά απ' όσα δικαιούταν εδώ και χρόνια, αλλά για πολλούς λόγους δεν είχε μπορέσει να κερδίσει. Ήταν ήδη το μοναδικό ομαδικό άθλημα με Ολυμπιακό μετάλλιο και παγκόσμιο τίτλο, αμφότερα από την εθνική γυναικών, έχει σχεδόν κάθε χρόνο διακρίσεις, τόσο σε επίπεδο εθνικών ομάδων (ανδρών/γυναικών και υποδομών) όσο και σε επίπεδο συλλόγων, ενώ οι αθλητές και οι αθλήτριές του φημίζονται για το υψηλό επίπεδο που τους διακρίνει και την ευρύτερη καλλιέργειά τους. Ας μη λησμονούμε ότι αυτή τη στιγμή, πρώην πολίστες βρίσκονται σε μια σειρά καίριες θέσεις του ελληνικού αθλητισμού: ο Γιώργος Μαυρωτάς γενικός γραμματέας Αθλητισμού, ο Σπύρος Καπράλος πρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, ο Κυριάκος Γιαννόπουλος πρόεδρος της Κολυμβητικής Ομοσπονδίας Ελλάδας, η Εύη Μωραϊτίδου πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Ολυμπιονικών, η Βούλα Κοζομπόλη πρόεδρος της Ένωσης Συμμετεχόντων σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Σε ένα μεγάλο βαθμό, το 2021 αποτέλεσε μία συνέχεια στην παράδοση επιτυχιών της ελληνικής υδατοσφαίρισης. Η εθνική ανδρών κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στην τελική φάση του World League στην Τιφλίδα, η εθνική νέων γυναικών ήταν φιναλίστ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Νετάνια, η εθνική εφήβων επίσης φιναλίστ στο Ευρωπαϊκό της Μάλτας και η εθνική παίδων κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό της Πορτογαλίας. Παράλληλα, η γυναικεία ομάδα του Ολυμπιακού κατέκτησε για δεύτερη φορά στην ιστορία της τη Euroleague -και μάλιστα με αμιγώς ελληνική σύνθεση- και πριν λίγες ημέρες το Σούπερ Καπ Ευρώπης, ενώ η ανδρική ομάδα του πειραϊκού συλλόγου, παρότι αρκετά αποδυναμωμένη κατά την περσινή σεζόν, ήταν πιστή στο... ραντεβού της με τους κορυφαίους, δίνοντας το «παρών» για πέμπτη συνεχή φορά στην τελική φάση του Champions League. Όλα αυτά, σε μία σεζόν που το άθλημα μπήκε στον... πάγο για περίπου τέσσερις μήνες, λόγω των περιοριστικών μέτρων για την πανδημία, γεγονός που «χάλασε» αυτό που προοιωνιζόταν ως το συναρπαστικότερο πρωτάθλημα στην ιστορία της Α1 ανδρών.

Εκείνο όμως που κάνει τη χρονιά αυτή να ξεχωρίζει, είναι φυσικά το ασημένιο μετάλλιο της εθνικής ανδρών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Η στιγμή της μεγάλης δικαίωσης, όχι μόνο για τον Θοδωρή Βλάχο, τους συνεργάτες του και τους νυν διεθνείς, αλλά για ολόκληρες γενιές του ελληνικού πόλο, που καθεμία έβαλε το δικό της «λιθαράκι». Από τα πρώτα δειλά σκιρτήματα, την καθιέρωση στους Ολυμπιακούς Αγώνες (συνεχείς προκρίσεις από το 1980 κι έπειτα) και τις επιτυχίες σε μεγάλες διοργανώσεις που ξεκίνησαν στα μέσα της δεκαετίας του 1990, κάθε βήμα έφερνε την ελληνική υδατοσφαίριση πιο κοντά στον μεγάλο ανεκπλήρωτο στόχο του Ολυμπιακού μεταλλίου. Αυτού που χάθηκε στις λεπτομέρειες στην Αθήνα, αυτού που θα μπορούσε να έρθει στο Ρίο, αλλά τελικά έμελλε να γίνει πραγματικότητα στη «χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου», μπροστά σε άδειες εξέδρες και σε μέρες που η μισή Ελλάδα ήταν παραδομένη στις φλόγες.

Αυτή ακριβώς η δυστυχής συγκυρία, ήταν που χάρισε ακόμη μεγαλύτερη αναγνώριση στην επιτυχία της «γαλανόλευκης» στο Τόκιο. Το συγκλονιστικό «συγγνώμη για τη χαρά μας», που έβγαλε μέσα από την ψυχή του ο αρχηγός του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, Γιάννης Φουντούλης, αμέσως μετά το θρίαμβο επί της Ουγγαρίας στον ημιτελικό, έβγαλε τα παιδιά της εθνικής ομάδας από τις άψυχες οθόνες τηλεοράσεων και υπολογιστών και τα έβαλε μέσα στην καρδιά των Ελλήνων, που αναγνώρισαν στα πρόσωπα των αθλητών τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Κι αν χρειαζόταν ακόμη μία επιβεβαίωση, αυτή ήρθε δύο ημέρες αργότερα, με την ομόφωνη απόφαση των παικτών να προσφέρουν το μισό ποσό από το πριμ 200.000 ευρώ που τους έδωσε ο Βαγγέλης Μαρινάκης, υπέρ των πληγέντων από τις καταστροφικές πυρκαγιές. Καλό είναι να θυμόμαστε ότι οι πολίστες δεν είναι εκατομμυριούχοι και δεν έχουν τα πλουσιοπάροχα συμβόλαια του ποδοσφαίρου ή του μπάσκετ...

Η πορεία της «γαλανόλευκης» στο Τόκιο ξεκίνησε με μία ιστορική νίκη με 10-9 επί της εννέα φορές Ολυμπιονίκη Ουγγαρίας, την οποία η Ελλάδα δεν είχε νικήσει ποτέ σε Ολυμπιακό τουρνουά. Ακολούθησε η ισοπαλία 6-6 με την εν ενεργεία πρωταθλήτρια κόσμου Ιταλία (σε ένα ματς όπου η εθνική είχε προηγηθεί 6-2), μία αγχωτική νίκη 10-9 επί της οικοδέσποινας Ιαπωνίας και ένα εύκολο 28-5 επί της αδύναμης Νότιας Αφρικής. Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα «σφράγισε» την πρωτιά στον όμιλο με το 14-5 επί των ΗΠΑ και στα προημιτελικά έκανε σχεδόν το τέλειο παιχνίδι, νικώντας με χαρακτηριστική άνεση το Μαυροβούνιο με 10-4. Στον ημιτελικό της 6ης Αυγούστου, η εθνική θριάμβευσε για δεύτερη φορά στο τουρνουά επί της Ουγγαρίας με 9-6 και εξασφάλισε το πολυπόθητο μετάλλιο, που θα μπορούσε να είναι και χρυσό. Στον τελικό της 8ης Αυγούστου, κάποιες λεπτομέρειες «έγειραν την πλάστιγγα» προς την πλευρά της «χρυσής γενιάς» της Σερβίας (13-10), που είχε αποφασίσει να συνδυάσει τον... τελευταίο χορό της με την υπεράσπιση του Ολυμπιακού τίτλου.

Η εθνική ομάδα αγωνίστηκε στο Τόκιο με τους Μάνο Ζερδεβά, Ντίνο Γενηδουνιά, Δημήτρη Σκουμπάκη, Μάριο Καπότση, Γιάννη Φουντούλη, Αλέξανδρο Παπαναστασίου, Γιώργο Δερβίση, Στέλιο Αργυρόπουλο (συμπεριλήφθηκε στην καλύτερη επτάδα του τουρνουά), Κώστα Μουρίκη, Χριστόδουλο Κολόμβο, Κώστα Γκιουβέτση, Αγγελο Βλαχόπουλο και Κώστα Γαλανίδη, με προπονητή τον Θοδωρή Βλάχο και συνεργάτη του τον Δημήτρη Κραβαρίτη.

Η αλλαγή του χρόνου δεν είναι μόνο ώρα απολογισμού, αλλά και οριοθέτησης νέων στόχων και για την εθνική υδατοσφαίρισης ανδρών, το ασημένιο μετάλλιο του Τόκιο μπορεί να αποτελέσει το εφαλτήριο για ακόμη μεγαλύτερους θριάμβους. Με τον Θοδωρή Βλάχο να ανανεώνει τη συνεργασία του με την ομοσπονδία και σχεδόν το σύνολο της ομάδας να έχει -ηλικιακά- προοπτική ως τους Αγώνες του 2024 στο Παρίσι, το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα θα μπει στο νέο Ολυμπιακό κύκλο με ένα συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των παραδοσιακών αντιπάλων του, που (άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο) θα πρέπει να προχωρήσουν σε ανανέωση. Ιστορικά, η Ελλάδα έχει κατακτήσει μετάλλια σχεδόν σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις (πλην του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος), αλλά δεν έχει βρεθεί ποτέ στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου και αυτός θα είναι ο στόχος για το 2022, χρονιά που περιλαμβάνει τόσο το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Φουκουόκα όσο και το Ευρωπαϊκό του Σπλιτ.

Εκτός από τις αγωνιστικές επιτυχίες, το 2021 είχε και κάποιες ακόμη πολύ σημαντικές στιγμές για την ελληνική υδατοσφαίριση. Η σπουδαιότερη εξ αυτών ίσως ήταν η φιλοξενία στο κλειστό κολυμβητήριο του ΟΑΚΑ της τελικής φάσης του World League γυναικών. Το Ολυμπιακό κολυμβητήριο της Αθήνας άνοιξε τις πύλες του και υποδέχθηκε διεθνή διοργάνωση μετά από 15 ολόκληρα χρόνια, δημιουργώντας βάσιμες ελπίδες ότι η Ελλάδα θα είναι σε θέση στο άμεσο μέλλον να διεκδικήσει και να αναλάβει μεγάλες διοργανώσεις της πισίνας, καθώς μάλιστα προχωρούν τα έργα αναβάθμισης του Ολυμπιακού Κέντρου Υγρού Στίβου. Παράλληλα, ο ερασιτέχνης Ολυμπιακός ανέλαβε το έργο κατασκευής ενός νέου κολυμβητικού κέντρου στον περιβάλλοντα χώρο του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας, με δύο πισίνες ολυμπιακών διαστάσεων. Πρόκειται για πολύ σημαντικές εξελίξεις για το ελληνικό πόλο -και ευρύτερα για τον υγρό στίβο-, καθώς η τραγική έλλειψη υποδομών αποτελεί την μεγαλύτερη τροχοπέδη στην ανάπτυξη του αθλήματος και τη διεύρυνση της «δεξαμενής» ανάδειξης παικτών, που αυτή τη στιγμή είναι πολύ μικρότερη από τα υπόλοιπα διαδεδομένα ομαδικά σπορ.

Στο πλαίσιο του απολογισμού της χρονιάς, αξίζει να σημειωθεί η έλευση στο ελληνικό πρωτάθλημα του κορυφαίου πολίστα των τελευταίων ετών, MVP των Ολυμπιακών τουρνουά σε Ρίο και Τόκιο, του Σέρβου Φιλίπ Φιλίποβιτς, που αγωνίζεται πλέον με το σκουφάκι του Ολυμπιακού. Οι «ερυθρόλευκοι» στοχεύουν ξεκάθαρα στην κορυφή της Ευρώπης, έχοντας αποκτήσει επίσης έναν από τους καλύτερους τερματοφύλακες του κόσμου, τον Κροάτη Μάρκο Μπίγιατς, ενώ στον Πειραιά επέστρεψαν ο αρχηγός της εθνικής Γιάννης Φουντούλης (φιναλίστ του Champions League την περασμένη σεζόν με τη Φερεντσβάρος), ο Χριστόδουλος Κολόμβος και ο Κροάτης Ολυμπιονίκης του Λονδίνου Άντρο Μπούσλιε. Δρομολογημένη ήταν και η επιστροφή του Άγγελου Βλαχόπουλου, ο οποίος όμως δέχθηκε μία εξωπραγματική πρόταση από την ανερχόμενη δύναμη του ευρωπαϊκού πόλο Νόβι Μπέογκραντ και είναι πλέον κάτοικος Βελιγραδίου, παίζοντας μαζί με τη μισή εθνική Σερβίας. Παράλληλα, οι Στέλιος Αργυρόπουλος και Κώστας Κάκαρης άφησαν τον Ολυμπιακό για τη φημισμένη Γιουγκ Ντουμπρόβνικ, σχηματίζοντας πλέον μία ελληνική τριάδα στην κροατική ομάδα, όπου αγωνίζεται από το 2018 ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου. Να σημειωθεί και η σπουδαία διάκριση του Νίκου Παπανικολάου, που αναδείχθηκε παίκτης της χρονιάς στο κολεγιακό πρωτάθλημα των ΗΠΑ και MVP του τελικού τουρνουά, όπου οδήγησε το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στην κατάκτηση του τροπαίου. Μαζί του και ο Νίκος Δελαγραμμάτικας, ο οποίος μάλιστα πέτυχε το νικητήριο γκολ του τελικού.

Ακόμη, το γυναικείο πρωτάθλημα της Α1 «κοσμεί» εκ νέου με την παρουσία της η κορυφαία τερματοφύλακας όλων των εποχών και ένα αληθινό role model, η Αμερικανίδα δις «χρυσή» Ολυμπιονίκης Ασλεϊ Τζόνσον, που μετά τη θητεία της στη Βουλιαγμένη (2018-19) επέστρεψε στη χώρα μας, αυτή τη φορά για λογαριασμό του Εθνικού. Μαζί της βρίσκεται και πάλι (όπως και στον ΝΟΒ) η ομογενής Στεφανία Χαραλαμπίδη, επίσης μέλος της ομάδας των ΗΠΑ που κατέκτησε το χρυσό στο Τόκιο, όμως φαβορί για τον τίτλο παραμένει ο πρωταθλητής Ευρώπης Ολυμπιακός, ο οποίος μέσα στο 2021 κατέκτησε κάθε τρόπαιο που διεκδίκησε και τη φετινή σεζόν έχει επιστρέψει ακόμη πιο δυνατός.

Κλείνοντας αυτόν τον απολογισμό, δεν θα πρέπει να παραλείψουμε και τα μεγάλα «αντίο» της χρονιάς. Ο πρώην αρχηγός της εθνικής ομάδας, Χρήστος Αφρουδάκης, αποχαιρέτησε τις πισίνες στα 37 του χρόνια, μετά από τέσσερις συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες, δύο χάλκινα μετάλλια σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα, έναν ευρωπαϊκό τίτλο με το σκουφάκι της Ποζίλιπο Νάπολι και τεράστια προσφορά σε όλες τις ομάδες που αγωνίστηκε, κυρίως βέβαια στην αγαπημένη του Βουλιαγμένη, στην οποία άρχισε και έκλεισε την καριέρα του. Λίγο καιρό αργότερα, τον ακολούθησε στην... αποστρατεία και η σύντροφός του, Χριστίνα Τσουκαλά, η οποία μαζί με την Άλκηστη Αβραμίδου «κρέμασαν τα σκουφάκια τους» και έκλεισαν ένα τεράστιο κεφάλαιο για το γυναικείο πόλο, καθώς ήταν τα δύο τελευταία εν ενεργεία μέλη της εθνικής ομάδας που αναδείχθηκε πρωταθλήτρια κόσμου το 2011 στη Σανγκάη. Αμφότερες άφησαν ως παρακαταθήκη την κατάκτηση της περσινής Euroleague με τον Ολυμπιακό, που ήταν το δεύτερο τρόπαιο για την Αβραμίδου (παρούσα και στον «ερυθρόλευκο» θρίαμβο του 2015) και το τρίτο για την Τσουκαλά, η οποία είχε ανέβει δύο φορές στην κορυφή με τη Βουλιαγμένη.

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ