Γράφει ο Θανάσης Κελαντώνης.

Παραμυθένιες καταστάσεις, όμορφες. Με εγκώμια και επαίνους για την ικανότητα του προπονητή και του συλλόγου στη συλλογή, ανάδειξη και εξέλιξη ποδοσφαιριστών σε επίπεδο σπουδαίας κλάσης.

Η τωρινή (αλλά και περσινή) κατάσταση της Αρσεναλ δεν είναι παραμυθένια αλλά παραμύθι. Παιδομάζωμα (βλ. Βέλγιο και Αφρική) δεν γίνεται στον βαθμό που γινόταν, όσο γίνεται διακρίνεται από αστοχία υλικού (και επιλογής) και η συνήθεια (επιτυχίας) που έγινε λατρεία έχει μετατραπεί σε (αποτυχημένη) ουτοπία.

Δεν περιμέναμε βεβαίως το προχθεσινό παιχνίδι με τον Ολυμπιακό ώστε να τα μάθουμε αυτά, χρησιμοποιούμε απλά το επίκαιρο της αναμέτρησης ώστε να τα καταθέσουμε και δεν διεκδικούμε βραβείο παρατήρησης με την τοποθέτηση ότι ο Μεαντέ, ο Κοκελέν και ο σπρίντερ (μας θυμίζει λίγο τον Ντάβιντ Οντόνκορ), Οξλεϊντ-Τσάμπερλεϊν, αποτελούν ταλέντα με το ζόρι και όχι πραγματικά εξελίξιμους ποδοσφαιριστές.

Και πείτε μας επίσης τι προσφέρουν στην Αρσεναλ αυτή τη στιγμή, πέρα από αχρείαστη επιβάρυνση στα έξοδά της, τα συμβόλαια του Μαρουάν «έχει γούστο να σκοράρω ξανά στο Τσάμπιονς Λιγκ» Σαμάκ, του Αντρέι «κάποτε έπαιζα και ποδόσφαιρο» Αρσάβιν και του Σεμπαστιάν «είμαι αντικείμενο μελέτης στο κεφάλαιο αμυντική ανασφάλεια» Σκιλασί. Πόσο λιγότερα θα πρόσφεραν στους Λονδρέζους άλλοι ποδοσφαιριστές, λιγότερο δαπανηροί;

Κοινώς, καλή η υπομονή που ζητάει ο Βενγκέρ, σωστό το πλάνο της διοίκησης για εξομάλυνση των οικονομικών, γερές βάσεις μπαίνουν για υγεία στην εποχή του Financial Fair Play, αλλά το έμψυχο δυναμικό πάσχει. Η προσωπικότητα στη δεύτερη γραμμή αγνοείται.

Πηγή: Goal

Άρσεναλ Ποδόσφαιρο SPORTS