Ποια μπάτζετ, φανέλες, εμβλήματα, παραδοσιακά μεγαθήρια και… κουραφέξαλα; Καμία αντίρρηση περί του ρόλου και της σημασίας του χρήματος και της καθιέρωσης μιας χούφτας – άντε και μερικά δάχτυλα περισσότερα στην άθροιση – συλλόγων που ανήκουν στην ελίτ της καταξίωσης, στο ευρωπαϊκό all time πάνθεον.

Σίγουρα μια Ρεάλ, μια Μάντσεστερ Γ., μια Μπάγερν, η Μπαρτσελόνα, η Μίλαν, η Γιουβέντους (παλαιότερα ο Άγιαξ κι η Ίντερ) είναι οι μεγάλοι θρύλοι των διοργανώσεων της UEFA, λόγω της σταθερά πρωταγωνιστικής φυσιογνωμίας αυτών των ΠΟΛΥ μεγάλων ομάδων, που έχει σμιλευτεί μέσα από τρόπαια και διακρίσεις.

Αυτοί οι κυρίαρχοι σύλλογοι της ευρωπαϊκής σκηνής δεν έχουν κερδίσει το σεβασμό και το χειροκρότημα του συνόλου των φίλων του καλού ποδοσφαίρου – ανεξάρτητα από προτιμήσεις και υποστήριξη – μόνο για τα αγωνιστικά επιτεύγματα τους. Αλλά και για το μεγαλείο της ψυχής, το ρεσιτάλ fair play σε κάθε εκδήλωση, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες στο χορτάρι, κάτω από την οποιαδήποτε αναγκαιότητα και πίεση για τη νίκη ή την πρόκριση.

Τον ποδοσφαιρικό πολιτισμό υψηλής κλάσης, άφθαστο, ξένο προς τις δικές μας συνήθειες, «χούγια» και εκδηλώσεις, τον απολαύσαμε στο «Θέατρο των Ονείρων» το βράδυ της Τρίτης. Και δεν εννοώ την ονειρεμένη ματσάρα που παίχθηκε από Γιουνάιτεντ και Ρεάλ, από τις λίγες που απολαμβάνουμε ακόμα και σε νύχτες Champions League. Και που είναι περιττό και να το συζητάμε ότι ποτέ, μα ποτέ δεν θα απολαύσουμε τέτοια μπαλάρα στα γήπεδα της Ψωροκώσταινας. Ούτε και στην πιο ακραία… «ονείρωξη» του Έλληνα φιλάθλου.

Αναφέρομαι:

* Στη σπάνια εκδήλωση σεβασμού από δύο πολύ μεγάλες φυσιογνωμίες: του Μουρίνιο και του Κριστιάνο Ρονάλντο. Απέναντι στην επίσης κορυφαία προσωπικότητα του συναδέλφου του Special One, sir Alex. Καθώς και από τον Πορτογάλο super star στον τεράστιο αυτό σύλλογο, την Man. Utd που ανέδειξε και εκτόξευσε τις ποδοσφαιρικές του μετοχές. Ο Μουρίνιο δήλωσε ευθαρσώς ότι: «έχασε ο καλύτερος. Ανεξαρτήτως από την αποβολή του Νάνι, δεν αξίζαμε να νικήσουμε!»

Ο Ρονάλντο πάλι, έβαλε το χρυσό γκολ της πρόκρισης των «μερένγκες» και ήταν σαν… να μην έγινε τίποτα! «Δεν πανηγύρισα από σεβασμό, εδώ είναι το δεύτερο σπίτι μου» είπε λίγο αργότερα.

Σκεφθείτε ο αντίστοιχος Μουρίνιο του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού, του ΠΑΟΚ να έκανε τέτοια δήλωση. Θα είχε απολυθεί ως… απροσάρμοστος στην ατμόσφαιρα και τη νοοτροπία. Ή πάλι ένας «άλλος» Ρονάλντο, η «πριμαντόνα» μιας μεγάλης ελληνικής ομάδας να ήταν στη «μούγκα» όταν θα σκόραρε το καθοριστικό γκολ, με τη φημολογούμενη κιόλας πιθανή επιστροφή του στην Μάντσεστερ το καλοκαίρι… «Μισθοφόρο» και «πουλημένο» θα τον αποκαλούσαν, με προ-συμφωνημένη την αλλαγή φανέλας.

* Ο Ρόι Κιν, αυτός ο παίκτης-σύμβολο της Μάντσεστερ κι όχι απλά ένας μεγάλος αρχηγός, μια «σημαία» της ομάδας στο βάθος των αιώνων, καλεσμένος στο post game της βρετανικής τηλεόρασης χαρακτήρισε «ορθή την αποβολή του Νάνι»! Φυσικά και υπήρξαν αντιδράσεις από τους οργανωμένους. Έως εκεί όμως. Εδώ θα είχε… αφοριστεί ο «γραφικός». Δεν αποκλείω κιόλας να σηκώνανε και χέρι πάνω του, άμα τον έβρισκαν πουθενά μπόσικο τίποτα χαπακωμένα καλόπαιδα…

* Όταν ο Ντι Μαρία, ο μεγάλος άτυχος της βραδιάς, έφυγε νωρίς για τα αποδυτήρια τραυματισμένος και βρέθηκε μια ανάσα από τους φίλους της Γιουνάιτεντ στο δρόμο του για τα ντους, φυσικά και δεν αποδοκιμάστηκε. Ούτε του πέταξαν μπουκάλια, αναπτήρες και… νεράτζια όπως θα συνέβαινε σε ελληνικό γήπεδο. Τον καταχειροκρότησε το αγγλικό κοινό. Λες και ήταν «δικός τους» ποδοσφαιριστής!

* Ο Φέργκιουσον, μέσα στα νεύρα και υπό το κράτος του αισθήματος της αδικίας – θεωρώντας ότι η αποβολή του Νάνι ήταν άδικη / σίγουρα παρά-τραβηγμένη… - έστειλε τον βοηθό του στη συνέντευξη Τύπου. Δεν παραβρέθηκε. Θα καθίσει τώρα στο σκαμνί της UEFA. OK, κακώς το έκανε ο sir. Αυτή όλη κι όλη όμως ήταν η αντίδραση του για έναν ολόκληρο αποκλεισμό. Ούτε… μπουνιές έπαιξε, ούτε… καραγκιόζης έγινε.

Ξεροκεφαλιά και αμορφωσιά

Όλα αυτά φίλτατοι, είναι σημάδια και αποδείξεις ήθους, ευπρέπειας, ανατροφής, επαγγελματικού καθωσπρεπισμού. Από τους πρωταγωνιστές των γηπέδων και της εξέδρας.

Τι σχέση έχουμε εμείς με αυτούς; Όχι κιάλια, τηλεσκόπια χρειαζόμαστε και πάλι δεν πρόκειται να βρούμε κατά πού πέφτει ο φωτεινός γαλαξίας της νοοτροπίας και της συμπεριφοράς μας.

Εμείς είμαστε ακόμα… κάφροι. Και θα παραμείνουμε. Γιατί δεν είναι τα λεφτά και οι μεγάλες μεταγραφές. Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά. Είναι οι εκδηλώσεις μας, προερχόμενες από τη «φτιαξιά» μας και την ξερή την κούτρα μας.

Εμείς ακόμα… κυνηγάμε να δείρουμε τον Τζεμπούρ επειδή μας βάζει γκολ! Και φωνάζουμε του Διαμαντίδη ό,τι πιο εμετικό και αισχρό μπορεί να σκεφτεί ένα παράφρονας, κτηνώδης νους και να το κάνει σύνθημα, επειδή δεν είχαμε ποτέ τέτοιο παίκτη στην ομάδα μας!

Ε, λοιπόν, τι να λέμε τώρα;

Τζιμπούρ Διαμαντίδης Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός SPORTS Ολυμπιακός