Τα χειροκροτήματα όταν μπαίνει η γηπεδούχος είναι τυπικά, τμήματα της κερκίδας που στη διάρκεια της σεζόν ήταν γεμάτα είναι άδεια, τα οπαδικά πανό που βλέπεις όλη τη χρονιά λείπουνε και αυτά που είναι κρεμασμένα είναι με πολιτικά μηνύματα. Στην Τούμπα υπήρχαν όλα τα χαρακτηριστικά της δυσαρέσκειας μαζί με την ανυπομονησία των θεατών να αποδοκιμάσουν. Τα πρώτα σφυρίγματα ακούστηκαν πριν κλείσει το μισάωρο. Δεν συνεχίστηκαν σε όλη τη διάρκεια, αφού στους οπαδούς δεν πήγαινε η καρδιά να δουν την ομάδα τους να χάνει, αλλά σαν αρνητική ενέργεια ήταν εκεί. Οχι ότι στο χθεσινό ματς ο ΠΑΟΚ χρειαζόταν κάποια ατμόσφαιρα για να χάσει.
Με πρώτη εξήγηση την αλλαγή του Δώνη με τον Γ.Χ. Γεωργιάδη. Είναι σαφές ότι ο Σαββίδης θα έπρεπε «να δαγκώσει τη σφαίρα» ή όπως το λένε στα ελληνικά, να τελειώσει τη σεζόν με τον Δώνη και μετά να πάρει προπονητή. Είναι σαφέστερο ότι αν έπρεπε να αλλάξει προπονητή η επιλογή δεν ήταν ο Γ.Χ. Δεν είχε πείρα από πάγκο, δεν είχε φιλοδοξίες να μείνει σαν προπονητής και οι αποτυχίες θα τον βάραιναν περισσότερο από έναν απλό επαγγελματία. Το αποτέλεσμα φάνηκε στο πανικοβλημένο κοουτσάρισμα όταν ο ΠΑΟΚ εξαντλεί τις αλλαγές του στο 60' για να τελειώσει το ματς με τον Ετο στόπερ και τους Βούκιτς και Ολίσε στην ενδεκάδα, που χάλαγαν τις προσπάθειες των συμπαικτών τους.
Εκτός όμως από τους αδύναμους να παίξουν μπάλα, υπήρχαν και οι κακομαθημένοι. Οπως ο Καμαρά. Ο οποίος είχε τέσσερα σουτ άουτ και όταν μετά ένα μπάσιμο ο Βούκιτς δεν μπόρεσε να του γυρίσει την μπάλα στην επόμενη φάση σούταρε επιδεικτικά άουτ. Υποθέτω για να τιμωρήσει την ομάδα του.
Για τον ΠΑΣ που έπαιξε με ελλείψεις πρέπει να πω ότι ο Χριστόπουλος έχει δίκιο. Νίκησε, αλλά ήταν κακός. Σχεδόν σε όλο το ματς η μπάλα πήγαινε όπου λάχει, σώθηκε από το δοκάρι στην κεφαλιά του Αθανασιάδη και σκόραρε επειδή ο Σίλντενφελντ έχασε την ισορροπία του στο κόρνερ. Οταν όμως μια ομάδα όπως ο ΠΑΣ που ξεκινάει τη σεζόν με περιορισμούς στις μεταγραφές, παίζει χωρίς έξι βασικούς και κερδίζει στην Τούμπα, στη σεζόν κάτι καλό πρέπει να έχει γίνει.
ΠΗΓΗ: Sportday