Ο αδικημένος Ελληνας προπονητής...

Είναι φανερό ότι οι πιθανότητες είναι λιγοστές. Βλέπετε, ήδη υπάρχει ενδιαφέρον από το εξωτερικό. Πρώτα ήταν η ΑΕΚ Λάρνακας, στην οποία τελικά είπε «όχι» ο Ελληνας προπονητής και τώρα είναι μία ομάδα από την Ουκρανία, στην οποία είναι πιθανό να πει «ναι».

Βλέποντας αυτή την εξέλιξη αναρωτήθηκα πραγματικά, πόσο άσχημο είναι το περιβάλλον του ελληνικού επαγγελματικού αθλητισμού (ποδόσφαιρο και μπάσκετ δηλαδή) για τον Ελληνα προπονητή. Ο Γιάννης Χριστόπουλος είναι το τελευταίο παράδειγμα. Δες τι έκανε και τι προτάσεις έχει από εδώ. Κανείς από τους μεγάλους ή αυτούς που προσπαθούν να μεγαλώσουν δεν έριξαν μία ματιά, δεν έκαναν μία κουβέντα μαζί του. Ουκρανοί, Κύπριοι τον πρόσεξαν, οι Ελληνες όχι.

Μήπως πρόσεξαν όμως τον Τσιώλη; Μία ευκαιρία κάποιων μηνών στον Αρη, αυτό ήταν όλο. Μήπως πρόσεξαν επί της ουσίας τον Δώνη; «Δεν πήρες τίτλο με την πρώτη; Εφυγες», ήταν επί της ουσίας η ευκαιρία που του δόθηκε.

Αλλά ας αφήσω το ποδόσφαιρο. Ποια μεγάλη ευκαιρία είχε δοθεί ως τώρα στον Αργύρη Πεδουλάκη; Πόσα δεν άκουσε τους πρώτους μήνες του στον ΠΑΟ με 10 στους 12 παίκτες του ρόστερ να είναι νέοι; Κι όμως είναι έτοιμος για το νταμπλ κόντρα στον πρωταθλητή Ευρώπης Ολυμπιακό. Πόσο καλύτερα θα τα πήγαινε με αυτό το μπάτζετ κι αυτούς τους παίκτες ο Ομπράντοβιτς αλήθεια; Πόσο καλύτερα από το να κατακτήσει ξανά την Ευρωλίγκα θα τα πήγαινε ο Ντούσαν Ιβκοβιτς αν είχε μείνει και δεν τον είχε διαδεχθεί ο Μπαρτζώκας που έγινε ο πρώτος Ελληνας προπονητής που την κατέκτησε; Κι όμως μέχρι πριν από δύο τρεις μήνες ο Μπαρτζώκας ήταν ο «Μr Bean»...

Οσο δε για αυτούς που ήδη πέτυχαν, ας το αφήσω καλύτερα. Ο Ολυμπιακός στην πρόσφατη γιορτή για τα 40 χρόνια, ξέχασε να αναφερθεί στον Τάκη Λεμονή, που πέρα από τους τίτλους που πήρε, έγινε ο πρώτος προπονητής που έκανε «διπλό» στο Τσάμπιονς Λιγκ...

Φυσικά αυτό είναι μοναδικό ελληνικό φαινόμενο. Σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου, η μεγάλη ομάδα ψάχνει να βρει τον ντόπιο προπονητή που έκανε τη διάκριση, που έδειξε πράγματα στις πιο μικρές κατηγορίες και τον βάζει να κάνει τη δουλειά. Δες το πρόσφατο παράδειγμα με τον Μόγες. Πριν 11 χρόνια η Εβερτον τον είδε να κάνει δουλειά στις μικρές κατηγορίες με την Πρέστον και του έδωσε το τιμόνι της ομάδας στα χέρια. Σήμερα ο Μόγες χωρίς καν να έχει πάρει τίτλο είναι ο διάδοχος του σερ Αλεξ και ο προπονητής της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Φαντάσου τώρα κάποιον Ελληνα προπονητή που θα δούλευε για 11 χρόνια σε μία μεσαία ομάδα της Σούπερ Λίγκας, η οποία θα τον είχε επιλέξει γιατί τα είχε πάει καλά σε κάποια ομάδα της Γ' Εθνικής, να αναλάμβανε να διαδεχτεί έναν προπονητή μύθο του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού και να υπέγραφε μαζί τους πενταετές συμβόλαιο. Φαντάσου δε, το βιογραφικό αυτού του προπονητή να μην είχε ούτε έναν τίτλο σε 11 χρόνια.

Ασε, μην μπαίνεις στο κόπο να φανταστείς. Αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα ούτε στα παραμύθια...

Πηγή: SportDay