Με το φτωχό μου το μυαλό... λέω εγώ

H φράση του Μίτσελ «ο προπονητής μπορεί να ζητήσει τα πάντα εκτός από χρόνο» είναι παράφραση της κλασικής φράσης του Ναπολέοντα «Ζήτησέ μου τα πάντα εκτός από χρόνο» που την είπε σε κάποιον από  τους στρατηγούς του, που το όνομά του δεν διέσωσε η ιστορία.

Ο χρόνος διαφέρει από χώρα σε χώρα, αφού στην Ελλάδα υπάρχουν προπονητές που απολύθηκαν επειδή η  ομάδα δεν έπαιζε καλά στα φιλικά, αλλά το «πρέπει να δίνεται χρόνος στον προπονητή» είναι κλισέ. Αν, για παράδειγμα, αποδείχτηκε ότι υπήρξε βιασύνη στο να απολυθεί ο Ζαρντίμ πέρυσι, είναι βέβαιο ότι ο Ζεσουάλντο Φερέιρα έπρεπε να είχε φύγει πιο νωρίς. Στο φινάλε ένας προπονητής που φεύγει νωρίς χάνει την ευκαιρία να φτιάξει την ομάδα, αλλά ένας που μένει ενώ έπρεπε να φύγει, έχει την ευκαιρία να τη διαλύσει.

Το πόσο εύθραυστο πράγμα είναι μια ομάδα το σκεφτόμουνα βλέποντας προχθες τον Κατσουράνη να παίζει για τον ΠΑΟΚ. Δεν λέω, στην ηλικία που είναι ο Κατσουράνης διαλέγει παιχνίδια και προσπάθειες, αλλά από εγωισμό και μόνο είναι δυνατόν ο Παναθηναϊκός να έχανε με τρία από τον Πανιώνιο και ο Κατσούρ να κοίταζε τους μικρούς του Πανιωνίου να κάνουν πλάκα;   

Τώρα το πού φτάνουν οι δυνατότητές του και πόσα παιχνίδια έχει στα πόδια του τον χρόνο, μόνο υποθέσεις μπορούν να γίνουν. Το σίγουρο είναι ότι ένα από τα καλά παιχνίδια που είχε στα πόδια του, ήταν αυτό με τη Σάλκε. Και πήγε χαμένο. Οπως χαμένη ήταν όλη η προσπάθεια  του ΠΑΟΚ.

Ψυχολογικά, γιατί  μετά τον αποκλεισμό της Μέταλιστ ήταν σαν τον μελλοθάνατο που του δόθηκε και δεύτερη ευκαιρία που την πέταξε. Αγωνιστικά, γιατί πέταξε τους τρεις βαθμούς με τον Παναιτωλικό  χωρίς αντίκρισμα. Ψυχολογικά, γιατί οι παίκτες του δεν μπόρεσαν να εκμεταλλευτούν τη δεύτερη ευκαιρία. Πειθαρχικά, γιατί κινδυνεύει να τιμωρηθεί για υπεράριθμους θεατές. Οικονομικά, γιατί από τα έσοδα των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ περίμενε ο Ιβάν Σαββίδης να πάρει κανέναν παίκτη.

Επίσης η συμπεριφορά του Χουμπ Στέφενς προβληματίζει. Δεν είναι συνηθισμένο ένας προπονητής να αποβάλλεται σε ματς του Τσάμπιονς Λιγκ και μάλιστα χωρίς σημαντική αιτία. Γιατί η φάση με τον Ουτσίντα μπορεί να ήταν ή μπορεί να μην ήταν χέρι,  αλλά στη θέση που βρίσκεται ο Στέφενς είναι αδύνατον να έχει άποψη. Ακόμα και να έχει κάποιον έμπιστο να παρακολουθεί την τηλεόραση και να τον ειδοποιεί ούτε στην τηλεόραση υπήρξε πλάνο που να δείχνει καθαρά αν υπήρξε χέρι. Δεν είχε δικαίωμα ο Στέφενς να αποβληθεί αφού εκτός του ότι στέρησε την ομάδα του από τις οδηγίες, της πέρασε και τον δικό του εκνευρισμό. Ο Στέφενς πιστώνεται ότι έχει φτιάξει μία ομάδα με αρχή, μέση και τέλος, αλλά χρεώνεται κακή συμπεριφορά από τον πάγκο, που την έδειξε και στην Ελλάδα.

Με την ήττα του ΠΑΟΚ βρέθηκε λοιπόν ο Βαγγέλης Μαρινάκης με έξι σχεδόν εκατομμύρια επιπλέον. Μεταξύ όμως Μαρινάκη και Σαββίδη υπάρχει μια διαφορά. Κατηγορούνε στα social media τον Μαρινάκη ότι καβατζώνει τα λεφτά. Και μπορεί να ισχύει. Την πρώτη όμως χρονιά που ο Μαρινάκης  πήρε τον Ολυμπιακό και η ομάδα βρέθηκε εκτός Ευρώπης ο Μαρινάκης τα έχωσε για να γίνει ανταγωνιστικός. Εχει τα κοχόνες τώρα ο Σαββίδης με τη σειρά του να τα χώσει; Γιατί πολλά βάζεις, πολλά παίρνεις, που λέγανε παλιά στα πανηγύρια.

Βολικό, αλλά κι άδικο...

Για τη φορά που συνάντησα τον Λεωνίδα Κύρκο έχω ξαναγράψει πριν χρόνια. Ηταν στο  σπίτι του στην οδό Καλλιδρομίου, που με προσκάλεσε να μου κάνει το τραπέζι. Εγώ  ήθελα να τον ακούσω να μου μιλάει για το παλιό ΚΚΕ, αυτός ήθελε να μιλήσουμε για τον Παναθηναϊκό και κάπου τελικά  τα βρήκαμε. Μία συζήτηση μερικές στιγμές μπλεγμένη, αφού όταν του είπα ότι ήμουνα θαυμαστής του Δημητρίου, αυτός απάντησε «καλός ήταν, αλλά πού τον θυμήθηκες;». Εννοώντας αυτός τον Δημήτρη Δημητρίου του Παναθηναϊκού και εγώ τον Πάνο Δημητρίου, που ήταν στέλεχος του ΚΚΕ. Τέλος πάντων, ήταν μία νύχτα αξέχαστη και για τη συζήτηση, αλλά και για  το φαΐ που αδιαφορούσε για τις αστικές ευαισθησίες στη γεύση.

Δύο χρόνια όμως μετά τον θάνατό του είναι φανερό ότι ο Λεωνίδας Κύρκος πάει να καταλάβει μία ενδιαφέρουσα θέση στην πολιτική ιστορία. Του πολιτικού κοινής αποδοχής. Του Κωνσταντίνου Καραμανλή της Αριστεράς, του εθνάρχη που ο κάθε ένας θα διαλέγει κάτι που τον βολεύει και λόγω μακροβιότητας από όλα υπάρχουν και θα τον ανακηρύσσει δικό του άνθρωπο. Το μπλέντερ όμως της συναισθηματικότητας είναι άδικο. Ο Κύρκος και ο Καραμανλής υπήρξαν μάχιμοι πολιτικοί που αγωνίστηκαν για τις παρατάξεις τους. Ο Καραμανλής εγκαθίδρυσε το «καραμανλικό κράτος» που ήταν το κράτος των νικητών μετά τον εμφύλιο. Ο Κύρκος ήταν  ο δημιουργός του ΚΚΕ Εσωτερικού, του κόμματος που  προσπάθησε να στηρίξει τον κομμουνισμό με το ανθρώπινο πρόσωπο.

Η μετά θάνατο προσπάθεια για τον Κύρκο όπως και τον Καραμανλή να περάσουν σαν πανελλήνιας αποδοχής πολιτικοί, που γίνεται και από τις δύο πλευρές είναι βολικές για τους επιγόνους, αλλά άδικες για τους ίδιους. Δεν ήταν φιλάνθρωποι ούτε είχαν κατανόηση για όλα, σε σημείο να στραφούν ενάντια ακόμα και στους πολιτικούς τους χώρους. Στην περίπτωση του Λεωνίδα Κύρκου στις διαδηλώσεις για τον θάνατο του Γρηγορόπουλου, όταν είχε στείλει για δημοσίευση ανοικτή επιστολή που τασσόταν με το πλευρό των καταστηματαρχών που έβλεπαν την περιουσία τους να καταστρέφεται από τους κουκουλοφόρους που ο ΣΥΡΙΖΑ χάιδευε. Η προσπάθεια δημιουργίας ενός πανελλήνιας αποδοχής προφίλ είναι βολική, αλλά και άδικη. Βολική γιατί αντίπαλοι αλλά κυρίως συμπολεμιστές αποφεύγουν την αντιπαράθεση με τις ιδέες του και άδικη, αφού ο Λεωνίδας Κύρκος με τον χρόνο καλουπώνεται σε έναν καλοκάγαθο ηλικιωμένο που αγαπούσε τη φυσαρμόνικα και τις γάτες.

Πηγή: SportDay