Χωρίς κεντρική ιδέα

Γιατί αυτή την ομάδα που δεν πάλεψε στο Καραϊσκάκη την έφτιαξε ο Ιβάν Σαββίδης και οι πολλοί που τον χειροκροτούν κολακεύοντας τα λάθη του.

Με τον εφετινό ΠΑΟΚ συμβαίνει κάτι περίεργο: μοιάζει με μια ομάδα που δεν την αγαπάει κανένας, ίσως γιατί κανένας δεν αισθάνεται ότι τον καλύπτει. Ο ΠΑΟΚ, πριν το ματς στο Καραϊσκάκη, είχε κάνει του κόσμου τις ανατροπές -κι όμως αυτές, αντί να χειροκροτηθούν από τον κόσμο του, μάλλον προκαλούσαν ξινίλες. Νομίζω ότι αυτή η εν πολλοίς ακατανόητη συμπεριφορά οφείλεται στο ότι η ομάδα υπερεκτιμήθηκε (άρα δεν ενθουσιάζει όταν ανατρέπει αποτελέσματα, γιατί θα έπρεπε να κερδίζει εύκολα) κι από την άλλη δεν αγαπιέται κιόλας, γιατί δεν εκφράζει τις μεγάλες επιθυμίες του κόσμου, που καλλιεργήθηκαν από τον ερχομό του Σαββίδη. Ο εφετινός ΠΑΟΚ είναι ορφανός.

Υπερβολές

Ο Σαββίδης πιθανότατα νομίζει ότι λέγοντας υπερβολές ικανοποιεί τον κόσμο του ΠΑΟΚ, δείχνοντας ότι αφουγκράζεται τις ανάγκες του. Μόνο που η πραγματικότητα έχει τους νόμους της. Ο Σαββίδης έταζε τον Ροναλντίνιο κι αποκτούσε τον Λούκας. Δηλώνει ότι ο Αθανασιάδης είναι καλύτερος του Μήτρογλου, αλλά ο ένας έχει βάλει 4 γκολ κι ο άλλος 17. Λέει ότι έχει τον καλύτερο προπονητή του πρωταθλήματος, αλλά δεν του πήρε έναν παίκτη που αυτός να πρότεινε. Θέλει έναν ΠΑΟΚ ισχυρό και με δικές του θέσεις, αλλά στη Λίγκα λένε ότι είναι «ουρά» του Αλαφούζου: έτσι για δυνατός δύσκολα περνιέσαι. Ο Σαββίδης μιλάει πριν το Καραϊσκάκη για «πολέμους και μάχες» και ξεχνάει ότι πριν από αυτά στο ντέρμπι χρειάζεται κάτι χρησιμότερο: να παίξει ο ΠΑΟΚ ποδόσφαιρο. Οποιος αυτό το ξεχνάει την πληρώνει.

Λογική

Ο ΠΑΟΚ ο εφετινός δεν είναι κακός: απλά του λείπει μια κεντρική ιδέα. Είναι ένας συνδυασμός διάφορων ετερόκλητων πραγμάτων. Πρώτα απ' όλα έχει δυο ψυχές, αφού το ποδόσφαιρο που αρέσει στον Στέφενς δεν έχει καμία σχέση με ό,τι αγαπάνε οι πολλοί Έλληνες διεθνείς, που ήρθαν και που αποδεδειγμένα λατρεύουν τον Σάντος. Έπειτα είναι μια ομάδα που έφτιαξαν ο Βρύζας, ο Τσιστιακόφ και οι λοιποί άγνωστοι σύμβουλοι του Ιβάν, με αποτέλεσμα κανείς να μην έχει την ευθύνη της κατασκευής της. Και τέλος είναι μια ομάδα, που ενώ μετά την περσινή χρονιά της έπρεπε να ανανεωθεί (γιατί στα πλέι οφ για να βγει δεύτερη δεινοπάθησε παρ' όλο που είχε φύγει ο «κακός» Δώνης) κράτησε όσους πέρυσι έδειξαν ότι δεν μπορούν να δώσουν περισσότερα και πρόσθεσε παίκτες που ήδη το καλοκαίρι αποτελούσαν στοιχήματα. Ο Βιτόρ, ο Λόπεθ, ο Στοχ, ο Νίνης, ο Χακόμπο που αναβαθμίστηκε, ο Λούκας που ήρθε από την εξωτική Καρπάτι στοιχήματα ήταν. Όλοι έρχονταν από περίεργες (για να μην πω προβληματικές) χρονιές κι όλοι έβλεπαν τον ΠΑΟΚ ως νέα αρχή. Μόνο που τα στοιχήματα σιγουριά δεν προσφέρουν κι όσο πιο πολλά βάζεις τόσο πιο πολλά χάνεις.

Λάθος

Στον ΠΑΟΚ προετοίμασαν λάθος το ματς με τον Ολυμπιακό -γι' αυτό και η κατάρρευση και η τεσσάρα. Δεν χρειάζονταν πολλά λόγια, έπρεπε όλοι να προβληματιστούν για την εμφάνιση με τη Μακάμπι, κακώς νόμιζαν ότι ο Ολυμπιακός είναι κουρασμένος: αυτά όμως είναι πταίσματα -τα αληθινά προβλήματα είναι άλλα. Εμφανώς τα «θέλω» του προπονητή και τα «θέλω» των παικτών είναι διαφορετικά: όλοι συνυπάρχουν χωρίς να έχουν γίνει μια γροθιά. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι η σύμπνοια απουσιάζει και σε επίπεδο στελεχών: δεν χρειάζεται να ζεις καθημερινά τον ΠΑΟΚ για να καταλαβαίνεις ότι η καχυποψία μεταξύ των παραγόντων είναι διάχυτη. Έτσι, ο καθένας από τους παράγοντες θεωρεί δουλειά του να κοιμίζει τον Σαββίδη λέγοντάς του στα στραβά πως για την κακή εικόνα φταίνε οι κακοί εχθροί (η ΕΠΟ, η διαιτησία, ο Ολυμπιακός, τα κέντρα αποφάσεων κτλ): οι προβληματισμοί για το αν το καράβι αρμενίζει στραβά απαγορεύονται. Αυτό πληρώθηκε στο Καραϊσκάκη.

Πολλά

Η ήττα από το Καραϊσκάκη, λένε, πρέπει να γίνει μάθημα, γιατί το πρωτάθλημα έχει ανάγκη τον ΠΑΟΚ του Σαββίδη: πολύ σωστά. Μόνο που ο ΠΑΟΚ του Σαββίδη πρέπει να είναι αξιοσέβαστος κι όχι στη Λίγκα να μη βρίσκει την ψήφο του. Πρέπει να ασχολείται με τα αγωνιστικά πιο πολύ από τη διαιτησία. Πρέπει να έχει παίκτες που να στέκονται στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού κι όχι βασικούς που δεν θα χωρούσαν στον πάγκο του. Πρέπει τέλος να έχει έναν ηγέτη. Που να κάνει πολλά και να μιλάει λίγο

Ένα παράδειγμα

Επειδή μοιάζει να είναι πολύ θεωρητικό το ότι από τον ΠΑΟΚ λείπει μια κεντρική ιδέα, το κάνω πιο συγκεκριμένο. Θα φέρω ένα παράδειγμα απλό: τον Ολυμπιακό. Τι θέλει ο Μαρινάκης; Μια ομάδα που να παίζει επιθετικό ποδόσφαιρο και να ευχαριστεί τον κόσμο και που να κάνει το χρέος της στην Ευρώπη, διεκδικώντας προκρίσεις. Επιπλέον πρέπει η ομάδα να έχει εξελίξιμους παίκτες, γιατί μια μοντέρνα ποδοσφαιρική επιχείρηση πρέπει και να πουλάει. Τέλος, πρέπει να είναι δυνατή, αξιοσέβαστη και να μην επιτρέπει σε κανένα να παίζει παραγοντικά παιχνίδια στην πλάτη της.

Τι θέλει ο ΠΑΟΚ; Σε πολύ γενικές γραμμές, το πρωτάθλημα. Ναι, αλλά ο πρωταθλητισμός είναι ο στόχος, όχι το μέσο: πρέπει για να κάνεις πρωταθλητισμό να έχεις έναν μπούσουλα -αυτό νομίζω λείπει. Είμαστε βέβαιοι ότι στον Ζαγοράκη, τον Βρύζα, τον Τσιστιακόφ, τον Στέφενς, τον Γεωργιάδη, τον Σαββίδη και τον Κατσουράνη (που ένα λόγο παραπάνω από τους υπόλοιπους πρέπει να τον έχει) αρέσει το ίδιο ποδόσφαιρο; Πολύ αμφιβάλλω. Τους αρέσει σίγουρα η νίκη -αλλά ως προς το πώς πρέπει να φτάνεις σε αυτή αμφιβάλλω αν συμφωνούν. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά με την εποχή του Σάντος: δεν είναι ο Κοντρέρας, ο Βιεϊρίνια, ο Γκαρσία και ο Μουσλίμοβιτς που γκολ δεν έβαζε ποτέ -είναι ότι τότε όλοι συμφωνούσαν στο τι ομάδα πρέπει να φτιάξουν. Η συνταγή πολύ ελκυστική δεν ήταν -και κατά τη γνώμη μου δεν οδηγούσε σε καμία επιτυχία-, αλλά υπήρχε. Σήμερα αυτό που υπάρχει είναι ασαφές, τελείως εξαρτημένο από τα κέφια κάποιων μονάδων και ασταθέστατο: κάτι μου λέει πως και του χρόνου ο ΠΑΟΚ θα χρειαστεί να ξεκινήσει από την αρχή. Ακούω ότι θα ενισχυθεί, λέει, τον Ιανουάριο με τον Ταχτσίδη και τον Φορτούνη. Να τους αποκτήσει γίνεται. Αλλά είμαστε σίγουροι ότι με αυτούς θα ενισχυθεί;