Εχουν περάσει σχεδόν 16 χρόνια από την πρώτη παρουσία του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ. Από τότε έχουν αλλάξει πάρα πολλά και όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο οι ίδιοι οι “ερυθρόλευκοι” βλέπουν τη διοργάνωση, μέχρι τον τρόπο με τον οποίοι οι αντίπαλοί του βλέπουν τον Ολυμπιακό.

Στα πρώτα εκείνα ευρωπαϊκά βήματα η φράση “συλλογή εμπειριών” ήταν αυτή που συνόδευε τους παίκτες του Ολυμπιακού. Η παρθενική νίκη επί της Πόρτο, τα άσχημα βράδια σε Μαδρίτη και Τροντχάιμ σε ήταν (τότε) για τους πρωταθλητές εφόδια για το μέλλον τους στην διοργάνωση.

Τα συνεχόμενα πρωταθλήματα, σήμαιναν και συνεχόμενες παρουσίες. Αυτό όμως που δεν έφεραν για πολλά χρόνια, ήταν σταθερότητα. Υπήρξαν τεράστιες νίκες, αλλά και πολύ βαριές ήττες. Υπήρξαν βραδιές αποθέωσης, αλλά και άλλες που πετούσε ο Ολυμπιακός λευκή πετσέτα στο γήπεδο. Το χειρότερο, όμως ήταν ότι δεν υπήρχε πρόοδος. Κάθε σεζόν, ήταν σχεδόν ίδια με την προηγούμενη, παρά το το γεγονός ότι τη φανέλα τη φορούσαν ορισμένοι παίκτες τεράστιας αξίας.

Κακά τα ψέμματα, υπήρξαν σεζόν των “ερυθρόλευκων” στο Τσάμπιονς Λιγκ που το ρόστερ ήταν τέτοιο, ώστε οι μισοί και βάλε παίκτες από την τωρινή ομάδα δεν είχαν θέση ούτε στον πάγκο. Ομως παρόλα αυτά ο Ολυμπιακός αν και έπαιζε διαρκώς σχεδόν στην διοργάνωση έμοιαζε να κάνει ένα βήμα εμπρός και ένα πίσω και όταν ερχόταν η ώρα του απολογισμού, ουσιαστικά είχε μείνει στάσιμος. Ηταν παράλληλα και αυτή η κατάρα που τον ακολουθούσε και κάθε φορά που έβγαζε το διαβατήριο του, ήταν δεδομένο ότι η σφραγίδα στον έλεγχο θα έγραφε... ήττα.

Με τις πρώτες νίκες μακριά από το σπίτι του, άλλαξε και η ψυχολογία, όμως και πάλι κάτι έλλειπε για να αποκτήσει, αυτό που με μια λέξη λέγεται ταυτότητα. Ομως το να μπει στο αεροπλάνο και να γυρίσει νικητής, ήταν ένα πρώτο βήμα. Η συνέχεια ήταν να χτίσει χαρακτήρα. Αν και με χρονική καθυστέρηση ο Ολυμπιακός βρήκε τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια τον χαρακτήρα που του έλλειπε. Ανεξαρτήτως προπονητή, αν και αυτός που αποφάσισε να βάλει αγωνιστικό... καλούπι στους “ερυθρόλευκους” ακόμα και όταν έπαιζαν μακριά από το Καραϊσκάκη, ήταν ο Βαλβέρδε.

Ο Ισπανός, έμαθε σε μια ομάδα που όταν έπαιζε εκτός κυνηγούσε το “να μην χάσει”, να κυνηγά το “να κερδίσει”. Οταν έφυγε ο Βάσκος, ακόμα και αν ο Ζαρντίμ έφερε διαφορετική αγωνιστική φιλοσοφία, το ζητούμενο παρέμεινε είτε μέσα είτε έξω η νίκη. Από άλλο δρόμο, αλλά στον ίδιο τερματισμό. Και ήρθε ο Μίτσελ, που σαν παίκτης της Ρεάλ, άλλο τερματισμό δεν είχε μάθει στην (ποδοσφαιρική) ζωή του το συνέχισε. Με τη δική του μεν λογική, με τύχη, αυτό στο φινάλε σημασία δεν έχει, καθώς ο στόχος δεν αλλάζει.

Σε πολλούς, έχει περάσει απαρατήρητο, αλλά ο Ολυμπιακός τα τρία τελευταία χρόνια έχει κερδίσει εκτός έδρας τις πρωταθλήτριες Γαλλίας Μαρσέιγ και Μονπελιέ, ενώ την Παρί ΣΖ των εκατομμυρίων να τρέχουν από τα αραβικά μπατζάκια, την κοίταξε χθες κατάματα. Και μπορεί η Μονπελιέ το μάτι να μην το γεμίζει, αλλά η Μαρσέιγ απέκλεισε στον επόμενο γύρο την Ιντερ, ενώ οι Παριζιάνοι ονειρεύονται τελικό και κούπα.

Το πόσο μάλιστα ήθελαν τη νίκη, φάνηκε από τον τρόπο που πανηγύρισαν το γκολ του Καβάνι στο 90'. Ενα τέρμα που τους χάρισε μόνο νίκη γοήτρου, αφού και με την ισοπαλία στην επόμενη φάση και πρώτοι θα ήταν πάλι. Και όμως ο Ουρουγουανός, που λίγα λεπτά πριν είχε δεχτεί κίτρινη κάρτα επειδή διαφώνησε έντονα για ένα πλάγιο(!), έτρεξε στην κερκίδα, ενώ οι συμπαίκτες του έπεσαν πάνω του σαν να είχαν προκριθεί όχι στους ¨16”, αλλά στον τελικό. Και όλα αυτά με αντίπαλο έναν Ολυμπιακό που βλέπει το μπάτζετ της Παρί και παθαίνει... ίλιγγο.

Τα παραπάνω, μάλιστα, τα έλεγαν Γάλλοι συνάδελφοι, που μάλιστα τόνισαν ότι ο Ολυμπιακός ήταν η καλύτερη ομάδα που έχει περάσει από το Παρκ ντε Πρενς, φέτος. Ανώτερη και από την Μπενφίκα που μέσα σε μισή ώρα είχε δεχτεί τρία γκολ, αλλά ανώτερη και από την Αντερλεχτ, η οποία μάλιστα τον μοναδικό βαθμό που έχει μέχρι στιγμής στον όμιλο σε αυτό το γήπεδο τον κατέκτησε.

Φάνηκε, επίσης και στην μικτή ζώνη. Οι Γάλλοι συνάδελφοι, δεν την... έπεσαν πάνω μόνο στους παίκτες της Παρί. Με τον ίδιο ζήλο περίμεναν τον Σαβιόλα, ακόμα και τον Μπονγκ “ανέκριναν” για περίπου δέκα λεπτά, κράτησαν για πάνω από ένα τέταρτο τον Καρεμπέ, μίλησαν με τον Μασάδο. Και βέβαια περίμεναν για δεύτερο γύρο ερωτήσεων μετά τη συνέντευξη Τύπου και τον Μίτσελ.

Παλιότερα, όταν βλέπαμε ανάλογες εικόνες, συνέβαινε σε παίκτες μόνο όπως ο Ζιοβάνι ή ο Ριβάλντο και φυσικά ο Καρεμπέ. Μέχρι εκεί. Και μιλούσα με αυτούς, όχι γιατί δεν ήξεραν τον Τζόρτζεβιτς ή στην Ιταλία τον Γεωργάτο, αλλά γιατί η ομάδα όπου είχαν αντιμετωπίσει δεν είχε καταφέρει να αφήσει το στίγμα της, τουλάχιστον στο εκτός έδρας ματς.

Τώρα, ακόμα και στις ήττες του, ο Ολυμπιακός αναγνωρίζεται και οι αντίπαλοί του τον παραδέχονται. Οπως για παράδειγμα ο Βενγκέρ που είχε πει στον κ.Μαρινάκη πριν από τρία χρόνια για το πόσο τυχερή είχε σταθεί η Αρσεναλ μέσα στο “Εμιρέιτς” ή χθες που ο γαλλικός Τύπος μιλούσε για το βράδυ που η Παρί “υπέφερε” για 45 λεπτά στο Φάληρο και ας είχε κερδίσει στο τέλος με 4-1.

Σίγουρα ο Ολυμπιακός έχει ακόμα πολλά να μάθει όταν παίζει με ομάδες όπως η Παρί, ή η Αρσεναλ, ή στην επόμενη (όταν με το καλό σφραγίσει την πρόκρισή του) φάση απέναντι στα μεγαθήρια που τον περιμένουν. Σίγουρα έχει και πολλά να ζηλέψει όσον αφορά στα μπάτζετ τους, ή την οργάνωσή τους. Να πάρει ιδέες και αν μπορεί να τις εφαρμόσει.

Αυτό που πλέον δεν έχει να ζηλέψει είναι η αγωνιστική λογική τους. Ναι μεν την προσαρμόζει στα δικά του μέτρα και σταθμά, καθώς όλα εξαρτώνται από την ποιότητα του ρόστερ, αλλά όπως και οι top ομάδες (που είπε προχθές και ο Μίτσελ) βγαίνει από τα σύνορα για να κερδίσει, δείχνοντας το στην πράξη και στην προσπάθεια και όχι στα λόγια. Κάποιες φορές το πετυχαίνει, ορισμένες άλλες όχι, αλλά πλέον εύκολα δεν χάνει ακόμα κανέναν. Κάτι που όλοι οι αντίπαλοί του αναγνωρίζουν.

Πηγή: Goal

Μανωλάς Ποδόσφαιρο Superleague SPORTS Ολυμπιακός