Με κάποια συμπεράσματα σαφή. Ενα ότι ο Ολυμπιακός χτυπάει τη γαλλική και την ελληνική αγορά ενώ έχει εγκαταλείψει εντελώς την ισπανική, που στην εποχή του Βαλβέρδε και του Κοβάσεβιτς ήταν αποκλειστικός τροφοδότης της ομάδας. Δύο ότι δεν έχει δογματική μεταγραφική πολιτική τύπου «θα παίρνουμε μόνο νέους παίκτες» ή «θα παίρνουμε μεγάλα ονόματα», αλλά παίρνει παίκτες είτε άμεσης χρήσης όπως ο Αμπιντάλ, είτε άμεσης και μελλοντικής όπως ο Κασάμι, είτε μελλοντικής και πιθανόν άμεσης όπως ο Κολοβός, ο Μπουχαλάκης ή ο Αυλωνίτης που θα κριθούν στην προετοιμασία. Ενα ερώτημα που αιωρείται είναι τι γίνεται με τη μεταγραφή του Πουλίδο. Είναι ένα όνομα που είχε γραφτεί στις εφημερίδες και ο Ολυμπιακός δεν θα χρειαζόταν να δώσει εξηγήσεις, αλλά το όνομα του Πουλίδο είχε αναφερθεί από τον Βαγγέλη Μαρινάκη στην εκπομπή του Χατζηνικολάου στον Real FM σαν μεταγραφή που καθυστερούσε από γραφειοκρατικές διαδικασίες. Αν η κατάσταση δεν έχει αλλάξει ο Ολυμπιακός δεν χρειάζεται να προσθέσει τίποτε, αλλά αν οι γραφειοκρατικές διαδικασίες έγιναν ουσιαστικές, μια ενημέρωση δεν θα έβλαπτε.

 

 

Ο ΠΑΟΚ νομίζω ότι στη διεκδίκηση του τίτλου πετάει πετσέτα. Ο Ιβάν Σαββίδης μοιάζει οικονομικά κουρασμένος. Οχι μόνο δεν μπορεί να κάνει μεταγραφές, αλλά χάνει παίκτες όπως ο Λίνο και ο Βούκιτς που στην εικόνα του μεγαλοπαράγοντα που ήθελε να προβάλει θα έπρεπε να παρακαλάνε για να μείνουν. Ακόμα πιο πολύ η αδυναμία φαίνεται στο ότι προσπαθεί να καθησυχάσει την κερκίδα των φανατικών κάνοντάς τους ανέξοδα χατίρια με την πρόσληψη του Αναστασιάδη και του Πάμπλο Γκαρσία. Οχι ότι ο Αναστασιάδης είναι κακός προπονητής, αλλά το ίδιο καλός προπονητής ήταν και όταν εμφανίστηκε ο Ιβάν. Τότε το μοντέλο που προβαλλόταν ήταν του τεχνοκράτη ιδιοκτήτη, που ψάχνει για προπονητές-ονόματα που αν δεν πάρουν το πρωτάθλημα παίρνουν πόδι. Τώρα το μοντέλο γύρισε σε αρχηγός που αφουγκράζεται τι θέλει ο κόσμος. Μόνο που ο κόσμος μπορεί να θέλει πρόσωπα, αλλά πάνω απ' όλα θέλει νίκες και με αυτή την ομάδα που φτιάχνεται νομίζω ότι ο ΠΑΟΚ δεν θα έχει πολλές.

 

Το βάρος λοιπόν της δεύτερης ομάδας που θα διεκδικήσει τον τίτλο από τον Ολυμπιακό πέφτει στον Παναθηναϊκό. Ο οποίος έχει το πλεονέκτημα να μην τον φοβάται. Ετσι τουλάχιστον πρέπει να συμβαίνει μετά το 3-0 στο Καραϊσκάκη. Θα μου κάνει εντύπωση αν ο Αναστασίου κάποια στιγμή στα αποδυτήρια πριν την έναρξη της σεζόν δεν θα πει στους παίκτες «δεν επιτρέπεται να χάσουμε το πρωτάθλημα από αυτούς που πέρυσι τους ρίξαμε τρία». Ο Παναθηναϊκός έχει το πλεονέκτημα ότι κατεβαίνει στο πρωτάθλημα με την ίδια βασικά ομάδα. Κανένας από τους παίκτες του δεν είναι σε ηλικία που να καίει λάδια ή να έχει τραυματισμούς που του έχουν φρενάρει την καριέρα. Επίσης στον Παναθηναϊκό, όπως μου λέγανε στην κλήρωση της Σούπερ Λίγκας, περιμένουν φέτος έναν καλό Μπαϊράμι. Οι αμφιβολίες μου για τον Παναθηναϊκό είναι δύο. Μία αγωνιστική αφού χωρίς τον Σίλντενφελντ ο Κουτρουμπής θα πρέπει να δείξει αν μπορεί να αναλάβει το βάρος του πρώτου στην άμυνα. Και μία ψυχολογική, αφού ο Παναθηναϊκός πέρυσι έκανε άθλια εκκίνηση και ο μόνος δρόμος ήταν προς τα πάνω. Τώρα που έχει από πάνω για να περάσει μόνο τον Ολυμπιακό η κούρσα γίνεται πολύ πιο δύσκολη.

 

 

Ο πάγκος τρώει τον κίπερ

 

Από την στιγμή που πιστεύει ότι στη Σπόρτινγκ θα είναι δεύτερος τερματοφύλακας, η απόφαση του Στέφανο Καπίνο να μην υπογράψει ήταν σωστή. Οι τερματοφύλακες πρέπει να παίρνουν παιχνίδια για να βελτιώνονται και πρόπερσι που ο Καπίνο ήταν δεύτερος πίσω από τον Καρνέζη έκανε βήματα πίσω. Τουλάχιστον σε σχέση με τη σεζόν 2011-12, όταν και πήρε το βραβείο για την καλύτερη απόκρουση της χρονιάς. Το πόσο επηρεάζει ένα τέρμα ο πάγκος φάνηκε πέρυσι όταν στην αρχή της σεζόν ο Καπίνο είχε κάνει μέτριες εμφανίσεις. Ακόμα πιο πολύ φάνηκε με τον Καρνέζη που ενώ τη σεζόν 2012-13 ήταν εντυπωσιακός στο Μουντιάλ, έκανε μια άχρωμη εμφάνιση επηρεασμένος από την αγωνιστική απραξία.

 

Υπάρχει βέβαια το κλισέ ότι ο τερματοφύλακας πρέπει να έχει υπομονή και κάποια στιγμή θα έρθει και η σειρά του. Συνήθως το κλισέ συνοδεύεται με την παραβολή του Βάντσικ και του Νικοπολίδη, όπως παλιότερα συνοδευόταν από του Οικονομόπουλου και του Κωνσταντίνου. Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική. Ο Νικοπολίδης και ο Κωνσταντίνου πράγματι φάγανε μπόλικο πάγκο, αλλά όχι χωρίς να λένε κουβέντα. Μετά το πρώτο ματς με τον Ερυθρό Αστέρα που ο Οικονομόπουλος είχε ευθύνη στα γκολ και στην τελευταία σεζόν του Βάντσικ ο δεύτερος και οι δύο είχαν προβάλει τη διεκδίκησή τους για τη θέση του βασικού. Εχοντας όμως διαφορετικές αφετηρίες. Ο Οικονομόπουλος και ο Κωνσταντίνου ήταν τόσο διαφορετικοί τερματοφύλακες όσο μπορεί να φτιάξει ο φύση. Ο πρώτος ψηλός και στυλίστας ο δεύτερος κοντός και τσαμπουκαλεμένος.

 

Στην περίπτωση του Βάντσικ και του Νικοπολίδη ο Πολωνός, ο καλύτερος κίπερ που έχει παίξει στην Ελλάδα στις ψηλές εξόδους, είχε βαρύνει σωματικά. Ο Νικοπολίδης καταλάβαινε ότι άξιζε τη θέση και διεκδικούσε τη διαδοχή που επέβαλε ο χρόνος. Γιατί όπως είπαμε, ο τερματοφύλακας αν δεν πάρει τα παιχνίδια του την εποχή που πρέπει, είναι όπως τα κορίτσια στις παλιές εποχές. Οσο ωραίος και να είναι θα μείνει στο ράφι.

Πηγή: SportDay

Σαββίδης Ποδόσφαιρο Superleague ΠΑΟΚ SPORTS