Νικολακόπουλος: Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει…

Η φετινή σεζόν με πάει λίγα χρόνια πίσω. Τι λίγα δηλαδή, μία ολόκληρη δεκαετία!

Στο πρωτάθλημα 2004-05, πρώτο του Ολυμπιακού στο καινούργιο Καραϊσκάκη. Με τον τίτλο να κρίνεται τελευταία αγωνιστική, με το 1-0 επί του Ηρακλή στο Καυταντζόγλειο, το γκολ του Ριβάλντο. Με τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ να διεκδικούν το πρωτάθλημα ως το τέλος.

Ο Ολυμπιακός και τότε δεν ήταν στα καλύτερά του, με τον Μπάγεβιτς υπό κρίση στον πάγκο ειδικά από κάποιο σημείο της σεζόν και μετά.

Στο Τσάμπιονς Λιγκ το είχε παλέψει πολύ, όπως και φέτος, έχοντας αποκλειστεί με 10 πόντους (με Λίβερπουλ, Μονακό, Ντεπορτίβο).

Στο πρωτάθλημα πήγαινε, όμως, με το ζόρι. Είχε κάποια ξεσπάσματα, είχε κερδίσει 1-0 τον Παναθηναϊκό στον Πειραιά (όπως και φέτος), αλλά η ομάδα γενικά δεν τράβαγε. Με συνέπεια να είναι στο κυνήγι του τίτλου κι οι άλλες δύο μεγάλες ομάδες.

Είχε συνεχίσει και τότε στην Ευρώπη μετά το χειμώνα και μάλιστα είχε περάσει στους 32 του ΟΥΕΦΑ τη γαλλική Σοσό με δύο νίκες, για να αποκλειστεί στη συνέχεια στους 16 από τη Νιούκαστλ, σε μία παρτίδα που είχε κριθεί από δύο εις βάρος του αποβολές στο α΄ κιόλας ημίχρονο του πρώτου αγώνα!

Το πρωτάθλημα συνεχίστηκε κι ολοκληρώθηκε στο ίδιο μοτίβο, αν θυμάστε. Με γκέλες, μουρμούρες, θρίλερ στη μάχη της κορυφής και τελικά τον Ολυμπιακό πρωταθλητή, αφού οι άλλοι έκαναν ακόμη πιο μεγάλες γκάφες τις κρίσιμες στιγμές (βλέπε ΠΑΟ-Ηρακλής 0-0, ΠΑΟ-Άρης 0-0 κι αποκορύφωμα το ΑΕΚ-Ιωνικός 0-1).

Όμως, αυτό που είχε μετρήσει ήταν ότι ο Ολυμπιακός είχε πάρει τον τίτλο, έχοντας κι αξιοπρεπή γενικά εικόνα στην Ευρώπη, ενώ το κερασάκι στην τούρτα ήταν το νταμπλ με την κατάκτηση και του κυπέλλου, άμα λάχει!

Δεν ξέρω αν φέτος είναι πιο δύσκολα τα πράγματα η, αν ήταν τότε πιο δύσκολα.

Τώρα, μία αγωνιστική πριν το φινάλε του α΄ γύρου ο Ολυμπιακός είναι ένα πόντο πίσω από τον ΠΑΟΚ και έξι μπροστά από τον Παναθηναϊκό, που κατά την γνώμη μου είναι διεκδικητής του τίτλου ακόμη, γιατί έχει  βγάλει ήδη Καραϊσκάκη, Τούμπα, Τρίπολη, Ξάνθη, Αγρίνιο, Γιάννινα, Καλλονή.

Τότε, σε πρωτάθλημα 30 κι όχι 34 αγωνιστικών, ο Ολυμπιακός από εκεί που την 18^η αγωνιστική είχε πάει σε +5 και +6 από ΠΑΟ κι ΑΕΚ, βρέθηκε την 21^η ισόβαθμος με τον Παναθηναϊκό και με την ΑΕΚ ένα πόντο πίσω και έφτασε την 25^η αγωνιστική τρεις πόντους πίσω από τον Παναθηναϊκό και δύο πίσω από την ΑΕΚ!

Μάλιστα και εκείνη τη σεζόν είχε στο β΄ γύρο να πάει και σε Λεωφόρο (ήττα 0-1) και σε Τούμπα (1-1), ενώ ούτε την ΑΕΚ νίκησε στο Καραϊσκάκη (1-1). Αλλά το πρωτάθλημα το πήρε. Κι όχι μόνο...

Δεν ισχύει πάντοτε φίλοι μου ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά ίσως εκείνη η χρονιά να προσφέρεται για κάποια συμπεράσματα ως προς τον παράγοντα "διαχείριση". Με τον αστερίσκο, όμως, ότι ο μεγάλος στόχος, το πρωτάθλημα, είχε κριθεί σε ένα σουτ, την τελευταία αγωνιστική. Και ξέρουμε όλοι ότι δεν μπορεί πάντοτε να γίνεται το ίδιο πράγμα…

Για παράδειγμα τότε δεν άλλαξε ο προπονητής, αλλά Γενάρη μήνα δεν είχε γίνει καμία μεταγραφή, παρότι υπήρχε κι ο στόχος της Ευρώπης και το πρωτάθλημα ήταν «ανοικτό». Ίσως δεν είχαν γίνει, γιατί μέσα στο Γενάρη ο Ολυμπιακός έδειχνε ότι είχε τον πρώτο λόγο για τον τίτλο. Κι ακούστηκε τότε για πρώτη φορά το περίφημο, «είμαστε πλήρεις»…

Κι έτσι η ομάδα είχε βγάλει ουσιαστικά όλη την χρονιά με 17 παίκτες, εκ των οποίων ο Βενετίδης κι ο Γεωργιάδης ήταν νοκ άουτ από το Γενάρη λόγω σοβαρών τραυματισμών. Άρα, είχαν μείνει 15 όλοι κι όλοι για το β΄ μισό της χρονιάς, αφού οι υπόλοιποι ήταν οι Γιάννου, Βάλλας, Ταραλίδης, Ρέζιτς, Ντακόλ, Φιλιππάκος, Κουλουχέρης…

Κι επειδή υπάρχει, λόγω εποχής, η αγωνία για τις μεταγραφές, εγώ σας λέω, μέσα από υπεύθυνα χείλη του συλλόγου, ότι ο Ολυμπιακός θα κάνει μεταγραφές-νομίζω τρεις. Και με παίκτες όχι "όποιους κι όποιους". Κι όσο πιο καλές αποδειχθούν κι όσο πιο γρήγορα γίνουν, τόσο καλύτερα. Και για το πρωτάθλημα, αλλά και για την προσαρμογή, αφού το Γιουρόπα Λιγκ δεν αργεί πολύ.